Είδαμε την παράσταση «Η Σονάτα του Κρόιτσερ»
Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Τί είναι η μουσική τελικά; Ένα ισχυρότατο αφροδισιακό ή μήπως η αφορμή για μια ανεπανόρθωτη καταστροφή; Μπορεί και τα δύο. Το θέατρο Τέχνης και η «Σονάτα του Κρόιτσερ» μας έδωσαν τη δική τους εκδοχή.
Η «Σονάτα του Κρόιτσερ» είναι μια νουβέλα, ένα από τα τελευταία έργα του σπουδαίου Λέοντος Τολστόι που γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1880. Το έργο αυτό αποτελεί μια ψυχολογική μελέτη πάνω στον έρωτα, το γάμο και τη ζήλια, ενώ αποτυπώνει με τον πιο καταφανή τρόπο μια περίοδο προσωπικής πνευματικής και ηθικής κρίσης. Η Σονάτα του Κρόιτσερ τονίζει την αμφιλεγόμενη άποψη του Τολστόι για τη σεξουαλικότητα, υποστηρίζοντας ότι η σαρκική επιθυμία αποτελεί στην πραγματικότητα τροχοπέδη στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών ενώ μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε μικρές ή μεγαλύτερες τραγωδίες.
Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα μονόλογο όπου ο πρωταγωνιστής Πόζντισιεφ μας εξιστορεί τη ζωή του. Βρίσκεται στο τρένο και έχει μόλις αθωωθεί για τη δολοφονία της συζύγου του. Διηγείται την ιστορία του και προσπαθεί να πείσει το ακροατήριό του ότι ακόμα και η μουσική μπορεί να γίνει η αφορμή για μια καταστροφή. Εξοργισμένος, σκότωσε τη γυναίκα του και μητέρα των πέντε παιδιών του, νομίζοντας πως έχει εραστή ένα παλιό του φίλο, με τον οποίο μοιραζόταν τη χαρά του να παίζουν μαζί μουσική και συγκεκριμένα τη Σονάτα του Κρόιτσερ. Έτσι δικαιολογείται και ο τίτλος του έργου που είναι μια μουσική σύνθεση του Μπετόβεν που φυσικά προϋπήρχε.
Το κείμενο κατάφερε να μας μαγέψει από την πρώτη λέξη. Η θεατρική μεταφορά ανήκει στον Αντώνη Πέρη και με χαρά απολαύσαμε στη σκηνή για 70 λεπτά ένα έργο που αναφέρεται στον έρωτα, το γάμο, τις σχέσεις και τη φθορά τους, θέματα διαχρονικά και επίκαιρα κάθε στιγμή.
Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Πόζντισιεφ. Ο ηθοποιός είναι σαρωτικός στη σκηνή δίνοντας έναν απίστευτο ρυθμό στην παράσταση. Δεν αφήνει τίποτα από το λόγο του να πέσει κάτω χρωματίζοντας την αφήγησή του με μια λεπτή ειρωνεία στα καίρια σημεία του έργου. Η ερμηνεία του ήταν πληθωρική και μας άρεσε.
Στο ρόλο της «άπιστης» συζύγου απολαύσαμε την Κατερίνα Φωτιάδη. Μπορεί τα λόγια της να είναι ελάχιστα σε όλο το έργο αλλά η ηθοποιός κατόρθωσε να γεμίσει τη σκηνή με την αέρινη γοητευτική της παρουσία δημιουργώντας εικόνες απαραίτητες στο θεατή για να καλυφθούν τα κενά της αφήγησης της ιστορίας. Δεν είναι τυχαίο που επιμελείται η ίδια και τη συνολική κίνηση της παράστασης.
Το μεγαλύτερο συν της παράστασης ακούει στο όνομα Θοδωρής Οικονόμου. Ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται επί σκηνής σε όλη τη διάρκεια του έργου παίζοντας πιάνο. Η μουσική του ήταν κάτι παραπάνω από βάλσαμο στην ψυχή μας και την απολαύσαμε στο έπακρο. Σίγουρα τίποτα δεν θα ήταν ίδιο στην παράσταση χωρίς αυτόν.
Το έργο σκηνοθέτησε με μαεστρία η Μαρία Ξανθοπουλίδου. Μας άρεσε που εκμεταλλεύτηκε κάθε χώρο του θεάτρου, ακόμη και εκτός σκηνής, προκειμένου να αναδείξει τα μέγιστα κάθε σημείο της παράστασης. Λατρέψαμε την έναρξη και τον τρόπο που εισέβαλε ο πρωταγωνιστής στο χώρο αλλά και το σημείο που έγινε κι εκείνος θεατής υποκλινόμενος στο μεγαλείο της μουσικής. Η σκηνοθέτης κατάφερε με αυτό τον τρόπο να δημιουργήσει μια σχέση άμεση ανάμεσα στον ηθοποιό της και τους θεατές και αυτό δύσκολα το βλέπουμε να συμβαίνει. Σπουδαίος βοηθός σε όλο της το εγχείρημα ήταν αναμφισβήτητα οι φωτισμοί της Βαλεντίνας Ταμιωλάκη.
Ο μεγαλύτερος νικητής αυτής της παράστασης είναι η μουσική. Το έργο μας έκανε να υποκλιθούμε στο μεγαλείο της και να συνειδητοποιήσουμε πως είναι ικανή για όλα. Μπορεί να μας μαγέψει και να μας οδηγήσει σε τόπους ονειρικούς, βγαλμένους από τα πιο κρυφά μας όνειρα, μπορεί όμως και να μας παρασύρει κάνοντάς μας έρμαιο της δύναμής της. Όπως και να έχει εμείς δηλώνουμε αιώνιοι θαυμαστές της τέχνης της.
Ένα σπουδαίο έργο που σίγουρα αξίζει να παρακολουθήσετε για να θαυμάσετε το λόγο του Τολστόι και να γεμίσετε την καρδιά σας υπέροχες μελωδίες που θα γαληνέψουν την ψυχή σας.
Καλή σας θέαση!
