H Ιωάννα Λιούτσια μιλάει στο Radio Alchemy
στα πλαίσια της παράστασης «Τη μοναξιά και τους ανθρώπους να φοβάσαι»
Τι πραγματεύεται το έργο «Τη μοναξιά και τους ανθρώπους να φοβάσαι»;
Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι αρκετά δύσκολη. Θα μπορούσα να πω ότι το έργο πραγματεύεται το θέμα της ψυχολογικής μοναξιάς.
Εννοώ την μοναξιά που μπορεί να βιώσει το άτομο εξαιτίας των φόβων του, αλλά και εξαιτίας της τόλμης και της δύναμης να ξεπερνά αυτούς του φόβους Μια γυναίκα κλεισμένη σε ψυχιατρείο, εγκλωβισμένη στα “πρέπει” που έχει επιβάλλει η ίδια κι ο κόσμος στον εαυτό της. Μια άλλη απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι το έργο έχει ως θέμα πτυχές ενός παθιασμένου έρωτα ή ότι προσπαθεί να αγγίξει το θέμα της αλήθειας : υπάρχει, δεν υπάρχει, πρέπει να λέγεται ή όχι; Αυτό είναι η “Μοναξιά” : ένα κειμενικό σώμα ακρωτηριασμένο, συνεχές μα διασπασμένο, αφηρημένο κι ωστόσο στοχευμένο. Φόρμα και περιεχόμενο επικαλύπτονται.
Ποιο θέμα θα θέλατε να καταπιαστείτε σε επόμενη συγγραφή σας;
Με απασχολεί πολύ το θέμα του Ωραίου σε συνδυασμό με τον Έρωτα.
Υπάρχει αντικειμενικά το Ωραίο; Το πλάθουμε εμείς κι έπειτα το ερωτευόμαστε;
Κι εκείνο που θεωρείται Ωραίο, πώς αντιδρά σ’ αυτήν την παραδοχή;
Θα ήθελα το επόμενο συγγραφικό θεατρικό μου βήμα να είναι ένας τρόπος να ξαναδούμε το θέμα του έρωτα, σαν να κοιτάμε στον καθρέφτη.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας Θεατρικός συγγραφέας;
Θα πω δύο. Τον Heiner Muller και τον Samuel Beckett. Τον μεν πρώτο επειδή με συγκινεί ο καταιγιστικός,
έντονα εικονοπλαστικός του λόγος, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο αναπλάθει τους αρχαίους ελληνικούς μύθους.
Από την άλλη, αντίθετα στον “φλύαρο” Muller, έρχεται ο λακωνικός Beckett, ο οποίος με λίγες λέξεις καταφέρνει
να δηλώσει τα αδήλωτα, να πει ουσιαστικά τα πάντα, να ξεγυμνώσει το παρόν των θεατών.
Τα κείμενα του Muller είναι η προέλευση, η γέννηση του υπαρξιακού ιλλίγου που βιώνεται ή υποδηλώνεται στα έργα του Beckett.
Τι σημαίνει για εσάς η συγκεκριμένη παράσταση;
Η “Μοναξιά” είναι ένα πολύ προσωπικό μου πρότζεκτ. Είναι η πρώτη μου απόπειρα θεατρικής συγγραφής, είναι μερικώς αυτοβιογραφική, είναι σε σημεία γραμμένη από έμμονες ιδέες που είχαν κατακλύσει το μυαλό μου την περίοδο συγγραφής. Είχα την χαρά, όλο αυτό το προσωπικό δόσιμο, να μην καταντήσει ομφαλοσκοπικό αλλά να βρει ανταπόκριση και σ’ άλλους ανθρώπους, αποσπώντας το Β’ Βραβείο στο διαγωνισμό συγγραφής θεατρικού έργου του ΔΗΠΕΘΕ Β.Αιγαίου (2014). Το γεγονός ότι είμαι και μία εκ των δύο ηθοποιών της παράστασης, κάνει αυτό το πρότζεκτ ακόμη πιο ξεχωριστό για μένα.
Κάνετε και κάτι άλλο αυτή την περίοδο;
Ετοιμαζόμαστε με τους Svoradov για την παράσταση “Θρυμματισμένη Ανάμνηση” που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ των Αισχυλείων τον Ιούλιο, ενώ προσωπικά, ετοιμάζω την δεύτερη ποιητική μου συλλογή.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για την επόμενη σεζόν;
Στόχος μας ως Svoradov Theatre Group είναι να παρουσιάσουμε με τη νέα σεζόν στη Θεσσαλονίκη κατά βάση, αλλά και όπου αλλού προκύψει, το πρότζεκτ “Σοφοκλής/Τραχίνιες Unplugged”, μια παράλληλη πορεία/ανάγνωση της ομώνυμης αρχαίας τραγωδίας και των ελληνικών ποπ τραγουδιών της δεκαετίας του ’90.
