O Αλέξανδρος Σαμπάνης μιλάει στο Radio Alchemy.

-Αλέξανδρε μίλησέ μας λίγο για τον εαυτό σου.

Αρχικά σπουδάζω φυσικοθεραπεία και ασχολούμαι με τον αθλητισμό , όπου είναι άλλωστε και ο λόγος που βρίσκομαι στην Αθήνα. Παρ’ όλα αυτά μια τέτοια πόλη σου δίνει την ευκαιρία να κυνηγήσεις τα όνειρα σου και να εξελιχθείς. Στην περίπτωση μου, ως λάτρης της τέχνης και κυρίως την υποκριτικής και του χορού νιώθω τυχερός που μπορώ να συνδυάσω τις σπουδές μου με δραστηριότητες που με βοηθάνε να ανακαλύψω και άλλες πτυχές του εαυτού μου.

-Πως είναι η συνεργασία σου με τον Ουσίκ, την Έρη, την Πωλίνα και την Κατερίνα;

Η συνεργασία μου με τα παιδιά είναι άψογη. Από την πρώτη στιγμή αποκτήσαμε χημεία και μέσα από τις πρόβες δεθήκαμε και αυτό είναι άλλωστε και το συστατικό που μας οδηγεί σε αυτό το αποτέλεσμα. Η Κατερίνα είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ πολύ και με έχει βοηθήσει  να ανακαλύψω και να εξελίξω  τον εαυτό μου, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι της ενασχόλησης μου με την τέχνη το οφείλω σε αυτή  Αισθάνομαι πολύ τυχερός που τους γνωρίζω.

-Εκτός από το να γίνεις χορευτής, ποια θα ήταν η αμέσως επόμενη επαγγελματική κατεύθυνση;

Από τότε που με θυμάμαι χορεύω. Μεγάλωσα με τον χορό και είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου που με συμπληρώνει και με γεμίζει. Ποτέ δεν έχω σκεφτεί τον χορό επαγγελματικά. Όπως είπα και πριν Σπουδάζω Φυσικοθεραπεία και αυτός είναι και ο λόγος που βρίσκομαι στην Αθήνα. Δεν μπορώ να ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι ακόμα είμαι σε μια ηλικία που έχω την δυνατότητα να δοκιμάζω τον εαυτό μου σε πολλά πράγματα.

-Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου 10 χρόνια μετά;

Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση. Ακόμα δεν είμαι σε θέση να απαντήσω γιατί είναι κάτι πολύ μακροπρόθεσμο για μένα. Αυτό που ελπίζω είναι να μου δοθούν ευκαιρίες να κάνω πράγματα που αγαπάω και που με κάνουν ευτυχισμένο.

-Ποιο είναι αγαπημένο σου Θεατρικό έργο και γιατί;

Το αγαπημένο μου θεατρικό έργο είναι το “περιμένοντας τον γκοντό” όπου ήταν και η πρώτη μου  παράσταση που έλαβα μέρος. Είναι ένα έργο με πολλούς συμβολισμούς που θέτει ως κύριο πρόβλημα την ανθρώπινη ακινησία εσωτερικά και σωματικά που παραμένει επίκαιρο ακόμα και σήμερα.