Είδαμε την παράσταση «Ένα εξοχικό παρακαλώ»
Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Οι θεατρικές κωμωδίες είναι ευχάριστο είδος ειδικά όταν υποστηρίζονται από ένα καλό σενάριο, μια προσεγμένη σκηνοθεσία και ένα δεμένο καστ ηθοποιών. Τη μαγική αυτή συνταγή φαίνεται πως έχουν ανακαλύψει και στο θέατρο Αθηνά όπου παίζεται για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν το «Ένα εξοχικό παρακαλώ» σε σκηνοθεσία του Βασίλη Θωμόπουλου.
Το σενάριο του έργου ανήκει στο Γιώργο Φειδά που έχει δημιουργήσει μια ευχάριστη φαρσοκωμωδία καταστάσεων που εστιάζει στο πάθος του ανθρώπου για το χρήμα. Επτά χαρακτήρες βρίσκονται το ίδιο Σαββατοκύριακο στο ίδιο εξοχικό στους Γαργαλιάνους διεκδικώντας τον έρωτα, την ευτυχία, μια βαλίτσα με τετρακόσιες χιλιάδες ευρώ, μια μπότα Λουμπουτάν κι ένα σπίτι. Ποιός θα πάρει αυτό που θέλει, ποιός θα πάρει αυτό που του αξίζει και ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό; Ποιος έκανε τη ληστεία; Ποιός θα φύγει με τα λεφτά, ποιός με το σπίτι και ποιος με τον αληθινό έρωτα;
Τα ερωτήματα πολλά και απαντώνται όλα στα 120 λεπτά της συνολικής διάρκειας του έργου. Ο Βασίλης Θωμόπουλος υπογράφει τη σκηνοθεσία της παράστασης και δεδομένου του ό,τι συνεργάζεται ήδη τρία χρόνια στους «Συμμαθητές» με τους περισσότερους από τους συμμετέχοντες στο έργο, γνωρίζει πολύ καλά τις αδυναμίες και τα δυνατά χαρτιά του καθενός και εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το υλικό του. Η παράσταση είναι καλοκουρδισμένη, έχει γρήγορο ρυθμό και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.
Οι ηθοποιοί έχουν πολύ καλή χημεία μεταξύ τους και αυτό φάνηκε από τα πρώτα λεπτά της παράστασης καθώς δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ξεσπούσαν σε γέλια παρασύροντας μαζί τους και το κοινό. Ο ειρμός της παράστασης χανόταν για λίγο αλλά τουλάχιστον άξιζε τον κόπο. Ξεχωρίσαμε τον Κώστα Αποστολάκη που ερμήνευσε εξαιρετικά έναν άπληστο μεσίτη που μπροστά στα πάθη και τα θέλω του δεν υπολογίζει φιλίες και ανθρώπινες σχέσεις. Ο ηθοποιός αποδεικνύει χρόνο με το χρόνο πως η γκάμα των ρόλων που μπορεί να ερμηνεύσει δεν έχει τέλος καθώς ανταποκρίνεται εξαιρετικά τόσο σε κωμικούς όσο και σε δραματικούς ρόλους.
Μας άρεσε πολύ και ο Σπύρος Πούλης στο ρόλο του ημίτρελου θρησκόληπτου υποψήφιου αγοραστή του περιβόητου εξοχικού. Ο ηθοποιός, αν και κατέφυγε σε κάποιες ερμηνευτικές υπερβολές για να υποστηρίξει το δύσκολο ρόλο του, χάρισε το περισσότερο γέλιο στους θεατές. Η επαφή του με το κοινό ήταν άμεση δημιουργώντας ένα παιχνίδι μεταξύ τους. Αναμφισβήτητα, πρόκειται για έναν κωμικό που διαθέτει τη στόφα ηθοποιού του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου και αυτό στα μάτια μας τον κάνει ξεχωριστό.
Στα συν της παράστασης είναι οι συμμετοχές τόσο της Σοφίας Μανωλάκου όσο και του Άρη Τσάπη που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων δίνοντας ζωντάνια και ρυθμό στο έργο. Περιμένουμε να δούμε και από τους δύο όμορφα πράγματα και στο μέλλον.
Τα εύσημά μας στον Αντώνη Χαλκιά και τη Νατάσσα Παπαστεργίου που επιμελήθηκαν το σκηνικό της παράστασης. Πρόκειται για το εσωτερικό και συγκεκριμένα το σαλόνι του εξοχικού, το οποίο και περιστοιχιζόταν από πολλές πόρτες, πίσω από τις οποίες υπήρχε σημαντική δράση. Το σκηνικό ήταν πολύ ευχάριστο και εξυπηρετούσε ακριβώς τις ανάγκες του έργου.
Αν εξαιρέσουμε τα διάφορα προβλήματα του χώρου καθώς το θέατρο Αθηνά χρειάζεται μια σχετική ανακαίνιση, γενικά πρόκειται για μια ωραία δουλειά που παρά τις μικρές υπερβολές της, θα σας κάνει να περάσετε ευχάριστα. Σας την προτείνω!
Καλή σας θέαση!
