Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Το Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου επισκεφτήκαμε το απόγευμα του Σαββάτου επιλέγοντας να βάλουμε μια άνω τελεία στις θεατρικές μας εξορμήσεις για τη φετινή σεζόν με μια ιδιαίτερη κωμωδία. Ο λόγος για το έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, «Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων» που ανεβαίνει φέτος στον φιλόξενο χώρο του Κεραμεικού σε μια ανατρεπτική σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου.
«Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων» είναι ένα έργο, το οποίο ο ποιητής έγραψε σε νεαρή ηλικία περίπου την ίδια χρονική περίοδο με τους Δύο Άρχοντες από τη Βερόνα και Το Ημέρωμα της Στρίγγλας (1592-1594), βασιζόμενος στους Μέναιχμους του Πλαύτου. Η υπόθεση του έργου αφορά δύο ζευγάρια πανομοιότυπων διδύμων που είχαν χωριστεί στη γέννα και βρίσκονται ξαφνικά στην ίδια πόλη χωρίς να το γνωρίζουν. Μέσα σε αυτή την αλλόκοτη συνθήκη εκτυλίσσεται μια ιλιγγιώδης φάρσα, στην οποία κυριαρχούν η πλάνη και οι αλλεπάλληλες παρεξηγήσεις, καθώς τα πρόσωπα διασταυρώνονται. Το όριο μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας σταδιακά θολώνει, κάθε βεβαιότητα καταρρέει και κανένας δεν είναι αυτός που νομίζει ότι είναι. Μπλεγμένες ερωτικές ιστορίες και χαμένα μέλη μιας οικογένειας μέσα σε μια ατμόσφαιρα μαγείας και ψευδαίσθησης, όπου όλα μπορούν να συμβούν.
Ένα από τα μεγαλύτερα ατού της παράστασης είναι η νέα μετάφραση του έργου από τον ποιητή και μεταφραστή Διονύση Καψάλη που φρόντισε να διατηρήσει το κύρος του λόγου του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ χωρίς να λησμονήσει πως το συγκεκριμένο έργο ήταν από τα πρώτα του διάσημου συγγραφέα και η γραφή του διαθέτει μια ιδιαίτερη φρεσκάδα, ένα νεύρο και μια διάθεση για παιχνίδι δίχως τέλος. Ο μεταφραστής διατήρησε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τονίζοντας περίτεχνα το στοιχείο της φάρσας που είναι και το καθοριστικό στην «Κωμωδία των Παρεξηγήσεων».
Αναμφισβήτητα, το μυστικό της επιτυχίας της παράστασης κρύβεται στην πρωτότυπη σκηνοθετική της ματιά. Η ευφυής Κατερίνα Ευαγγελάτου έστησε γύρω από το μηχανισμό της φάρσας έναν ολόκληρο κόσμο που θύμιζε έντονα τσίρκο χρησιμοποιώντας ως όπλα την Κομέντια ντε λ’άρτε και το σλάπστικ που σπάνια συναντάμε σε παραστάσεις. Το αποτέλεσμα επί σκηνής χαρακτηρίστηκε από μια αδιάκοπη υπερκινητικότητα, ήταν γοητευτικά παρανοϊκό και είχε μια υπερβολή που το έκανε να ξεχωρίζει από οτιδήποτε έχουμε δει μέχρι σήμερα.
Στα δυο ζευγάρια των πανομοιότυπων διδύμων απολαύσαμε το Νίκο Κουρή (στο διπλό ρόλο του Αντίφιλου) και τον Ορφέα Αυγουστίδη (στο διπλό ρόλο του δούλου Δρόμιου). Ό,τι και να πούμε για τις ερμηνείες τους και τη χημεία τους επί σκηνής θα είναι λίγο. Στο παρελθόν έχει τύχει να παρακολουθήσουμε το Νίκο Κουρή σε εντελώς διαφορετικούς ρόλους και πάντα μας εντυπωσιάζει το γεγονός ότι βρίσκει τον τρόπο και μας κερδίζει με το πηγαίο του ταλέντο και τις ολοκληρωμένες του ερμηνείες που είναι προσεγμένες μέχρι και στην παραμικρή τους λεπτομέρεια. Η πραγματική όμως αποκάλυψη της παράστασης είναι ο Ορφέας Αυγουστίδης. Ο ρόλος του Δρόμιου δείχνει να του ταιριάζει γάντι αφού δίνει την ευκαιρία στον ηθοποιό να ξεδιπλώσει πτυχές του ταλέντου του που μέχρι τώρα δεν είχαμε ξαναδεί και ομολογουμένως μας άρεσαν πάρα πολύ. Με αυτή του τη ερμηνεία, ο Ορφέας απέδειξε τη κωμική στόφα που διαθέτει ως ηθοποιός που ωστόσο δεν μοιάζει με κανενός άλλου. Αυτή η ιδιαιτερότητα θα τον κάνει να ξεχωρίσει και μελλοντικά. Περιμένουμε σπουδαία πράγματα από αυτόν αφού εξελίσσεται σε έναν από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του!
Θα ήταν άδικο από μέρους μας να μην κάνουμε ξεχωριστή μνεία για τη Δήμητρα Βλαγκοπούλου και την Αμαλία Νίνου που ερμήνευσαν τη σύζυγο και την κουνιάδα αντίστοιχα του ενός Αντίφιλου. Οι ηθοποιοί ξεπέρασαν κάθε προσδοκία μας δίνοντάς μας γεμάτες και πολυδιάστατες ερμηνείες που κέρδισαν το πιο ζεστό μας χειροκρότημα. Αξίζουν συγχαρητήρια συνολικά σε όλη τη θεατρική ομάδα γιατί το εγχείρημα που καλούνταν να υπηρετήσουν δεν είναι διόλου εύκολο. Λειτούργησαν σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή από επαναστατημένες μαριονέτες και αυτό απαιτούσε πειθαρχία, εξαιρετική φυσική κατάσταση και απόλυτη προσήλωση στις σκηνοθετικές οδηγίες της Κατερίνας Ευαγγελάτου.
Η προσέγγιση της δραματουργίας που επέλεξε να χρησιμοποιήσει η σκηνοθέτιδα βοηθήθηκε αισθητά από το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη. Το έξυπνο τέχνασμα μιας περιστρεφόμενης κυκλικής σκηνής, πόρτες που ανοιγόκλειναν αλλά και δυο κάτοπτρα που πολλαπλασίαζαν τα στροβιλιζόμενα είδωλα ήταν αρκετά για να μπερδέψουν το θεατή μεγεθύνοντας τη σύγχυση του, κρατώντας όμως παράλληλα το ενδιαφέρον του αμείωτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της παράστασης.
Ο ακατάπαυστος λόγος, η έξυπνη Ελισαβετιανή κινησιολογία που επιμελήθηκε η Πατρίσια Απέργη και υπηρέτησε ευλαβικά όλη η θεατρική ομάδα αλλά και τα μοναδικής αισθητικής και τεχνοτροπίας κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα σε συνδυασμό με τους παιχνιδιάρικους φωτισμούς της Ελευθερίας Ντεκώ και την πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Γιώργου Πούλιου που παίζεται ζωντανά επί σκηνής από τους ηθοποιούς συντέλεσαν καθοριστικά στην αίσθηση ενός χορταστικού θεάματος δίνοντας μια εντελώς διαφορετική διάσταση στο κλασσικό έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ.
Στο νέο θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου είδαμε μπροστά στα μάτια μας να ξεδιπλώνεται όλη η θεατρική μαγεία στην προσπάθεια μιας εναλλακτικής προσέγγισης ενός τόσο κλασσικού έργου. «Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων» γίνεται μια παράσταση ολότελα διαφορετική στα χέρια της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Ανοίξτε τους ορίζοντές σας και δώστε της μια ευκαιρία γιατί πραγματικά το αξίζει.
Καλή σας θέαση!
