Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Την τελευταία παράσταση ενός συγκλονιστικού ισπανικού έργου είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το βράδυ της Πέμπτης στο black box του θεάτρου 104. Ο λόγος για την παράσταση «Το ψυγείο», ένα έργο της Αμπρίλ Θαμόρα που παρουσιάστηκε από τις αρχές Νοεμβρίου στο θεατρόφιλο κοινό από την ομάδα Γέφυρα σε σκηνοθεσία της Ράνιας Νικολούλη.
Πρόκειται για ένα σύγχρονο, βαθιά ανθρώπινο έργο ερμηνειών που διαδραματίζεται στο εσωτερικό ενός ψυγείου σε κρεοπωλείο. Συγκεκριμένα, το κρεοπωλείο στο οποίο εργάζονται ο Χουάν και ο Σέλιο γίνεται στόχος ληστών ένα βράδυ Σαββάτου. Έπειτα από διαμάχη με τους ληστές καταλήγουν οι δυo τους κλειδωμένοι στο ψυγείο. Σε θερμοκρασία κοντά στο μηδέν και με το χρόνο να κυλά αντίστροφα, τα σώματά τους υπόκεινται σε μια θανατηφόρα δοκιμασία. Μια δοκιμασία που διαταράσσει τη μεταξύ τους σχέση αλλά και την ίδια τους την ύπαρξη. Ήρθε η στιγμή για να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους. Η απειλή του θανάτου ενισχύει την ανάγκη για μια ύστατη εξομολόγηση. Η ζωή τους ξεδιπλώνεται μπροστά τους και εκείνοι προσπαθούν να την κατανοήσουν, να την αιτιολογήσουν, να την εκφράσουν. Να μιλήσουν για όσα δεν βρήκαν ποτέ το θάρρος να πουν, να ξεγυμνωθούν, να αγκαλιαστούν, να αποδεχτούν, να γίνουν αυτό για το οποίο γεννήθηκαν, άνθρωποι.
Το έργο είναι απλά συγκλονιστικό. Η συγγραφέας παρουσιάζει το σκληρό κοινωνικό πρόσωπο της σύγχρονης Ευρώπης θίγοντας τα θέματα της ανεργίας, της μοναξιάς, της μετανάστευσης, της έλλειψης επικοινωνίας, των δυσκολιών της καθημερινότητας, των talent shows αλλά και όλων των ανεκπλήρωτων ονείρων που απομονώνουν και κάνουν τους ανθρώπους να μοιάζουν με θηρία. Η γραφή της είναι σύγχρονη, έχει αρκετές πινελιές χιούμορ και καταφέρνει να περνάει τα μηνύματα που θέλει να επικοινωνήσει στους θεατές χωρίς να τους βαραίνει ή να τους τα επιβάλλει. Κι εκεί φαίνεται η μαγεία της πένας της!
Η Ράνια Νικολούλη υπογράφει τη σκηνοθεσία της παράστασης «Το ψυγείο». Είχε στα χέρια της μια εξαιρετική πρώτη ύλη τόσο σε επίπεδο κειμένου όσο και σε επίπεδο ηθοποιών την οποία εκμεταλλεύτηκε και ανέδειξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο χώρος του black box ήταν ιδανικός για να αποδοθεί επαρκώς ο κλειστοφοβικός χώρος ενός ψυγείου. Η σκηνοθέτις έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στις ερμηνείες των δύο ηθοποιών της κάνοντας τα πάντα για να ξεδιπλώσει την αλήθεια τους. Και τα κατάφερε! Η παράσταση στο σύνολό της είχε ρυθμό και μια ομαλή μετάβαση στις απαιτούμενες εντάσεις. Η προσέγγισή της και το συγκινητικό της φινάλε μας άρεσαν πολύ.
Τόσο για τον Κωνσταντίνο Λεβαντή όσο και για το Μάνθο Καλαντζή που ερμήνευσαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους της παράστασης, έχουμε να πούμε μόνο τα καλύτερα. Αυτό που είχαν να κάνουν δεν ήταν εύκολη υπόθεση αφού το έργο είναι γεμάτο συναισθηματικές μεταπτώσεις που καλούνταν να αποδώσουν ξεδιπλώνοντας όλες τις ανθρώπινες πτυχές του χαρακτήρα των ηρώων τους. Οι δυο ηθοποιοί μας έπεισαν για την αδερφική τους σχέση που όπως όλες συχνά περνάει από σαράντα κύματα πριν φτάσει στην ολοκληρωτική κάθαρση και τη λύτρωση. Είχαν εξαιρετική χημεία επί σκηνής και ερμηνευτικά κούμπωναν απόλυτα. Ξεχωρίσαμε τον Κωνσταντίνο Λεβαντή για τη φυσικότητά στο παίξιμό του και τον Μάνθο Καλαντζή για την τεράστια υποκριτική του δεινότητα που μας χάρισε πολλές στιγμές συγκίνησης.
Βρήκαμε εξαιρετικούς τους φωτισμούς της Κατερίνας Μαραγκουδάκη, οι οποίοι απέδωσαν πλήρως το περιβάλλον ενός ψυγείου κρεοπωλείου αλλά ανέδειξαν παράλληλα και τις κορυφαίες στιγμές του έργου. Ευρηματικό τόσο το video art της Αγγελίνας Βοσκοπούλου όσο και η πρωτότυπη μουσική του Παναγιώτη Νικολακόπουλου που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση της ήδη φορτισμένης ατμόσφαιρας.
Ένα μικρό διαμαντάκι κρυβόταν στο black box του θεάτρου 104 και δυστυχώς δεν το αντιληφθήκαμε εγκαίρως για να το επικοινωνήσουμε μαζί σας. Εύχομαι η παράσταση να βρει τον τρόπο να συνεχιστεί από την ομάδα Γέφυρα. Έχουμε ανάγκη από ποιοτικό καλό θέατρο και διαπιστώσαμε πως εκείνοι ξέρουν καλά πώς να μας το προσφέρουν.
Τους ευχόμαστε τα καλύτερα!
