Είδαμε την παράσταση «Η πόλη»
Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Πώς θα νιώθατε αν ζούσατε ξαφνικά σε μια πόλη όπου όλα αρχίζουν να καταρρέουν και οι κάτοικοί της προκειμένου να επιβιώσουν από τους φόβους τους παθαίνουν μανία καταδίωξης; Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε πιθανότατα βρίσκεστε στην «Πόλη» του Μάρτιν Κριμπ που ανεβαίνει στο θέατρο Δημήτρης Ροντήρης σε σκηνοθεσία Χρίστου Λύγκα.
Στο εμβληματικό αυτό έργο, ο Μάρτιν Κριμπ, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους άγγλους συγγραφείς, αποτυπώνει τη διαρκή ανησυχία και το βουβό φόβο στο δημόσιο και ιδιωτικό τοπίο μιας σύγχρονης μεγαλούπολης. Τρία πρόσωπα, ένα ζευγάρι και μια αλλόκοτη γειτόνισσα αγωνίζονται να δώσουν νόημα σε ένα σουρεαλιστικό και υπό κατάρρευση κόσμο. Ζουν σε μια Πόλη που κυριαρχεί η ανασφάλεια, η αποξένωση, μια γενικευμένη καταδίωξη όλων. Ο Μάρτιν Κριμπ επισημαίνει με την αντισυμβατική γραφή του πως το τέλος της Πόλης που είχαμε ονειρευτεί, φανταστεί ή γνωρίσει έχει έρθει.
Η μετάφραση του έργου ανήκει στη Χριστίνα Μπάμπου- Παγκουρέλη. Δεν πρόκειται για ένα εύπεπτο κείμενο. Αντιθέτως, απαιτεί όλη μας την προσοχή για την κατανόησή του καθώς τα νοήματά του είναι σύνθετα και βαθειά. Η γλώσσα του κειμένου περιλαμβάνει αρκετές επαναλήψεις, γεγονός που την κάνει να ταυτίζεται περισσότερο με διαλόγους της πραγματικής ζωής ενισχύοντας παράλληλα την αίσθηση της έλλειψης ψυχραιμίας αλλά και τους φόβους των πρωταγωνιστών.
Ο Χρίστος Λύγκας βρίσκεται στο σκηνοθετικό τιμόνι της παράστασης. Παρατηρήσαμε πως δεν επένδυσε τόσο σε σκηνικά και δράση επί σκηνής όσο στην ατμόσφαιρα του συνολικού έργου. Από το πρώτο λεπτό της παράστασης, ο θεατής ένιωσε πως πατάει πάνω σε τεντωμένο σχοινί που με την παραμικρή βεβιασμένη κίνηση θα κοβόταν. Ο σκηνοθέτης έστησε ένα καλοκουρδισμένο έργο χτίζοντας σχέσεις και εντάσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών ακόμα και κατά τη διάρκεια των έντονων παύσεών τους. Ο εκνευρισμός ήταν διάχυτος στο χώρο, ειδικά στο πρώτο μισό του έργου, με την ταύτιση θεατών – ηρώων να γίνεται άμεση.
Αναμφισβήτητα, στα συν της παράστασης συγκαταλέγονται τα εξαιρετικά ασπρόμαυρα βίντεο του Χρήστου Δήμα που έπαιζαν στο backround της σκηνής τονίζοντας τις αλλαγές του χρόνου, την ερημιά αλλά και την αποξένωση μεταξύ των κατοίκων που ολοένα και μεγάλωνε. Στοχευμένη και η μουσική επιμέλεια του Νίκου Τριβουλίδη που βάζει τον θεατή κατευθείαν στα σύνορα της ιδιόρυθμης αυτής πόλης φάντασμα.
Όσο για τους τρεις πρωταγωνιστές, μόνο καλά λόγια έχουμε να πούμε. Οι ρόλοι τους ήταν δύσκολοι,απαιτητικοί και φάνηκε πως έχουν δουλέψει πολύ για να τους αποδώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η Σταυρούλα Καρτσακλή ενσάρκωσε το ρόλο της γειτόνισσας, Τζένυ δίνοντας στην ηρωίδα της ένα μυστήριο και μια ακατάπαυστη ένταση. Το νεύρο της επί σκηνής ήταν κάτι το μοναδικό. Ο Θοδωρής Οικονομίδης στο ρόλο του Κρις είχε το δυσκολότερο εγχείρημα από τους τρεις καθώς ο ήρωάς του διέγραψε το μεγαλύτερο ερμηνευτικό τόξο και ο ηθοποιός έπρεπε από τη μία στιγμή στην άλλη να αποποιηθεί την εριστική, ειρωνική και σχεδόν αυτιστική του περσόνα υιοθετώντας μια συμπεριφορά περισσότερο αισιόδοξη και ολιγαρκή που τον έκανε συμπαθή στα μάτια μας.
Τις καλύτερες των εντυπώσεων σχηματίσαμε για την Ανδριανή Κυλάφη στο ρόλο της μεταφράστριας Κλαιρ. Η Κλαιρ είναι ουσιαστικά ο κομβικός ρόλος του έργου αφού μέσα από τα μάτια της και τις σκέψεις που καταγράφει στο ημερολόγιό της, βλέπουμε την πόλη να αλλάζει μορφή και να γίνεται άγρια, απρόσωπη και ξένη. Βλέπουμε το φόβο και την απογοήτευση μέσα από τα δικά της λόγια. Η ερμηνεία της ηθοποιού ήταν πολύ ώριμη δίνοντας την απαιτούμενη βάση στις συναισθηματικές της μεταπτώσεις που γίνονταν αντιληπτές από τους θεατές χωρίς υπερβολές. Η υποκριτική δεινότητα της ηθοποιού είναι μεγάλη και πραγματικά μας γοήτευσε με την παρουσία της στη σκηνή.
Η «Πόλη» είναι μια παράσταση για ψαγμένα μυαλά, για εναλλακτικούς τρόπους οπτικής μια αλλόκοτης μα τόσο κοντινής πραγματικότητας που βιώνουμε καθημερινά. Ένα έργο που προσεγγίζει σύγχρονα θέματα και αξίζει να το αγκαλιάσετε.
Καλή σας θέαση!
