Η νέα ταλαντούχος ηθοποιός μιλάει στο Radio Alchemy στα πλαίσια της παράστασης “Ιράκ 9 Τόποι Επιθυμίας” που παίζεται στο Τεχνοχώρο Εργοτάξιον.
Ποιος είναι ο ρόλος σου και ποια η σχέση του με τις άλλες γυναίκες της παράστασης;
–
Στην παράσταση είμαι η Ουμγκάντα, μια μητέρα που έχει χάσει το παιδί της και όλη την οικογένεια της στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου. Αν και τυπικά είμαστε εννέα διαφορετικοί ρόλοι επί της ουσίας είμαστε μία ψυχή, ένας άνθρωπος, μία γυναίκα που βίωσε όλες τις φρίκες του πολέμου…
–
Τι αγαπάς περισσότερο στην παράσταση αυτή και τι σε γεμίζει;
–
Αγαπώ αυτό το υπέροχο ,επίκαιρο, σκληρό και ουσιαστικό κείμενο. Την προσέγγιση της σκηνοθέτριας μας Μαρίας Τσαρούχα και τον τρόπο που μας ένωσε σαν ρόλους και σαν ενέργειες πάνω στη σκηνή. Με γεμίζει η δοτικότητα των συμπρωταγωνιστριών μου την ώρα που ερμηνεύουμε αλλά και πριν και μετά την παράσταση, που είναι σπάνιο και νιώθω τυχερή! Τέλος αγαπώ βαθιά το ρόλο μου, ίσως περισσότερο από κάθε προηγούμενο. Ο πόνος και η αξιοπρέπεια της με συγκινεί και με αφοπλίζει.
Κάνεις κάτι άλλο αυτή την περίοδο;
–
Μαζί με την συνάδελφο Νίκη Λειβαδάρη γράψαμε ένα παιδικό έργο «Τα 18 ψωμιά» και δίνουμε παραστάσεις σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία.
–
Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα και ποιο το αγαπημένο χρώμα του ρόλου σου. Και γιατί;
–
Το δικό μου αγαπημένο χρώμα είναι το κόκκινο, το χρώμα του πάθους, της αγάπης και της επαναστατικής διάθεσης. Η Ουμγκάντα δεν αγαπά κανένα χρώμα, δεν υπάρχουν πια για αυτή ούτε χρώματα ,ούτε γεύσεις, ούτε μυρωδιές. Δεν ζει πια απλά υπάρχει…
