Κριτική της παράστασης «Στη σιωπή»
Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μονόλογος και μάλιστα αντρικός. Δεν πρόκειται για ένα εύκολο είδος. Αντιθέτως, απαιτεί φοβερή προσήλωση και μαεστρία για να κρατήσει ο ηθοποιός την προσοχή του θεατή όση ώρα βρίσκεται επί σκηνής. Όλα αυτά όμως είναι δεδομένα όταν αναφερόμαστε στο μονόλογο «Στη σιωπή» που διαγράφει φέτος τη δεύτερη επιτυχημένη του χρονιά στη σκηνή Black Box του θεάτρου Επι Κολωνώ.
Το εξαιρετικό κείμενο είναι του ποιητή και στιχουργού Δημήτρη Λέντζου. Η ιστορία αφορά το οικογενειακό δράμα του Γιώργη, ενός αγράμματου λαϊκού άντρα που εδώ και 25 χρόνια είναι παντρεμένος και ερωτευμένος με την Ελένη δίχως να έχει ακούσει τη φωνή της τα τελευταία 23χρόνια. Η σύζυγός του που λατρεύει τα βιβλία και τους ποιητές της, αποφασίζει να τον εκδικηθεί με τη σιωπή της εξαιτίας κάποιων ερωτικών γραμμάτων που έλαβε στην αρχή της γνωριμίας τους και αποδείχτηκε μετά από δύο χρόνια γάμου ότι δεν τα είχε γράψει ο ίδιος αλλά ένας καλός του φίλος. Ο Γιώργης υπομένει στωικά όλα αυτά τα χρόνια την τιμωρία του αλλά φτάνει επιτέλους η στιγμή για να ξεσπάσει και να βγάλει από μέσα του όσα νιώθει και σκέπτεται τα τελευταία 23 χρόνια μπροστά στην παρούσα- απούσα Ελένη του.
Ένας γάμος- μαρτύριο βυθισμένος «Στη σιωπή», εγκλωβισμένος σε ασήμαντα ψέματα του παρελθόντος που αδυνατεί να κάνει τον ήρωα να προχωρήσει παρακάτω. Ένας γάμος βουτηγμένος στην αγάπη, σε ένα πόθο ανείπωτο, στοιχειωμένο από κραυγές και θέλω που δεν ακούστηκαν ποτέ. Μια αγάπη που καταφέρνει να γίνεται βασανιστική και να ταυτίζεται με τον πόνο. Μ’ αυτή τη μορφή πια θα φτάσει στη λύτρωση και θα ανυψώσει τη σκέψη, θα την εξαγνίσει.
Δεν είχε τύχει να παρακολουθήσουμε στο παρελθόν κάποια δουλειά του Πέτρου Αποστολόπουλου. Κατάφερε όμως να μας συστηθεί περίφημα μέσα από το μονόλογο «Στη σιωπή» αφού κάνει το Γιώργη, δεύτερο δέρμα του. Ο ηθοποιός επιμελείται και τη σκηνοθεσία της παράστασης και αυτό λειτουργεί συναινετικά στο να παρουσιάζει στο θεατή έναν ήρωα απλό, με τα πάθη, τις εκρήξεις και τις στιγμές αδυναμίας του, έναν ήρωα βγαλμένο από την πραγματική ζωή που εκλιπαρεί για βοήθεια, για αγάπη, για μια λέξη μόνο. Η ερμηνεία του είναι άκρως συγκινητική ζωντανεύοντας μπροστά στα μάτια μας το Γιώργη και κάνοντάς μας αβίαστα να τον συμπονέσουμε και να ταυτιστούμε μαζί του.
Η απούσα Ελένη καταφέρνει να κάνει πέρα για πέρα αισθητή την παρουσία της χαρίζοντας στο θεατή την ψευδαίσθηση πως βρίσκεται πράγματι καθισμένη στο τραπέζι απέναντι από το Γιώργη και είναι έτοιμη να του απαντήσει σε όσα της καταλογίζει. Τα αγαπημένα της αντικείμενα, τα βιβλία με τους ποιητές της, τα παπούτσια της, η τσάντα της, η εσάρπα της, βρίσκονται όλα εκεί για να φωτίσουν τη σκιά της και να κάνουν ακόμα πιο ορατή την απόσταση και τη μοναξιά που υπάρχει σε αυτό το σπίτι.
Οι φωτισμοί της παράστασης δια χειρός Πάνου Κουκουρουβλή είναι ευρηματικοί και τονίζουν ακριβώς τα σημεία του έργου που έπρεπε να υπογραμμιστούν. Εξαιρετική και η μουσική του Μιχάλη Τερζή που ακολουθεί την ψυχολογική μετάπτωση του ήρωα. Ξεχωρίσαμε το στιγμιότυπο όπου ο Γιώργης χορεύει ένα σπαρακτικό ζεϊμπέκικο μπροστά στην απούσα γυναίκα του για να εκφράσει τη θλίψη και τον πόνο του. Δεν ξέρουμε αν κατάφερε να συγκινήσει εκείνη, πάντως εμείς γίναμε συνοδοιπόροι στο δράμα του.
Λόγια γεμάτα από ψέματα κι αλήθειες, λόγια τρυφερά μα και σκληρά σε ένα κείμενο που ισορροπεί αρμονικά ανάμεσα στον ρεαλισμό και την ποίηση. Αξίζει πραγματικά να το παρακολουθήσετε. Η παράσταση παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Black Box του θεάτρου Επί Κολωνώ μέχρι τις 22 Ιανουαρίου. Σπεύσατε!
Καλή θέαση σε όλους!
