,

Είδαμε τη παράσταση «Το πράσινό μου το φουστανάκι»

Κριτική της παράστασης «Το πράσινό μου το φουστανάκι»

Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη

«Το πράσινό μου το φουστανάκι» δεν μπορεί παρά να σε ιντριγκάρει σαν τίτλος θεατρικού μονολόγου. Μην πάει το μυαλό σας σε παιδικό έργο καθώς πρόκειται για μια εξηντάλεπτη κατάθεση ψυχής από μια γυναίκα στην Ελλάδα του σήμερα. Η Τζούλη Σούμα πρωταγωνιστεί και ανέλαβε να λύσει όλες μας τις απορίες στο θέατρο Αλκμήνη.

Πρόκειται για ένα θεατρικό μονόλογο δια χειρός Λένας Κιτσοπούλου για μια γυναίκα που δεν πείνασε ποτέ της, έχει φίλους, γνωστούς, συγγενείς και ζει μια φυσιολογική ζωή. Περιμένει να συμβεί κάτι μαγικό και σκαρώνοντας στίχους σε δεκαπεντασύλλαβο, ψάχνει την όμορφη θέα του κόσμου πάνω από τις ταράτσες των πολυκατοικιών. Ίσως χρειαστεί να ανέβει στα κάγκελα του μπαλκονιού, να σηκωθεί στις μύτες και να αφήσει τα χέρια.

Η ηρωίδα της Κιτσοπούλου κάνοντας τον απολογισμό της, προσπαθεί να διαχειριστεί φοβίες και ανασφάλειες αλλά και όλα εκείνα τα μικροπράγματα που ταλανίζουν καθημερινά τη ζωή της. Με το λόγο της συγγραφέως δεν ταυτιστήκαμε ιδιαίτερα καθώς συχνά καταφεύγει σε κλισέ ατάκες και χιλιοειπωμένες αναφορές σε γεννητικά όργανα και κάμποσες βωμολοχίες που δεν μας σόκαραν αλλά δεν τις βρήκαμε και αναγκαίες για τη ροή του έργου. Ωστόσο, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως τα θέματα που πραγματεύεται το κείμενο είναι επίκαιρα όσο ποτέ και μας έκαναν να προβληματιστούμε αλλά και να νιώσουμε πως δεν είμαστε και τόσο μόνοι εκεί έξω.

Η μοναξιά, η απομόνωση, τα πρέπει, οι κανόνες  που βάζουμε ή μας επιβάλουν στη ζωή μας θίγονται με περίτεχνο τρόπο και καταλήγουν στις τάσεις αυτοκαταστροφής που λίγο πολύ έχουν γίνει συνηθισμένο φαινόμενο στην Ελλάδα της κρίσης και της καταπίεσης των ονείρων και των πραγματικών μας επιθυμιών. Το πράσινο φουστανάκι είναι ουσιαστικά ένα σύμβολο όλων των καλών αναμνήσεων που έχει η πρωταγωνιστρία και το κρατάει εδώ και χρόνια για να της θυμίζει πως κατά τη διάρκεια του βίου της υπήρξε ζωντανή.

Τόσο η σκηνοθεσία της Μαρίας Αιγινίτου όσο και τα σκηνικά του Γιάννη Θεοδωράκη ήταν ιδιαιτέρως ευρηματικά και κατάφεραν να αναδείξουν κάθε σημαντικό σημείο της πλοκής.  Η σκηνοθέτης έπαιξε τόσο με τα ρούχα της πρωταγωνίστριας όσο και με τα αντικείμενα της παράστασης, κάνοντας έτσι την ηρωίδα να γίνει πιο άμεση και αρεστή στους θεατές. Όσο για τα σκηνικά, όταν μπήκαμε στην αίθουσα και αντικρίσαμε μερικές κούτες με αντικείμενα, δεν περιμέναμε να χρησιμοποιηθούν με τόσο έξυπνο και καθοριστικό τρόπο για την εξέλιξη. Ένα μεγάλο μπράβο γι’αυτό στον κ. Θεοδωράκη!

Για την ερμηνεία της Τζούλης Σούμα, ότι και να πούμε, είναι λίγο. Κατάφερε να μας κερδίσει με την μεστή ερμηνεία της και να αποκτήσει με το κοινό μια άμεση επαφή ηλεκτρίζοντας συχνά την ατμόσφαιρα. Πρόκειται για μια ηθοποιό που το υποκριτικό της ταλέντο έχει ωριμάσει και βρίσκεται σε μια φάση που μπορούμε να περιμένουμε πολύ όμορφα πράγματα από εκείνη. Μας εντυπωσίασε με την ταπεινότητα, το ήθος και την προσήλωσή της στην ηρωίδα της. Έγινε ένα με αυτή και την αποχωρίστηκε μόνο στο χειροκρότημα που της άξιζε και με το παραπάνω.

Καλή θέαση σε όλους!