Στο νέο βιβλίο της Καλλιόπης Βελόνια, με τίτλο «Το μυστικό της προφητείας», που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Εντύποις, η συγγραφέας τοποθετεί το πρωταγωνιστικό της δίδυμο στην ιαπωνική επαρχία.
Ο Raiden, ένας νεαρός σαμουράι και η Marisha, ένα κορίτσι της ιαπωνικής επαρχίας, συναντιούνται τυχαία στη γιορτή Obon. Πολύ γρήγορα ανακαλύπτουν το κοινό τους πεπρωμένο και το μυστικό που δένει τη μοίρα τους. Έτσι ξεκινά η αναζήτηση για τη λύση του μυστηρίου και ένα περιπετειώδες παραμύθι γεμάτο αγωνία και ανατροπές.
Σήμερα, συνομιλούμε με τη συγγραφέα Καλλιόπη Βελόνια για παραμύθια σε άλλους τόπους, δυνατά αλλά και αδύναμα σημεία αλλά και για τον καλύτερο τρόπο με τον οποίο μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τους αναγνώστες και συγγραφείς τού αύριο.
Διάλεξες ένα ιδιαίτερο περιβάλλον μέσα στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία σου. Θέλεις να μας πεις πως ακριβώς προέκυψε αυτή η ιδέα;
Η Ιαπωνία είναι μια χώρα που από παλιά, με τραβούσε κοντά της. Η κουλτούρα, η μυθολογία, τα χρώματα και τα αρώματα της, ανέκαθεν γοήτευαν και μεθούσαν τις αισθήσεις μου. Το ενδιαφέρον μου γι’ αυτήν, έγινε ακόμα πιο έντονο, όταν στην ηλικία των 20 ετών άρχισα να ψάχνω στην ιαπωνική μυθολογία για να βρω ένα τατουάζ που ήθελα να κάνω. Οι πληροφορίες που πήρα από την μικρή μου έρευνα, με έκαναν να την ερωτευτώ ακόμα πιο πολύ και να θέλω απεγνωσμένα να γίνω κομμάτι της, να ζήσω με κάποιον τρόπο μέσα της. Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι αυτή μου η ανάγκη, να πραγματοποιηθεί. Ίσως χρειάζονταν χρόνο για να μεστώσει μέσα μου. Ένα φθινοπωρινό πρωινό λοιπόν του 2009, ξύπνησα με την αίσθηση της πάλι ολόγυρα μου. Το προηγούμενο βράδυ είχα κάνει ακόμα ένα αστρικό ταξίδι στην Ιαπωνία, μόνο που αυτή την φορά οι εικόνες που τριβέλιζαν στο μυαλό μου ήταν τόσο έντονες, που δεν γινόταν να μην βγουν στο χαρτί. Αυτή ήταν η απαρχή του Μυστικού της Προφητείας.
Έχεις πει ότι το βιβλίο σου απευθύνεται και σε ενήλικες αλλά και σε νεαρές ηλικίες. Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που πιστεύεις ότι θα προσελκύσουν το νεαρό αναγνωστικό κοινό;
Το στοιχείο του παραμυθιού από μόνο του είναι κάτι που προσελκύει νεαρές ηλικίες. Έπειτα το θέμα του, η Ιαπωνία, οι σαμουράι, οι μαγικές δυνάμεις των ηρώων, οι περιπετειώδεις μάχες τους, αλλά και τα αινίγματα που έχουν να λύσουν, είναι μερικά από στοιχεία εκείνα που ενθουσιάζουν το εφηβικό κοινό. Και αυτό είναι κάτι που μπορώ να πω με σιγουριά, διότι πριν εκδοθεί το βιβλίο, το διάβαζα στους μαθητές μου στο φροντιστήριο και φαινόταν να τους συναρπάζει και να τους κρατά σε εγρήγορση.
Ποιο είναι το αδύναμο σημείο του βιβλίου σου και αν μπορούσες θα το άλλαζες; Ποιο πιστεύεις ότι είναι το δυνατό του σημείο;
Δεν θα το χαρακτήριζα αδύναμο, αλλά αμφιλεγόμενο. Το τέλος του, ίσως. Ακόμα, είμαι σε σκέψεις για το αν έπρεπε να το συνδέσω με την πραγματικότητα, ή να το κρατήσω εντελώς στην σφαίρα του φανταστικού. Αυτή την απορία βέβαια, μόνο οι αναγνώστες θα μπορούσαν να μου την λύσουν, δίνοντας μου την άποψη τους επί του θέματος. Από την άλλη, αυτό το τέλος, μου δίνει ίσως την ευκαιρία και το πάτημα έλεγα, να συνεχίσω την ιστορία μου μετατρέποντας το βιβλίο σε σίκουελ. Θα δείξει…..Το δυνατό του σημείο, θεωρώ ότι είναι η γλαφυρότητα των εικόνων μου και η περιγραφικότητα των σκηνών. Δίνονται με τέτοιο τρόπο, που σε βάζουν μέσα στην ιστορία και σε κάνουν τα βλέπεις τα τοπία μέσα από τα μάτια των ηρώων και να νιώθεις έντονα τα συναισθήματα και την αγωνία τους.
Αν σε ρώταγε κάποιος που θέλει να ασχοληθεί με τη συγγραφή, ποιες θυσίες πρέπει να κάνει για να γίνει συγγραφέας, τι θα του έλεγες;
Για μένα η συγγραφή είναι ανάγκη. Είναι ανάσα. Είναι ο τρόπος που με βγάζει από αυτή την σκληρή πραγματικότητα και μου χαρίζει το όνειρο. Αυτή είναι η σωτηρία της ψυχής και του μυαλού μου. Κατ’ εμέ λοιπόν, δεν χρειάζονται θυσίες για να κάνεις κάτι που λατρεύεις, γιατί κάνοντας το, απλά σου δίνει ζωή. Το μόνο που θα έπρεπε ίσως λίγο να θυσιάσεις είναι μερίδιο από τον χρόνο που αφιερώνεις στον κόσμο και τους αγαπημένους σου, κάτι που για μένα την δεδομένη στιγμή αποτελεί το πιο απαιτητικό κομμάτι της συγγραφής μου, αφού καλούμαι να ανταπεξέλθω στην καθημερινή παράνοια των πολλών υποχρεώσεων που έχω, της φροντίδας δηλαδή την μικρούλας μου, της δουλειάς μου και του νοικοκυριού μου.
Και πόσο δύσκολη είναι η συγγραφική διαδρομή;
Η συγγραφική διαδρομή όσον αφορά την παραγωγική διαδικασία είναι το πιο όμορφο και συγκινητικό κομμάτι του συγγραφέα. Η συγκίνηση που σου προκαλεί το ολοκληρωμένο έργο σου ή το πνευματικό σου παιδί αν θες, θα μπορούσε να συγκριθεί με την γέννηση ενός πραγματικού παιδιού. Είναι τόσο έντονο το συναίσθημα και η περηφάνια που νιώθεις! Από την άλλη, η συγγραφική διαδρομή όσον αφορά την πορεία, την αναγνώριση και την καταξίωση στον χώρο, θεωρώ ότι είναι ένα μονοπάτι δύσβατο. Χρειάζεσαι πολύ κόπο και χρόνο για να μπορέσεις να γίνεις αναγνωρίσιμος, όσο καλή και να είναι η πένα σου!
Διδάσκεις ξένες γλώσσες. Πιστεύεις ότι υπάρχει η χρυσή τομή που κάνει την εκπαίδευση πιο προσιτή στα παιδιά;
Ναι, διδάσκω αγγλικά σε παιδιά και ενήλικες πάνω από δέκα χρόνια. Είναι μια δουλειά που λατρεύω και κάνω με πολλή αγάπη. Αυτό που έμαθα όλα αυτά τα χρόνια, είναι πως τα παιδιά μαθαίνουν μόνο όταν τους αρέσει αυτό που ακούνε. Εκεί βρίσκεται η χρυσή τομή στην μάθηση, να κάνεις το μάθημα ενδιαφέρων με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και να το προσαρμόζεις στην κάθε ηλικία. Στην τρίχρονη κόρη μου π.χ όταν της διαβάζω παραμύθια μιμούμαι τις φωνές των ζώων. Αυτό την κάνει να γελά και να αφομοιώνει αμέσως το παραμύθι. Στα πιο μεγάλα παιδιά, σε κάθε μάθημα σχεδόν, αφιερώνω έστω δέκα λεπτά σε εκπαιδευτικά παιχνίδια γνώσεων. Έτσι δουλεύουμε την γλώσσα με διασκεδαστικό τρόπο. Με τα πιο μεγάλα παιδιά, συζητώ πολύ τα θέματα που τους απασχολούν, βρίσκομαι δηλαδή αρκετά κοντά τους όσον αφορά τους προβληματισμούς της ηλικίας τους και γενικά σκαρφίζομαι διάφορους τρόπους για να κρατώ αμείωτο το ενδιαφέρον τους. Η μάθηση είναι πιο διασκεδαστική και παραγωγική όταν γίνεται με χαρά και με παιχνίδι. Όταν σου αρέσει αυτό που ακούς και ο τρόπος που το ακούς, το μαθαίνεις ακόμα πιο εύκολα.
Μπορούμε με τον ίδιο τρόπο να τα μάθουμε να αγαπούν το διάβασμα λογοτεχνίας αλλά και να συγγράφουν;
Βεβαίως και μπορούμε. Αυτό είναι το μυστικό για να μάθεις από μικρό ένα παιδί να αγαπά το διάβασμα και ίσως να θέλει να γράφει αργότερα. Όταν κάνεις μια ιστορία ενδιαφέρουσα, όπως ανέφερα παραπάνω, πυροδοτείς την φαντασία του και το ωθείς να πλάσει και εκείνο τις δικές του ιστορίες. Δημιουργείς δηλαδή έναν λιλιπούτειο εν δυνάμει συγγραφέα.
Ποια είναι η αγαπημένη σου πρόταση από το βιβλίο σου και γιατί;
“Θέλω να μείνουμε για πάντα έτσι, εραστές του ονείρου, ενός άλλου κόσμου, εξωπραγματικού, ενός κόσμου δικού μας. Να είμαστε συγκάτοικοι στ’ αστέρια, από τώρα και για πάντα.” Νομίζω ότι αυτή η φράση συνοψίζει όλη την ουσία του ουτοπικού έρωτα. Της χίμαιρας αυτής που στην πραγματική ζωή είναι πολύ δύσκολο όχι μόνο να βρεις, αλλά έστω και να πλησιάσεις. Οι ιδανικοί έρωτες, ζουν μόνο στα όνειρα και στην σφαίρα της φαντασίας. Αυτή είναι η μαγεία της γραφής λοιπόν, σε βάζει μέσα σε αυτούς τους κόσμους και να σε κάνει όχι μόνο να νιώσεις έναν μεγάλο έρωτα, αλλά ακόμα και να πιστέψεις σε αυτόν.
Ζουν οι χαρακτήρες του ακόμα και μετά το κλείσιμο των σελίδων του;
Οι χαρακτήρες μου δεν πεθαίνουν ποτέ γιατί είναι κομμάτι από εμένα. Είναι μέρος του εαυτού και του μυαλού μου, μιας ιστορίας που έχει γεννηθεί, έχει πάρει υπόσταση, σάρκα και οστά και έχει σχεδόν υπάρξει. Ο Raiden και η Marisha ζουν πλέον. Κάπου εκεί έξω, σε ένα παράλληλο σύμπαν ίσως, υπάρχουν. Και θα υπάρχουν για πάντα, αφού έχουν χάρτινο άρωμα και για ρούχα φορούν μπεζ σελίδες.
Φαντάζεσαι ένα μέλλον χωρίς βιβλία;
Όχι βέβαια! Ένα μέλλον χωρίς βιβλία είναι ένα μέλλον στείρο, γκρίζο, χωρίς ελπίδα. Ένα μέλλον χωρίς βιβλία δεν θα ήταν μέλλον. θα ήταν μια μόνιμη καταδίκη στο παρόν, μια αέναη στέρηση δημιουργικότητας και φαντασίας. Μια σκληρή παραμονή στην ρεαλιστική πραγματικότητα που θα σκότωνε το δικαίωμα στην ελπίδα και το όνειρο. Όταν κρατάς ένα βιβλίο στα χέρια σου και το ανοίγεις, είναι σαν να λες αυτόματα τα μαγικά ξόρκια μιας μυστικής τελετουργίας που θα σε κάνει αόρατο, θα σε βάλει μέσα στην ιστορία του και θα σε μεταφέρει στον αντίστοιχο χωροχρόνο. Το βιβλίο είναι με μία λέξη, η μαγεία που λείπει από την ζωή μας και όλοι έχουμε ανάγκη!
Ευχαριστούμε τη συγγραφέα Καλλιόπη Βελόνια για την παραχώρηση της συνέντευξης.
-συνέντευξη
Λυδία Ψαραδέλλη
