Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Κι ενώ οδεύει προς το τέλος της η φετινή θεατρική σεζον, δεν είναι λίγες οι αξιόλογες παραστάσεις που κάνουν πρεμιέρα μέσα στην άνοιξη διευρύνοντας ακόμη περισσότερο την πολιτιστική μας ατζέντα. Το radioalchemy.net επέλεξε να κλείσει για φέτος τις θεατρικές του εξορμήσεις με την παράσταση «Ο Γλάρος» του Άντον Τσέχωφ που ανεβαίνει για πρώτη φορά στον εμβληματικό χώρο του Υπογείου του Θεάτρου Τέχνης σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Χατζή.
«Ο Γλάρος» είναι το έργο που καθιέρωσε τον Άντον Τσέχωφ ως θεατρικό συγγραφέα και τον έκανε ευρύτερο γνωστό σε κοινό και κριτικούς. Η ιδιαίτερη τσεχωφική δραματουργία αποτυπώνεται περίτεχνα σε αυτό το έργο, το οποίο αν και χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο το συγγραφέα ως «κωμωδία σε τέσσερις πράξεις», στην πραγματικότητα το ύφος του αλληλοσυμπληρώνει την κωμωδία με το δράμα.
Στο «Γλάρο» που αναμφισβήτητα είναι το πιο αυτοβιογραφικό έργο του Τσέχωφ, ο Ρώσος συγγραφέας εκφράζει για ακόμη μια φορά την αγάπη του για τους ανθρώπους και τα πάθη τους περιστρέφοντας τη θεματολογία του διαχρονικού του αυτού έργου γύρω από τον έρωτα, τη ζωή και την τέχνη της συγγραφής και του θεάτρου. Ο Δάσκαλος θέλει τη Μάσα που κυνηγάει τον Τρέλπιεφ, ο οποίος είναι ερωτευμένος με τη Νίνα αλλά εκείνη ερωτεύεται τον Τριγκόριν, ο οποίος συζεί με την Αρκάντινα, που είναι πρώην ερωμένη του Γιατρού, με τον όποιο έχει σχέση η Πολίνα, η σύζυγος του επιστάτη. Μια λίμνη, ένα αυτοσχέδιο θέατρο, μυρωδιά από θειάφι, έρωτες, λόγια, λόγια, λόγια, πυροβολισμοί, τραγούδια, χοροί και ένας σκοτωμένος γλάρος αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα επί σκηνής δίνοντας την κατάλληλη αφορμή στους ήρωες να ξεδιπλωθούν και να αναπτύξουν σχέσεις μεταξύ τους.
Ο Κωνσταντίνος Χατζής υπογράφει τη σκηνοθεσία της συγκεκριμένης παράστασης αναλαμβάνοντας να καθοδηγήσει υποκριτικά την Ομάδα Χρώμα. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης επέλεξε να χρησιμοποιήσει ως μοναδικό σκηνικό μέσο μια μαύρη και μια βυσσινί αυλαία προεκτείνοντας την αίσθηση του θεάτρου ακόμη και στο χώρο των θεατών. Με αυτό τον τρόπο, ο σκηνοθέτης εστίασε περισσότερο στην οπτική του συγγραφέα που θέλει τους ήρωές του να γίνονται εκτός από μέτοχοι και συνεχείς παρατηρητές του ίδιου τους του δράματος. Ακόμη, ο Κωνσταντίνος Χατζής έδωσε αρκετή προσοχή στη δημιουργία σχέσεων μεταξύ των ηρώων του που σύμφωνα με την τσεχωφική δραματουργία λειτουργούν αλληλένδετα κάθε στιγμή καθώς δεν έχουν λόγο ύπαρξης στη σκηνή μεμονωμένα. Αν εξαιρέσουμε τις απότομες εναλλαγές στους φωτισμούς που αν και είχαν λόγο ύπαρξης, κούραζαν αισθητά τον θεατή, η σκηνοθετική προσέγγιση του Κωνσταντίνου Χατζή ήταν ιδιαιτέρως προσεγμένη.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους απολαύσαμε την Ομάδα Χρώμα που απαρτίζεται από ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών. Ξεχωρίσαμε τη Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου στο ρόλο της εγωκεντρικής και ανασφαλούς Αρκάντινα αλλά και τον Κλέων Γρηγοριάδη στο ρόλο του φιλόσοφου, χορτασμένου από τη ζωή, Γιατρού που με την εμπειρία και το λεπτό τους χιούμορ έδωσαν μια άλλη διάσταση στην παράσταση. Πραγματική αποκάλυψη ήταν στο ρόλο του ευαίσθητου, αυτοκαταστροφικού Τρέλπιεφ ο Γιώργος Παπαπαύλου που κατάφερε να μας παρασύρει στη συναισθηματική του δίνη ενώ σαγηνευτική και ιδιαίτερα πειστική στο ρόλο της Μάσα ήταν και η Ηλέκτρα Νικολούζου. Τέλος, αξιόλογη βρήκαμε και την ερμηνεία του Νικόλα Μακρή στο ρόλο του ερωτοχτυπημένου Δασκάλου.
Ο «Γλάρος» είναι ένα σπουδαίο θεατρικό έργο που δεν ανήκει άδικα στην κλασσική δραματουργία καθώς ακόμη και σήμερα, 123 χρόνια από την ολοκλήρωση της συγγραφής του, δίνει τη δυνατότητα νέων τρόπων προσέγγισης στην ανάγνωσή του και συνεχίζει να μας μαγεύει με τα αναπάντητα ερωτήματά του και τον απλό του λόγο. Αξίζει να παρακολουθήσετε το νέο του ανέβασμα στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Σας το προτείνω!
Καλή σας θέαση!
