Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Βράδυ Σαββάτου και εμείς πού αλλού να είμαστε; Μα στο θέατρο φυσικά για να σας προτείνουμε τις καλύτερες παραστάσεις της Αθήνας για τη ψυχαγωγία σας. Αυτή τη φορά, ο δρόμος μας έβγαλε μέχρι το Μεταξουργείο και συγκεκριμένα στο θέατρο Αργώ για να παρακολουθήσουμε το συγκλονιστικό έργο της Παλόμα Πεδρέρο «Το κάλεσμα της Λορίν» σε σκηνοθεσία της Φένιας Αποστόλου.
Πρόκειται για ένα βραβευμένο έργο που ανεβαίνει ωστόσο για πρώτη φορά στην Ελλάδα. «Το κάλεσμα της Λορίν» αναφέρεται στη διαφορετικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, στην αποδοχή της ή μη από την κοινωνία αλλά και στα όρια της ελευθερίας του ατόμου σε επίπεδο έκφρασης τόσο της σκέψης όσο και των πράξεων. Συγκεκριμένα, το έργο μας μεταφέρει στο εσωτερικό ενός σπιτιού όπου ένα ζευγάρι κλείνει τον τρίτο χρόνο έγγαμου βίου. Είναι Απόκριες. Ο άντρας (Πέδρο) μεταμφιέζεται σε Λορίν Μπακόλ, ενώ η γυναίκα (Ρόζα) σε Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Αυτό που ξεκίνησε σαν παιχνίδι, η αναζήτηση της ανανέωσης στη σχέση τους, μετατρέπεται σε αποκάλυψη: ο άνδρας προτείνει στη γυναίκα να παίξουν με ένα αντικείμενο που αγόρασε στο sex shop αλλά η γυναίκα χαλάει το «παιχνίδι». Το ζευγάρι έρχεται σε ρίξη και τότε βγαίνουν στο φως ανείπωτες αλήθειες.
Τι θα συνέβαινε άραγε αν δεν υπήρχαν προκαθορισμένοι «ρόλοι»; Δεν είναι τυχαίο που η συγγραφέας επιλέγει τη Λορίν Μπακόλ και τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ ως πρότυπα για τους πρωταγωνιστές της αφού το συγκεκριμένο ζευγάρι μεσουράνησε τη δεκαετία του 50’ ενσαρκώνοντας ένα πραγματικό θηλυκό αλλά και το απόλυτο ανδρικό ίνδαλμα αντίστοιχα με τους οποίους ταυτίστηκε πλήθος κόσμου. Με το έργο της, η Παλόμα Πεδρέρο στοχεύει στο να θίξει την απενεχοποίηση της αναζήτησης της σεξουαλικής μας ταυτότητας, ένα ζήτημα διαχρονικό και επίκαιρο όσο ποτέ τον τελευταίο καιρό. Και τα καταφέρνει περίφημα!
Σε μια κοινωνία που ασχολείται με το «φαίνεσθαι» των πραγμάτων και των ατόμων κλείνοντας τα αυτιά και τα μάτια στην πραγματική τους υπόσταση, η Φένια Αποστόλου ανέλαβε τον απαιτητικό σκηνοθετικό ρόλο της παράστασης παίρνοντας το ρίσκο να παρερμηνευτεί η σκηνοθετική της ματιά. Μας παρουσίασε ένα πρωτοποριακό θέαμα για τα ελληνικά δεδομένα προσεγγίζοντας με ειλικρίνεια όλες τις πτυχές του ευαίσθητου αυτού θέματος κάνοντάς μας πραγματικά να αναρωτηθούμε αν θα έπρεπε να έχει μεγαλύτερη σημασία για την κοινωνία μας η διαφορετικότητα του ατόμου ή η οδύνη που του προκαλούμε από τη μη αποδοχή της.
Η ολοκληρωτική απογύμνωση(ψυχική και σωματική) των δύο πρωταγωνιστών (Ιωάννης Αθανασόπουλος, Βιργινία Ταμπαροπούλου) επί σκηνής δεν θα μπορούσε παρά να μας κερδίσει. Το όλο εγχείρημα είναι ιδιαιτέρως προσεγμένο, δεν έχει ίχνος υπερβολής ενώ φανερώνει τις αληθινές διαστάσεις του προβλήματος, γεγονός που μας αποδεικνύει πως ο σκοπός της παράστασης επετεύχθη και με το παραπάνω.
Η προσπάθεια των δύο πρωταγωνιστών είναι συγκλονιστική και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει τόσο υποκριτικά όσο και αισθητικά. Η ερμηνεία του Ιωάννη Αθανασόπουλου στο ρόλο του Πέδρο- Λορίν Μπακόλ είναι δυνατή δίχως να κινδυνεύει να παρουσιάσει μια ψεύτικη περσόνα αφού κινείται με μέτρο και ισορροπεί απόλυτα μεταξύ των δυο αντιφατικών του χαρακτήρων. Είναι σίγουρα μια ερμηνεία άξια διακρίσεων. Εξαιρετική και η Βιργινία Ταμπαροπούλου στο ρόλο της Ρόζα- Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ. Η ηθοποιός προσέγγισε με ευαισθησία την τραγική της ηρωίδα, κάνοντάς την να φαίνεται αμήχανη μα ιδιαίτερα συμπαθής στα μάτια μας.
Ειδική μνεία αξίζει να κάνουμε στην Άση Δημητρολοπούλου τόσο για τα κοστούμια και την πραγματική μεταμόρφωση των δύο πρωταγωνιστών όσο και για το ιδιαίτερα πρωτοποριακό της σκηνικό που κέντριζε το ενδιαφέρον του θεατή από το πρώτο κιόλας λεπτό. Ένας μεγάλος καθρέφτης που αλλοίωνε τα είδωλα των ηρώων και μερικές σκάλες που φανέρωναν τα σημεία ταύτισης μα και την απομάκρυνση των δύο πρωταγωνιστών αρκούσαν για να αποτυπωθεί η ατμόσφαιρα του έργου και να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες αυτής της τόσο ιδιαίτερης παράστασης.
Αναμφισβήτητα, «το Κάλεσμα της Λορίν» είναι μια πρωτοποριακή παράσταση που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Είναι ένα έργο αφύπνισης στην εξερεύνηση της βαθύτερης ανθρώπινης ύπαρξής μας με στόχο την αποδοχή της από το κοινωνικό σύνολο αλλά και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Είναι μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε.
Καλή σας θέαση!
