Κριτική της παράστασης «Ρομπέρτο Τσούκο»
Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Τί κι αν το κρύο ήταν τσουχτερό στη νυχτερινή Αθήνα; Τίποτα δεν στάθηκε ικανό να κρατήσει μακριά το θεατρόφιλο κοινό το βράδυ της Τρίτης, από την πολυσυζητημένη πρεμιέρα του «Ρομπέρτο Τσούκο» στο Υπόγειο του θεάτρου Τέχνης.
Το έργο του Μπερνάρ Μαρία Κολτές έχει σαν αφορμή την πραγματική ιστορία του κατά συρροήν νεαρού δολοφόνου, Ρομπέρτο Τσούκο που σκότωσε τους γονείς του ,έναν επιθεωρητή ,ένα παιδί και πολλούς άλλους όπως ο ίδιος ομολογεί στο τέλος. Πρόκειται για ένα έργο που αφορά τη βία αλλά και την απεγνωσμένη ανάγκη των ανθρώπων να γίνουν ορατοί ακόμη και για μερικά δευτερόλεπτα διαπράττοντας ένα φόνο.
Κατά τη διάρκεια του έργου, παρακολουθούμε την σύντομη ζωή του νεαρού, καθώς περιπλανιέται σε μία απρόσωπη και αφιλόξενη πόλη που αναρωτιέται συνέχεια πως μοιάζει ένας δολοφόνος. Αντιμέτωπος με μια κοινωνία που ο μεγαλύτερος φόβος της είναι ότι ποτέ δεν νιώθει ασφαλής παρ’όλο που λατρεύει το αίμα,τα δάκρυα και τη βία σαν θέαμα.
«Το αίμα είναι το μόνο πράγμα στον κόσμο που δεν μπορει να περάσει απαρατήρητο» λέει ο Ρομπέρτο Τσούκο. Ένα φυσιολογικό αγόρι που εκτροχιάζεται χωρίς προφανή λόγο και μετατρέπεται σε εγκληματία, ενώ το μόνο που θέλει κατά βάθος είναι να γίνει «διάφανος».
Η Άντζελα Μπρούσκου υπογράφει τη σκηνοθεσία και την εικαστική άποψη χρησιμοποιώντας τα μέσα της κινηματογραφικής γραφής προκειμένου να αφηγηθεί την ιλιγγιώδη και ξέφρενη πορεία του Ρομπέρτο Τσούκο στην πορεία του προς το τέλος. Η σκηνοθέτης βρίσκεται επί σκηνής καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης κινηματογραφώντας την πλοκή, προσφέροντας έτσι στο θεατή στην ουσία ένα διπλό θέαμα. Πραγματικά, το αποτέλεσμα είναι άκρως εντυπωσιακό και πρωτότυπο από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο της παράστασης.
Ξεχωρίσαμε τους εξαιρετικούς φωτισμούς της Στέλλας Κάλτσου που λειτουργούν καταλυτικά στην απόδοση της ατμόσφαιρας του έργου αλλά και τις δυνατές ερμηνείες τόσο του Στράτου Τζώρτζογλου που αν και δεν ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, καταφέρνει να κλέψει την παράσταση αλλά και της Παρθενόπης Μπουζούρη που από το πρώτο της λεπτό στη σκηνή άρχισε να ξεδιπλώνει το πολύπλευρο ταλέντο της και να μας γοητεύει.
Αν καταφέρουν να αντιμετωπιστούν οι όποιες χρονικές καθυστερήσεις αντιμετωπίσαμε στην πρεμιέρα αλλά και μερικές τεχνικές δυσλειτουργίες που πιθανότατα οφείλονται στο άγχος της πρώτης παράστασης, σε λίγο καιρό θα μπορούμε να μιλάμε για μια από τις πιο πρωτοποριακές και προσεγμένες παραστάσεις της θεατρικής χρονιάς.
Καλή θέαση σε όλους!
