Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Στη νοσταλγική εποχή του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου ταξιδέψαμε το βράδυ της Τετάρτης παρακολουθώντας την παράσταση «Χτυποκάρδια στο θρανίο». Πενήντα έξι χρόνια μετά την πρώτη του επαφή με το κοινό, το έργο του Αλέκου Σακελλάριου ανεβαίνει φέτος στο θέατρο Ήβη σε διασκευή – σκηνοθεσία του Λάκη Λαζόπουλου παρακινώντας μας για δυο ώρες να κάνουμε ένα σκασιαρχείο από τη σημερινή πραγματικότητα. Το κάναμε και μας άρεσε πολύ!
Η ιστορία του έργου είναι γνωστή σε όλους καθώς την έχουμε παρακολουθήσει εκατοντάδες φορές από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Πρόκειται για την ιστορίας μιας μαθήτριας, της Λίζας Πετροβασίλη που όταν μια μέρα είναι αδιάβαστη, προσποιείται την άρρωστη για να αποφύγει το σχολείο. Ο γιατρός που καλείται απ τους ανήσυχους γονείς της να την εξετάσει, πείθεται να μην αποκαλύψει το ψέμα της αλλά την ερωτεύεται και πολύ σύντομα παντρεύονται. Ο γάμος τους και ο μήνας του μέλιτος είναι ονειρικοί αλλά η Λίζα νοσταλγεί το σχολείο και τις συμμαθήτριές της και έτσι αποφασίζει να επιστρέψει κρυφά από τον άντρα της στα θρανία.
Η αλήθεια είναι πως περιμέναμε να δούμε στη σκηνή του θεάτρου Ήβη μια κακή αντιγραφή της ταινίας αφού θεάματα μιας περασμένης εποχής που έχουν ταυτιστεί τόσο πολύ με τους πρωταγωνιστές του, είναι δύσκολο να αποτυπωθούν με την ίδια αίγλη στη λογική του σήμερα. Ωστόσο, ο Λάκης Λαζόπουλος μας εξέπληξε πολύ ευχάριστα καθώς με τη σύγχρονη ματιά και την αισθητική του, έδωσε κυριολεκτικά μια νέα πνοή στο αγαπημένο μας έργο.
Στο κείμενο δεν έκανε μεγάλες αλλαγές με εξαίρεση τη μετατροπή του διευθυντή του σχολείου σε ρόλο διευθύντριας, επιλέγοντας τη Μάρω Κοντού να τον ερμηνεύσει με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Το σχολείο που φοιτά η Λίζα Πετροβασίλη είναι ένα κολλέγιο θηλέων, οπότε θα ήταν πιο λογικό να υπάρχει εκεί μια γυναίκα στη διεύθυνση. Παρόλο που στο έργο του Σακελλάριου παρατηρούμε πως ο ρόλος της γυναίκας τότε ήταν περισσότερο περιορισμένος στο σπίτι, στο σύζυγο και τις κοινωνικές δραστηριότητες, η δυναμική της συγκεκριμένης διευθύντριας και η επιλογή της να μην ακολουθήσει τη συνηθισμένη μοίρα των γυναικών της εποχής λύνει κάθε τυχόν απορία για τη συγκεκριμένη επιλογή.
Η σκηνοθεσία του Λάκη Λαζόπουλου ήταν ιδιαιτέρως πρωτοποριακή. Χρησιμοποίησε έξυπνα την τεχνολογία ενσωματώνοντας βίντεο κατά τη διάρκεια της παράστασης θέλοντας να προβάλει σκηνές του έργου που δεν θα ήταν εφικτό να ανέβουν στο θέατρο. Με αυτό τον τρόπο ένωσε το παρελθόν με το παρόν επιτυγχάνοντας ένα πρωτότυπο τρισδιάστατο αποτέλεσμα που μας ενθουσίασε.
Η Κατερίνα Γερονικολού ερμήνευσε το ρόλο της Λίζας Πετροβασίλη και τα κατάφερε με μεγάλη επιτυχία. Δεν είναι και εύκολο να δώσεις το δικό σου χαρακτήρα σε ένα ρόλο που έχει ταυτιστεί με την αείμνηστη Αλίκη Βουγιουκλάκη. Κι όμως η ηθοποιός δούλεψε σκληρά και μας χάρισε επί σκηνής μια ξεχωριστή, φρέσκια και παιχνιδιάρα Λίζα Πετροβασίλη. Της αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για την προσπάθειά της.
Γοητευτικός και μετρημένος ο Ορέστης Τζιόβας στο ρόλο του καθηγητή Ιατρικής, Δημήτρη Παπαδόπουλου. Ο ηθοποιός βοήθησε καταλυτικά την συμπρωταγωνίστριά στην ολοκλήρωση του παζλ του ευτυχισμένου ζευγαριού δίχως να θυμίζει σε τίποτα την ερμηνεία του Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Μας άρεσε πολύ και ο Νίκος Γαλανός στο ρόλο του πατέρα της Λίζας. Το παίξιμο του ηθοποιού ήταν φυσικό, σύγχρονο και γεμάτο ενέργεια. Ιδιαιτέρως αυστηρή στο ρόλο της μητέρας της Λίζας μας φάνηκε η αξιαγάπητη Νίκη Παλληκαράκη ενώ χαριτωμένη βρήκαμε την παρουσία της Σοφίας Βογιατζάκη στο ρόλο της υπηρέτριας Τασίας. Η κωμική ηθοποιός προσέγγισε το ρόλο της βάζοντας τις δικές της προσωπικές πινελιές κι αυτό την έκανε να ξεχωρίζει.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε στον Κώστα Βουτσά και τη Μάρω Κοντού που συμμετείχαν στην παράσταση ερμηνεύοντας το ρόλο του φιλολόγου και της διευθύντριας του κολλεγίου αντίστοιχα. Και μόνο η παρουσία αυτών των σπουδαίων ηθοποιών της παλιάς γενιάς του καλού ελληνικού κινηματογράφου έδωσε άλλο κύρος στην παράσταση και σίγουρα αξίζει το σεβασμό και την επιβράβευσή μας παρά τις τυχόν δυσκολίες που αντιμετώπισαν στη σκηνή λόγω του προχωρημένου της ηλικίας τους.
Αξίζει να αναφέρουμε τις ηθοποιούς Αλεξάνδρα Ταβουλάρη, Ιζαμπέλα Μπαλτσαβιά, Ελευθερία Παρασκευά, Κατερίνα Καρατζοπούλου, Υρώ Μακρή, Ζένια Μπονάτσου, Ελεάννα Φινοκαλιώτη και Αναστασία Σκοπελίτη που ενσαρκώνουν τις συμμαθήτριες της Λίζας Πετροβασίλη και πλημμύρισαν τη σκηνή με τη ζωντάνια, το μπρίο και τα νιάτα τους.
Την παράσταση συνόδεψε η πρωτότυπη μουσική που είχε επιμεληθεί για την ταινία του 1963 ο Μάνος Χατζιδάκις. Κάθε φορά που ακουγόταν ένα από τα πασίγνωστα τραγούδια του συνθέτη, όλο το κοινό σιγοτραγουδούσε μαζί με τους ηθοποιούς. Τί μαγεία μέσα σε μια στιγμή να βλέπεις να ενώνονται τόσες ψυχές με τόση απρόσμενη ευκολία!
Φύγαμε από το θέατρο με ένα τεράστιο χαμόγελο χαράς και νοσταλγίας στο πρόσωπό μας. Περάσαμε όμορφα, ονειρευτήκαμε και επιστρέψαμε πίσω στα θρανία μιας άλλης εποχής. Νιώσαμε ξανά χτυποκάρδια και αυτό το συναίσθημα, όσο και να προσπαθώ είναι αδύνατον να σας το μεταφέρω. Αρκεί να επισκεφτείτε το θέατρο Ήβη και θα το νιώσετε κι εσείς!
Καλή σας θέαση!
