H Iωάννα Νιάχα μιλάει στο Radio Alchemy, στα πλαίσια της παράστασης που σκηνοθετεί “Το χάδι της μηΤέρας”
– Σκηνοθετείτε την παράσταση «Το χάδι της μηΤέρας». Τι σας κέντρισε τον ενδιαφέρον και πως αποφασίσατε να το ανεβάσετε;
Αρχικά διάβασα το βιβλίο της και πραγματικά σοκαρίστηκα. Όχι μόνο από τις σκηνές βίας, αλλά και από την αδιαφορία που έδειξαν οι συγγενείς και το ευρύτερο περιβάλλον της Λυδίας.
Αφού είχα τελειώσει την ανάγνωση, είπα ότι θέλω να το κάνω θεατρικό!
Ήθελα να κάνω μια παράσταση, που θα ευαισθητοποιήσω τον κόσμο, ώστε την επόμενη φορά που πέσει στην αντίληψη τους, ότι ένα παιδί κακοποιείται, να μην μείνουν αδιάφοροι.
– Ποια είναι η σχέση σας με την κα. Λυδία Γιαννακοπούλου και πως προέκυψε η συνεργασία σας μαζί της;
Με την Λυδία γνωριστήκαμε μέσω του facebook, όταν αρχίσαμε να μιλάμε για την ιδέα της παράστασης. Φέτος, είχα την χαρά να την γνωρίσω κι από κοντά και να καταλάβω πόσο γλυκός αλλά και δυνατός άνθρωπος είναι . Χωρίς την βοήθεια της στην διάρκεια των προβών, αλλά και την πίστη που έδειξε σε όλο αυτό το εγχείρημα, δεν θα είχαμε καταφέρει να πραγματοποιήσουμε αυτήν την παραγωγή. Εκτός από συνεργάτη, την θεωρώ πλέον και φίλη μου!
– Τι θα δούμε στο συγκεκριμένο έργο; Ποιο είναι το «Χάδι» της μηΤέρας;
Το « Χάδι της μηΤέρας» είναι μια ιστορία παιδικής κακοποίησης, στην Γερμανία του 80΄.
Μια ελληνική οικογένεια που μετακομίζει στο εξωτερικό, για να μπορέσει ο πατέρας να δουλέψει και να έχει μια πιο στενή επαφή, με τα αδέλφια του που βρίσκονται ήδη εκεί.
Η μητέρα της οικογένειας, κακοποιεί καθημερινά την κόρη θεωρώντας ότι αυτός είναι, ο σωστός τρόπος διαπαιδαγώγησης ενός παιδιού και ένα παιδί που φτάνει μέχρι και την λιποθυμία, μετά από βίαια ξεσπάσματα της ίδιας της, της μητέρας. Συγγενείς που όπως είπαμε αδιαφορούν και δεν επεμβαίνουν. Γείτονες που ξέρουν και δεν μιλούν. Δάσκαλοι που εθελοτυφλούν.
– Με τους ηθοποιούς που επιλέξατε για τη συγκεκριμένη παράσταση ποια είναι η σχέση σας και πως είναι η μέχρι τώρα συνεργασία;
Η συνεργασία μου και με τους τέσσερις ηθοποιούς ήταν και είναι άψογη! Νιώθω τυχερή που για μια ακόμα φορά, σε παραγωγή που αναλαμβάνω, έχω τόσο αξιόλογους επαγγελματίες.
Σεβάστηκαν και πίστεψαν το έργο όπως κι εγώ και βοήθησαν ο ένας τον άλλον ακόμα και στις πιο δύσκολες σκηνές τους.
– Ποια είναι η καλλιτεχνική σας προσέγγιση στο έργο αυτό και πως το χειριστήκατε, ειδικότερα στις σκηνές βίας;
Ουσιαστικά βλέπουμε επί σκηνής την μικρή Μελίνα με την μητέρα της στην δεκαετία του 80’ και την ενήλικη Μελίνα με τον αρραβωνιαστικό της στο σήμερα.
Μέσω της παράλληλης δράσης, έχουμε την αφήγηση της Μελίνας στον αρραβωνιαστικό της, για το τι της έχει συμβεί σαν παιδί και την μικρή Μελίνα στο εκάστοτε περιστατικό βίας, που εκείνη την ώρα αφηγείται ο ενήλικος εαυτός της.
Οι σκηνές βίας ήταν ένα μεγάλο θέμα για μένα, γιατί έπρεπε όχι μόνο να σκεφτώ το ποιες σκηνές απ΄ όλο το βιβλίο θα έβαζα στην παράσταση, αλλά και με ποιον τρόπο έπρεπε να τις χειριστώ σκηνοθετικά.
Αποφάσισα να δείξω τις λιγότερο βίαιες σκηνές του βιβλίου και κατ’ επιλογή να δείξω κάποιες σκηνές ολόκληρες, ενώ σε άλλες μόνο το αποτέλεσμα που αφήνει η κακοποίηση.
Γι’ αυτό το λόγο το έργο είναι ακατάλληλο δια ανηλίκους!!!
Ο βασικός στόχος ήταν και είναι να κρατήσουμε μια ουδέτερη στάση ανάμεσα στην πλευρά του θύτη, αλλά και του θύματος. Κυρίως όμως, αυτό που σας είπα και στην αρχή, να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο λίγο παραπάνω στην παιδική κακοποίηση, που λόγω της οικονομικής κρίσης ,δυστυχώς, έχει αυξηθεί πάρα πολύ.
