Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Ποιά είναι τα όρια της αγάπης ανάμεσα σε δυο ανθρώπους; Τί στ’αλήθεια μπορεί να συμβεί όταν εκείνη μετατραπεί αρχικά σε φανατισμό και έπειτα σε μια αρρωστημένη εμμονή; Αντιμέτωποι με όλους αυτούς τους φόβους ήρθαμε το βράδυ της Πέμπτης στο φιλόξενο θεατρικό χώρο του Ιλίσια Βολανάκης παρακολουθώντας την συγκλονιστική παράσταση «Misery» σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά.
Το «Misery» είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, βασισμένο στο ομώνυμο μπεστ σέλερ του Στίβεν Κινγκ. Πρόκειται για ένα πολυβραβευμένο έργο με την κινηματογραφική εκδοχή του το 1990, με πρωταγωνιστές τον Τζέιμς Κάαν και την Κάθι Μπέιτς, να αποσπά Όσκαρ Α’Γυναικείου Ρόλου. Το θέμα του έργου πραγματεύεται την ανθρωποφαγική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ ενός δημοφιλού συγγραφέα και της πιο φανατικής του θαυμάστριας. Μετά την ολοκλήρωση της συγγραφής του νέου του βιβλίου, στο δρόμο για την επιστροφή στο σπίτι του, ο διάσημος συγγραφέας Πολ Σέλντον έχει ένα σοβαρό ατύχημα και τραυματίζεται. Σώζεται από την νούμερο ένα θαυμάστριά του και νοσοκόμα Άννι Γουίλκς που τον πηγαίνει στο απομονωμένο σπίτι της για να τον περιθάλψει. Εκεί, η Άννι, η οποία βρίσκεται σε μια ασταθή ψυχολογική κατάσταση, αποκαλύπτει στον Πολ την λατρεία της για τα οχτώ βιβλία του συγγραφέα με κεντρική ηρωίδα τη Misery. Ο συγγραφέας της ανακοινώνει την άμεση κυκλοφορία και του ένατου και τελευταίου βιβλίου για τη Misery, γεγονός που ενώ αρχικά ενθουσιάζει τη νοσοκόμα, στη συνέχεια την εξοργίζει αφού η κεντρική ηρωίδα πεθαίνει. Η Άννι τρελαίνεται και κάνει τη ζωή κόλαση στον Πολ αναγκάζοντάς τον να γράψει ένα νέο βιβλίο για τις περιπέτειες της Misery, επαναφέροντάς την στη ζωή. Ο συγγραφέας αναγκάζεται να το κάνει καθώς είναι εγκλωβισμένος στο σπίτι της νοσοκόμας και βρίσκεται στο απόλυτο έλεός της. Ποιός θα βγει νικητής σε αυτό το παιχνίδι ζωής και θανάτου; Την εξαιρετική μετάφραση του έργου επιμελείται ο Αντώνης Γαλέος.
Στο σκηνοθετικό τιμόνι της παράστασης καθώς και στη δραματολογική επεξεργασία βρίσκεται ο Τάκης Τζαμαριάς. Το εγχείρημα του σκηνοθέτη δεν ήταν διόλου απλή υπόθεση αφού καταπιάστηκε με ένα θρίλερ που κουβαλάει μια τεράστια κινηματογραφική επιτυχία και του οποίου η ατμόσφαιρα και η δράση δεν ήταν εύκολο να αποδοθεί θεατρικά. Ωστόσο, ο Τάκης Τζαμαριάς κατάφερε να στήσει μια εξαιρετική παράσταση δίνοντας προσοχή στις λεπτομέρειες και τις απαιτήσεις του έργου. Η προσέγγισή του ήταν εύστοχη, λιτή, εύρυθμη και χωρίς περιττά στοιχεία. Αν και η παράσταση διαρκεί συνολικά δυόμιση ώρες, το ενδιαφέρον του θεατή παρέμεινε αμείωτο μέχρι το τελευταίο λεπτό αφού οι εξελίξεις και οι ανατροπές επί σκηνής ήταν συνεχείς.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Άννι Γουίλκς απολαύσαμε τη Ρένη Πιττακή, η οποία μας συγκλόνισε με την ερμηνεία της. Προσέγγισε την ηρωίδα της ως μια γυναίκα της διπλανής πόρτας ξεφεύγοντας εντελώς από τη στιβαρή εκδοχή της βραβευμένης Κάθι Μπέιτς. Η Άννι Γουίλκς είναι μια πολύπλευρη αρρωστημένη προσωπικότητα που από τη μία πλευρά εκδηλώνει τον τεράστιο θαυμασμό και την αγάπη της για τα βιβλία αλλά και τον ίδιο τον συγγραφέα και από την άλλη προσπαθεί να δείξει την εκδικητικότητα της απέναντί του με κάθε τρόπο. Η ηθοποιός μετέτρεψε τον δυναμισμό της σε ένα τεράστιο καζάνι που βράζει επιτυγχάνοντας με τις εναλλαγές του ψυχισμού και τα ξεσπάσματά της να καθηλώσει το θεατή. Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο του ταλέντου της!
Το ρόλο του διάσημου συγγραφέα Πολ Σέλντον ερμηνεύει μοναδικά στην παράσταση ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος. Πρόκειται για ένα εμβληματικό ρόλο με σύνθετα στοιχεία, τα οποία ο ηθοποιός καλείται να αποδώσει σε δύο επίπεδα αφού είναι διαφορετική η συμπεριφορά του μπροστά στην Άννι και διαφορετικό το φέρσιμό του όταν βρίσκεται μόνος του με τον θεατή.Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος είναι καθηλωτικός στις εξαιρετικά δύσκολες σκηνές όπου πρέπει να μετακινηθεί χωρίς να χρησιμοποιήσει τα πόδια του. Ο ηθοποιός κατάφερε να μεταφέρει τον πόνο του ήρωά του απευθείας στους θεατές. Μέρος των ευσήμων για αυτό το επίτευγμα ανήκουν φυσικά στη Φρόσω Κορρού που επιμελήθηκε εξαιρετικά την κινησιολογία της παράστασης.
Στο ύψος των απαιτήσεων του ρόλου του Σερίφη στάθηκε και ο Δημήτρης Καραμπέτσης αντιπροσωπεύοντας την ορθολογιστική πλευρά της ιστορίας.
Στο στήσιμο της εξαιρετικής ατμόσφαιρας του έργου, καταλυτικό ρόλο έπαιξαν οι στοχευμένοι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου αλλά και η υποβλητική μουσική του Κωστή Ξενόπουλου που έντυσε κινηματογραφικά την παράσταση και ενίσχυσε τις εντάσεις. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να κάνουμε στον Εδουάρδο Γεωργίου που επιμελήθηκε τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης, τα οποία ήταν πλήρως εναρμονισμένα με τις απαιτήσεις του έργου. Ωστόσο, θα πρέπει να αναφέρουμε πως η δομή της σκηνής δεν επέτρεπε σε όλους τους θεατές να παρακολουθούν πάντα την εξέλιξη της δράσης.
Το «Misery» είναι μια εξαιρετική παράσταση, προσεγμένη και στην τελευταία της λεπτομέρεια. Αν σας αρέσουν τα θρίλερ και τα συνεχή παιχνίδια του μυαλού δεν πρέπει να τη χάσετε. Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα.
Καλή σας θέαση!
