Με αφορμή τη κυκλοφορία του βιβλίου της Δήμητρας Ιωάννου με τίτλο «Οι γιοί της Γαλανής Κυράς» από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, μιλάμε για την γλυκόπικρη γεύση στα χείλη του συγγραφέα που του χαρίζει το τέλος του βιβλίου του και για το ταλέντο που δεν παύει να είναι ένα πολύτιμο δώρο και ένα συστατικό αναντικατάστατο στο πολυσύνθετο χαρμάνι της συγγραφής. -Συνέντευξη Λυδία Ψαραδέλλη
Το βιβλίο σας «Οι γιοί της Γαλανής Κυράς» ξεκινάει από την κατάληξη, με ένα μυστήριο και τον κίνδυνο να παραμονεύει. Γιατί επιλέξατε αυτό το σημείο της αφήγησης για να εισάγετε το κοινό στην υπόθεσή του;
Σκεπτόμενη αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση, κατέληξα πως η συγκεκριμένη επιλογή δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας λογικής ή συνειδητής διεργασίας. Από τη στιγμή που συστήνομαι με τα πρόσωπα της ιστορίας μου, διερευνώ τις λεπτομέρειες της υπόθεσης και ολοκληρώνω τη σχετική έρευνα τοποθέτησής της στο χωροχρόνο, κατόπιν απλά αφήνομαι στη ροή. Αυτό είναι και το σημείο όπου ειλικρινά απολαμβάνω το ταξίδι της συγγραφής. Οπωσδήποτε έχω ήδη συλλάβει την όλη πορεία, όμως το πώς θα εκφραστούν η αρχή, οι ενδιάμεσοι σταθμοί και το τέλος της ιστορίας είναι μια μαγική διαδικασία που δεν πιέζω, ούτε προσπαθώ να ελέγξω επ’ουδενί! Αντίθετα την αφήνω απλά να συμβεί και να εξελιχθεί με το δικό της ξεχωριστό τρόπο.
Η ποιητική σας αφήγηση ταιριαστή με τον έρωτα και την ρομαντική διάθεση που περιγράφεται στις σελίδες του, απλώνεται σε όλη την εξιστόρηση της ιστορίας σας ακόμα και στα σημεία που παραμονεύει το κακό. Είναι αυτός ένας τρόπος προσωπικής έκφρασης μέσω της οποίας επιδιώκετε να περάσετε ευκολότερα τα διδάγματα που θέλετε να φτάσουν στον αναγνώστη;
Σας οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ που χαρακτηρίζετε την αφήγηση ποιητική, γιατί Οι Γιοι Της Γαλανής Κυράς είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε με πολλή αγάπη. Όπως ακριβώς το είπατε και εσείς είναι τρόπος προσωπικής έκφρασης που δεν υπακούει σε λογικούς και συνειδητούς κανόνες. Έτσι λοιπόν νιώθω πως πρωταρχικός μου σκοπός δεν είναι να διδάξω αλλά να εκφράσω αυτά που νιώθω και παράλληλα να παρασύρω τους φίλους-αναγνώστες σε ένα νέο μαγικό ταξίδι. Είναι για μένα οι πολύτιμοι συνοδοιπόροι μου. Φυσικά, όταν ακούω ότι κάποιος ωφελείται από τη δική μου οπτική γωνία κι από τον τρόπο που βλέπω τη ζωή, τις σχέσεις και τους ανθρώπους, η χαρά είναι πολλαπλή και η ευγνωμοσύνη για το ταξίδι της συγγραφής ακόμα πιο μεγάλη.
Μοιραστείτε μαζί μας ένα μικρό σημείο της αφήγησης το οποίο απαίτησε μια παραπάνω φροντίδα από εσάς και πείτε μας για ποιο λόγο έγινε αυτό.
Πρόκειται για ένα σημείο που προσωπικά με συγκλόνισε. Είναι η συνάντηση δυο γυναικών από δύο διαφορετικούς κόσμους σε ένα ιδιαίτερα υποβλητικό περιβάλλον. Είναι ένα πολύ φορτισμένο «ξεκαθάρισμα» ανάμεσα σε ετούτον τον κόσμο και τον επόμενο. Χρειάστηκε από μέρους μου ιδιαίτερη φροντίδα και προσοχή στη χρήση των σημείων και των συμβόλων. Ήθελα τη σκηνή λεπτόρρευστη κι όχι απόλυτα γειωμένη και συμπαγή, διότι έτσι θα υπήρχε κίνδυνος να χαθεί η πνευματική της διάσταση. Από την άλλη επιθυμούσα να συνυπάρχει το ανθρώπινο και το υλικό στοιχείο σε σωστές δόσεις, ώστε τελικά η διάδραση να ολοκληρωθεί με επιτυχία ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα. Είναι η μία από τις δύο σκηνές του έργου για τις οποίες έχω λάβει τα περισσότερα μηνύματα και τις αγαπώ ιδιαίτερα.
Τι σημαίνει το νησί της Σύρου για σας; Πως αποτέλεσε το ιδανικό σκηνικό της ιστορίας σας;
Η Σύρος για μένα υπήρξε έρωτας με την πρώτη ματιά. Όταν πρωτοπερπάτησα στα στενά της την αποκάλεσα Αρχόντισσα κι έτσι έχει παραμείνει στο μυαλό μου, δικαιώνοντας απόλυτα τον τίτλο της. Φυσικό περιβάλλον, κτίρια κι άνθρωποι βαφτίζονται στο βαθύ μπλε του Αιγαίου και δημιουργούν το πιο όμορφο σκηνικό το οποίο σε θέλγει και σε γητεύει. Μόνο μια δυνατή ιστορία σαν αυτή των Γιων της Γαλανής Κυράς θα μπορούσε να γεννηθεί στα χώματά της. Τούτο το νησί με συνεπήρε κι εγώ βυθίστηκα στη μαγεία του. Οι Γιοι της Γαλανής Κυράς κατέχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και για αυτό πάντα θα χρωστώ ευγνωμοσύνη στη Σύρο και στους ανθρώπους της.
Σας δυσκόλεψε το να εντάξετε στην εξιστόρησή σας συνήθειες και την ντοπολαλιά του νησιού; Απαιτήθηκε κάποια έρευνα από μέρους σας;
Για την έρευνα των Γιων Της Γαλανής Κυράς, ακολούθησα την πεπατημένη που ακολουθώ σε όλα τα βιβλία μου. Ξεκίνησα από το διαδίκτυο όπου συγκέντρωσα πληροφορίες και βιβλιογραφία. Κατόπιν προμηθεύτηκα και μελέτησα τα βιβλία που με ενδιέφεραν, καταγράφοντας συγκεκριμένες πληροφορίες, μελετώντας το γλωσσικό ιδίωμα και αποδελτιώνοντας λεξικά. Φυσικά η πιο όμορφη στιγμή είναι η επιτόπια έρευνα. Τότε βιώνεις τον τόπο με όλες σου τις αισθήσεις και βυθίζεσαι στην ενέργειά του. Συγκεκριμένα η Σύρος είναι ένα μαγικό σκηνικό που έδωσε φτερά και δύναμη στη φαντασία μου.
Τα παιδιά καλούνται να πληρώσουν τις αμαρτίες των γονιών τους στις σελίδες του βιβλίου σας. Πιστεύετε ότι και στην ζωή «Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα»;
Οι γονείς ευθύνονται κατά το πλείστον για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού. Οι αντιλήψεις, οι πεποιθήσεις και τα τραύματα της παιδικής ηλικίας είναι κληρονομιά που θα την κουβαλά για μια ζωή. Ιδίως τα τραύματα της παιδικής ηλικίας είναι εξαιρετικά οδυνηρά και πολλές φορές δυστυχώς αξεπέραστα. Αν οι γονείς εργαστούν σωστά και δώσουν γερές, διαυγείς και ισορροπημένες βάσεις στο παιδί τους, τότε έχει την ευκαιρία να εξελιχθεί σε ευτυχισμένο ενήλικα. Διαφορετικά είναι δυνατόν να πολεμά μια ζωή και να βασανίζεται από τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Ποια συναισθήματα ακολούθησαν το τέλος της συγγραφικής διαδικασίας του βιβλίου σας; Είπατε «αντίο» στους χαρακτήρες του ή εξακολουθούν να υπάρχουν;
Το τέλος του κάθε βιβλίου ακολουθείται από αντιφατικά συναισθήματα, μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη κι ένα στριφογύρισμα στην ψυχή που θέλει το χρόνο του ώσπου να καταλαγιάσει. Η ανακούφιση και η χαρά για την ολοκλήρωση και τούτης της ιστορίας σκιάζεται από τη θλίψη του αποχωρισμού. Φαντάζομαι πως κάθε δημιουργός νιώθει λίγο τους ήρωές του σαν παιδιά του. Τους παρακολουθεί να γεννιούνται, να μεγαλώνουν, να εξελίσσονται. Όταν φτάσουν στο σημείο να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν μακριά απομένει να τους παρακολουθεί με απίστευτη χαρά και γλυκιά θλίψη. Προσωπικά νιώθω πως από τη στιγμή που ο πρώτος αναγνώστης παίρνει στα χέρια του το βιβλίο, η ιστορία και οι ήρωες παύουν να μου ‘ανήκουν’. Είναι πλέον αυθύπαρκτοι και ανήκουν σε όλους μας.
Μετά από τόσα πετυχημένα βιβλία, νιώθετε ότι έχετε βρει τον δικό σας τρόπο έκφρασης ή θα επιθυμούσατε να δοκιμάσετε παράλληλα και κάτι διαφορετικό;
O άνθρωπος δεν παραμένει ο ίδιος, μέρα με τη μέρα εξελίσσεται. Τον αλλάζουν οι συνειδητοποιήσεις, οι σκέψεις, οι εμπειρίες, τα συναισθήματα και τα τραύματα του, καθώς και η συνολικό του διάδραση με τους άλλους. Η έκφραση είναι ένα από τα πιο νευραλγικά κομμάτια της επικοινωνίας μας, πώς μπορεί λοιπόν να παραμείνει ίδια όταν όλα τα άλλα εξελίσσονται; Σκέφτομαι πως αν παραμείνω πεισματικά προσηλωμένη σε ένα συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης, αυτόματα θα έχω μπλοκάρει τη ροή κι όταν παρεμποδίζεται η ροή τίποτα καλό δε συμβαίνει. Όλα αυτά όμως είναι και πάλι λογικές σκέψεις, κι εγώ θα σου εξομολογηθώ πως στο γράψιμο απλά αφήνομαι… 😀
Η πορεία σας μέχρι εδώ σας δίδαξε ότι όλα είναι θέμα ταλέντου ή σκληρής δουλειάς;
Αδιαμφισβήτητα το ταλέντο είναι ένα πολύτιμο δώρο και ένα συστατικό αναντικατάστατο στο πολυσύνθετο χαρμάνι της συγγραφής. Κακά τα ψέματα, αν δεν υπάρχει το ταλέντο, δεν υπάρχει μαγεία. Η σκληρή δουλειά είναι όμως ο παράγοντας που συνέχει την όλη διαδικασία και τελικά αποφέρει τους καρπούς. Πρέπει να επενδύσεις χρόνο και κόπο σε αυτό που αγαπάς, να του δώσεις ενέργεια και φροντίδα, να πειθαρχήσεις, να εργαστείς. Για μένα είναι μονόδρομος.
Είναι εύκολο να επιλέξει κάποιος το απώτερο καλό από το να βουλιάξει στην απληστία και το κακό; Μπορεί ένα βιβλίο να χαράξει την πορεία ενός ανθρώπου;
Φαντάζομαι το βιβλίο σαν ένα σπόρο που φυλά μέσα του την πολύτιμη ενέργεια της ζωής, όμως τα πάντα τελικά εξαρτώνται από το έδαφος το οποίο θα συναντήσει στο διάβα του. Είναι τα χώματα ζωντανά; Είναι δεκτικά; Είναι εύφορα; Είναι ικανά να καρπίσουν; Τότε και μόνο ο σπόρος θα εξελιχθεί σε πολύτιμο καρπό που θα θρέψει τη συνείδηση, το συναίσθημα, το νου και την καρδιά.
Οι καιροί είναι χαλεποί, οι πειρασμοί πάμπολλοι και η καθημερινότητα αδηφάγα. Το θέμα λοιπόν δεν είναι κατά πόσο είναι εύκολο να επιλέξει κανείς το απώτερο καλό αλλά κατά πόσο είναι συνειδητοποιημένος στην επιλογή του δρόμου όπου θα πορευτεί. Απαιτείται ενσυνείδητη δουλειά, προσπάθεια και επιμονή, όμως το φως του αποτελέσματος που δικαιώνει, γαληνεύει και θρέφει την ψυχή, μας δίνει να καταλάβουμε ότι τελικά η προσπάθεια άξιζε τον κόπο!
Ευχαριστούμε τη συγγραφέα και τις Εκδόσεις Ψυχογιός για την παραχώρηση της συνέντευξης.
