Το Καφέ του Νομισματικού Μουσείου και η Μικρή Άρκτος σας προσκαλούν στην παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής του Γιάννη Στίγκα που κυκλοφορεί από τη Μικρή Άρκτο με τίτλο
«Εξυπερύ σημαίνει χάνομαι»
Με τον ποιητή θα συνομιλήσουν
η Τιτίκα Δημητρούλια
Αναπληρώτρια Καθηγήτρια ΑΠΘ – Κριτικός Λογοτεχνίας
και η Τίνα Μανδηλαρά
Δημοσιογράφος
Δευτέρα 2 Οκτωβρίου στις 20:00
Στο Καφέ του Νομισματικού Μουσείου
Πανεπιστημίου 12, Αθήνα
Είσοδος Ελεύθερη
Λίγα λόγια για την έκδοση
Η έκτη ποιητική συλλογή του Γιάννη Στίγκα με τίτλο Εξυπερύ σημαίνει χάνομαι, περιλαμβάνει δεκαεπτά ποιήματα για την πτήση και την πτώση. Δεκαεπτά ποιήματα που «κοιτάνε» τον Θεό και τον θάνατο. Πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, ίπτανται. Όπως ακροβατούν επιδέξια η σκληρότητα και η τρυφερότητα, η ειρωνεία, το υπόγειο άγριο χιούμορ, ο στοχασμός και μια πικρή ποιητική σοφία ως μόνιμα πια στοιχεία της ποιητικής ιδιοτυπίας της γραφής του Γιάννη Στίγκα.
Ο Γιάννης Στίγκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Σπούδασε ιατρική. Το 2004 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Η αλητεία του αίματος. Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές: Η όραση θ’ αρχίσει ξανά, (2006, Κέδρος), Ισόπαλο τραύμα (2009, Κέδρος), Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο (2012, Μικρή Άρκτος), Βλέπω τον κύβο Ρούμπικ φαγωμένο (2014, Μικρή Άρκτος). Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, γερμανικά, αγγλικά, ισπανικά, καταλανικά, σουηδικά, βουλγάρικα και σέρβικα.
Η ποιητική συλλογή με τίτλο Εξυπερύ σημαίνει χάνομαι είναι η τρίτη εκδοτική συνεργασία του ποιητή με τη Μικρή Άρκτο.
Ο ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ ΣΤΑ ΕΠΤΑ ΤΟΥ
Είναι τρομερά δύσκολο
να επιδιορθώσεις ένα σταματημένο τζιτζίκι
Τι να το κάνεις;
Ξέρεις πολύ καλά γιατί τρέμουν τα χέρια. Κατά μία άποψη,
ο Σεπτέμβρης είναι πολύ δυνατότερος από την επιστήμη.
Τα μικρότερα γρανάζια παιδεύουν περισσότερο τα δάχτυλα.
Καμιά φορά, αυτό που λέμε «δύναμη της πειθούς»
παραείναι αμβλύ εργαλείο.
Εντούτοις, μπορούμε ακόμα να εξάγουμε συμπεράσματα.
Ότι όραση και δίψα πρέπει να εδράζονται στο ίδιο σημείο.
Ίσως έχουμε να κάνουμε με ένα αυστηρά κλειστό κύκλωμα.
Κάτι ανάβει τη δίψα και η δίψα την όραση. Ποτέ το ανάποδο.
Ωστόσο, μου διαφεύγει το κάτι.
Το νεύρο από το οποίο εκπορεύεται το τραγούδι,
το καταλαβαίνω καλύτερα.
Έχει κάτι αντανακλαστικό. Αρκεί μια επανάληψη του πόνου.
Κατά βάθος, εμένα η έγνοια μου βρίσκεται στα σπασμένα.
Ένα σπασμένο έλυτρο είναι σαν παιδική ηλικία.
Το σάλιο δοκιμάστηκε
και αποδείχτηκε άχρηστο.
Πολύ φοβάμαι
ότι αν δεν έχεις Θεό Ελβετό, δεν γίνεται τίποτα.
