Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Εδώ και καιρό έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσουμε την εβδομάδα από το να παρακολουθήσουμε μια ωραία θεατρική παράσταση. Έτσι λοιπόν, το βράδυ της Δευτέρας βρεθήκαμε στο θέατρο 104 για να παρακολουθήσουμε την πρεμιέρα της παράστασης «Η Ζωή μου στην Τέχνη» σε μετάφραση της Κατερίνας Βαϊμάκη και σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά. Πραγματικά ενθουσιαστήκαμε με όσα είδαμε επί σκηνής!
Το «Η Ζωή μου στην Τέχνη» είναι ένα κωμικό έργο του Andrew Cowie που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Birmingham το 1998. Στην ουσία πρόκειται για ένα έργο μέσα στο έργο με πρωταγωνιστές τρεις ανθρώπους που κινούνται στο χώρο της υποκριτικής. Ένα ερωτικό τρίγωνο που ο καθένας κοιτά προς… διαφορετική κατεύθυνση. Ο Γκράχαμ (Βαγγέλης Σαλευρής), ένας νεαρός σκηνοθέτης που ανεβάζει τον «Δον Ζουάν», είναι κρυφά ερωτευμένος με τον πρωταγωνιστή του, Στίβεν(Δημήτρης Γκοτσόπουλος), ο οποίος φαντασιώνεται τη συμπρωταγωνίστρια του, Ρεβέκκα (Φιόνα Γεωργιάδη), αλλά εκείνη έχει την προσοχή της στραμμένη στον λάθος άντρα. Μυστικά, εξομολογήσεις, αποκαλύψεις μέσα και έξω από το θέατρο. Τα όρια ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη μπερδεύονται. Τι συμβαίνει όταν οι ηθοποιοί αρχίζουν να ταυτίζονται με το ρόλο τους;
Το έργο του Άγγλου συγγραφέα είναι μια κωμωδία καταστάσεων που με αφορμή τον μικρόκοσμο του θεάτρου βάζει στο μικροσκόπιο τις ανθρώπινες σχέσεις, το ζωτικό μας ψεύδος και την ανάγκη μας να αλλάζουμε συνεχώς προσωπεία προκειμένου να κερδίσουμε την αγάπη και την αποδοχή. Η ευφυία του συγγραφέα φαίνεται στο γεγονός ότι κατάφερε μέσα σε ένα κωμικό περίβλημα να ξεδιπλώσει τους φόβους, τις ανασφάλειες αλλά και τις σεξουαλικές προτιμήσεις των ηρώων του σατιρίζοντας στην ουσία τη σοβαροφάνεια αλλά και τη ψευτιά που χαρακτηρίζει τις ανθρώπινες σχέσεις της εποχής μας. Η εύστοχη μετάφραση του έργου και η προσαρμογή του στα ελληνικά δεδομένα ανήκει στην Κατερίνα Βαϊμάκη και ομολογουμένως έχει κάνει εξαιρετική δουλειά.
Θα ήταν άδικο να μην πούμε το ίδιο και για το σκηνοθέτη της παράστασης, Θοδωρή Βουρνά που χρόνο με το χρόνο εξελίσσεται σε έναν από τους πιο οξυδερκείς σκηνοθέτες της εποχής μας. Δημιούργησε στο black box του θεάτρου 104 μια παράσταση – καθρέφτη στην οποία ο κάθε θεατής έβλεπε στους ήρωες στοιχεία από τη δική του συμπεριφορά έχοντας έτσι τη δυνατότητα να αντιληφθεί με έναν αναίμακτο τρόπο τη λανθασμένη φιλοσοφία με την οποία αντιμετωπίζει ακόμα και την ίδια του τη ζωή. Ο σκηνοθέτης έκανε ιδανική επιλογή στη διανομή των ηθοποιών του και έστησε μια καλοκουρδισμένη παράσταση με γρήγορο ρυθμό, ανατροπές, χιούμορ, ρομαντισμό και αλήθειες που αφορούν κάθε σύγχρονο θεατή.
Για τους ηθοποιούς της παράστασης, δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Αρκεί απλά να υποκλιθούμε στο μεγαλείο της υποκριτικής τους δεινότητας! Πρόκειται για τρία ταλαντούχα πλάσματα με απίστευτη χημεία επί σκηνής που διαθέτουν αναμφισβήτητα κωμικό ταλέντο. Η θετική τους διάθεση και η αγάπη τους για το συγκεκριμένο έργο φάνηκε στην αρμονική τους συνύπαρξη αλλά και στην αμεσότητα με την οποία σύστησαν τους ήρωές τους στους θεατές κάνοντάς τους αγαπητούς από το πρώτο λεπτό. Έξοχη η Φιόνα Γεωργιάδη στην ερμηνεία της ως Ρεβέκκα. «Ντύθηκε» με απίστευτη πειστικότητα την ηρωίδα της κάνοντάς την να ξεχωρίζει ακόμα και με το παιχνίδισμα των ματιών της. Απολαυστικός ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος στο ρόλο του παρορμητικού, ωραιοπαθή και αδέξιου Στίβεν. Ο ηθοποίος ήταν τόσο χαριτωμένος ακόμα και στον τρόπο ομιλίας του που τον λατρέψαμε από την πρώτη στιγμή. Μοναδικός στο ρόλο του ήταν και ο Βαγγέλης Σαλευρής που έδωσε στον ομοφυλόφιλο σκηνοθέτη Γκράχαμ μια ολοκληρωμένη υπόσταση δίχως να παρασυρθεί από ευκολίες που θα προκαλούσαν μεν το γέλιο, αποδίδοντας όμως μια πιο επιφανειακή εκδοχή του ήρωά του. Η εξέλιξη του ηθοποιού είναι εμφανής σε κάθε παράσταση που συμμετέχει κι αυτό μας συγκαταλέγει αναπόφευκτα στους θαυμαστές του!
Μας άρεσαν πολύ ακόμη η προσεγμένη κινησιολογία της παράστασης που επιμελήθηκε η Ντέπυ Γοργογιάννη, τα ρούχα που επέλεξε για τους τρεις ήρωες η Σοφία Λεγάτου αλλά και οι στοχευμένοι φωτισμοί από τον Αποστόλη Κουτσιανικούλη.
«Η Ζωή μου στην Τέχνη» είναι μια παράσταση που πρέπει να δείτε. Ο λόγος είναι ότι θα περάσετε πραγματικά καλά, θα γελάσετε με την καρδιά σας και θα τολμήσετε να αυτοσαρκαστείτε, κάτι που θα σας βοηθήσει να τα βρείτε καλύτερα με τον εαυτό σας. Εμείς περάσαμε υπέροχα και την συγκαταλέγουμε στις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν. Σας την προτείνω!
Καλή σας θέαση!
