Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Πόσο έτοιμοι είμαστε να γευτούμε τις χαρές και το δώρο της ζωής; Και με το δώρο του θανάτου τί γίνεται όταν μας χτυπάει απρόσμενα την πόρτα; Με αυτά κι άλλα πολλά κομβικά ερωτήματα ήρθαμε αντιμέτωποι παρακολουθώντας πριν μερικές μέρες μια εξαιρετική παράσταση στο κέντρο της Αθήνας. Αναφερόμαστε στην αριστουργηματική νουβέλα του Éric-Emmanuel Schmitt που ανεβαίνει φέτος στο θέατρο Αθηνών με τον τίτλο «Φιλιά, Όσκαρ…» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Τσέζαρις Γκραουζίνις.
Η πλοκή του έργου αφορά ένα δεκάχρονο αγόρι, τον Όσκαρ που ζει στο νοσοκομείο πάσχοντας από μια βαριά μορφή λευχαιμίας. Κάποια στιγμή μαθαίνει τυχαία ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να θεραπευτεί και ότι πρόκειται να πεθάνει σε λίγες μέρες. Στο αποκορύφωμα της απόγνωσής του, η κυρία Ροζ, μια εκκεντρική ηλικιωμένη εθελόντρια που κρατά συντροφιά στα παιδιά του νοσοκομείου, τον παρακινεί να γράψει γράμματα στο Θεό και παράλληλα του προτείνει ένα παιχνίδι: να θεωρήσει καθεμιά από τις μέρες που του απομένουν ως μια δεκαετία της ζωής του. Ο Όσκαρ σιγά-σιγά αρχίζει να πιστεύει το παιχνίδι και κατά τη διάρκεια των τελευταίων του έντεκα ημερών, βιώνει μια πλήρη ζωή γεμάτη γεγονότα: έρωτες, γάμο, προδοσίες, αποχαιρετισμούς, επιστροφές, καβγάδες, αγκαλιές, δάκρυα, συγχώρεση. Τελικά, το αγόρι πεθαίνει πιστεύοντας ότι έφτασε την ηλικία των 110 ετών, ικανοποιημένο και ευχαριστημένο που κατάφερε να ζήσει μια ζωή συναρπαστική.
Σύμφωνα με τον συγγραφέα της νουβέλας «όταν πια δεν μπορούν να μας σώσουν τα φάρμακα, αναλαμβάνει να το κάνει το χιούμορ και η φαντασία». Είναι προφανές ότι αυτή η σκέψη του Schmitt καθιστά την ιστορία του μικρού Όσκαρ πολύ σημαντική, ειδικά για την εποχή που ζούμε. Παρά τη βαριά θεματολογία του έργου, μην περιμένετε να παρακολουθήσετε ένα δράμα με στοιχεία μελό. Πρόκειται για τον απόλυτο ύμνο στη χαρά της ζωής και την ευλογία της ύπαρξης!
Συμβαίνουν μαγικά πράγματα στη σκηνή του θεάτρου Αθηνών και η σκηνοθετική προσέγγιση του λιθουανού Τσέζαρις Γκραουζίνις έχει παίξει καθοριστικό ρόλο σ’αυτό. Ο σκηνοθέτης έστησε ένα θέαμα με απόλυτη ειλικρίνεια και την ίδια στιγμή το πασπάλισε με τη χρυσόσκονη ενός παραμυθιού. Οι γρήγορες εναλλαγές των συναισθημάτων από το κωμικό στο δραματικό ευνοήθηκαν ιδιαίτερα από τα λειτουργικά σκηνικά του Kenny MacLellan που σχεδόν με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις μας μετέφεραν στην επόμενη σκηνή αποσυμπιέζοντας το συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα.
Στο ρόλο του μικρού Όσκαρ απολαύσαμε το Θανάση Τσαλταμπάση που αναμφισβήτητα προσθέτει και φέτος ακόμη μια εξαιρετική ερμηνεία στο ενεργητικό του. Ο ταλαντούχος ηθοποιός δεν προσέγγισε το ρόλο σαν μικρό παιδί αλλά προσπάθησε να τον αγκαλιάσει ως ενήλικας και να κατανοήσει τις ανάγκες του. Οι κινήσεις του, οι εκφράσεις του, το συναίσθημά του που ξεχείλιζε κάθε στιγμή, μας απέδειξαν με πόση αγάπη, ψυχή και φως περιέλουσε τον Όσκαρ του. Του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια!
Το ρόλο της κυρίας Ροζ ενσαρκώνει με μεγάλη επιτυχία επί σκηνής η Αγοραστή Αρβανίτη. Αν και φαινομενικά, ο ρόλος δεν ταιριάζει στην πανέμορφη και νεαρή της παρουσία, η ηθοποιός αποδείχτηκε εξαιρετική επιλογή για το εν λόγω εγχείρημα. Η κυρία Ροζ της ήταν γεμάτη κατανόηση, τρυφερότητα, χιούμορ, αλήθεια και ψυχραιμία. Ένας πραγματικός άγγελος επί γης. Την λατρέψαμε!
Αξίζει να αναφέρουμε την Ισαβέλλα Κασιμάτη,τον Τάσο Θεοφιλάτο, την Ελένη Νάτση και τον Edgen Lame, τους υπόλοιπους τέσσερις ηθοποιούς της παράστασης που δίνουν κυριολεκτικά ρεσιτάλ επί σκηνής ερμηνεύοντας συνολικά 11 χαρακτήρες με μεγάλη μαεστρία.
Τα εύσημα μας στον Αλέκο Γιάνναρο για τους ζεστούς φωτισμούς του αλλά και στον Kenny MacLellan που επιμελήθηκε και τα κοστούμια της παράστασης, ευφάνταστα και απολύτως ταιριαστά με τους ρόλους. Αυτά τα μάλλινα καλτσάκια (τερλίκια) ήταν τόσο ιδιαίτερα και ζηλευτά σε χρωματισμούς!
Στο σύνολό της, το «Φιλιά, Όσκαρ…» είναι μια παράσταση που μας συγκίνησε βαθιά και μας έκανε ν’ αναλογιστούμε πόση αξία δίνουμε στο δώρο της ζωής. Νιώθουμε ευγνώμονες γι’αυτό που είδαμε και νιώσαμε. Σας την προτείνω με το χέρι στην καρδιά και με δάκρια χαράς στα μάτια.
Καλή σας θέαση!
