ΙMPORTANT PEOPLE-ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟI ΣΤΟΝ ΧΩΡO ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΑΙΣΘΗΤΗ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤO « ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΟ» ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ
Συνυπάρχουν, συμπράττουν δημιουργικά, αναλύουν, γράφουν, διαβάζουν και βρίσκονται σε μία διαδικασία παραγωγικής αλληλεπίδρασης. Χαρακτηρίζονται workaholic με την απόλυτα θετική έννοια του όρου και το γνωστικό οπλοστάσιό τους αποτελεί το συγκριτικό τους πλεονέκτημα στα αυστηρά και απαιτητικά πεδία της ακαδημαϊκής έρευνας και της συγγραφής που κινούνται. Αυτά τα στοιχεία ταυτοποιούν τις ολοκληρωμένες προσωπικότητες του συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη και της δραματουργού διδάκτωρ στο Πάντειο πανεπιστήμιο Ροζαλί Σινοπούλου.
Μεγαλωμένος στην Θεσσαλονίκη, η συγγραφική δραστηριότητα του Θανάση Τριαρίδη, που από μικρός έχει εντάξει τον εαυτό του στον κόσμο των βιβλίων, ξεκινά δυναμικά με την πρώτη του εφηβεία μέσα από πολλές απογοητεύσεις, σκισμένα χειρόγραφα, σβησμένα αρχεία, χαμένους σκληρούς δίσκους , «έγραφα πολύ και συνέχεια και διάβαζα με εμμονική μανία» όπως τονίζει χαρακτηριστικά. Σπουδάζει δικηγόρος ασχολείται για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα με την δημοσιογραφία που είναι εκ των πραγμάτων άρρηκτα συνδεδεμένη με την μεγάλη του αγάπη το γράψιμο και το 2010 επικεντρώνεται σε κάποιες σχεδιασμένες αφηγηματικές ιστορίες σαν μικρές νουβέλες, με τις οποίες είχε πειραματιστεί στον παρελθόν χωρίς να καταφέρει να τις εξελίξει και να τους δώσει την μορφή που ήθελε, φυλαγμένες σε ένα αρχείο υπολογιστή .Το αφήγημά του σε διάλογο οι «Καρχαρίες» που γράφει εκείνη την περίοδο δίνοντάς του θεατρική μορφή το παρουσιάζει στην ιστοσελίδα του προσελκύοντας με αυτόν τον τρόπο το ενδιαφέρον του κοινού και ο σκηνοθέτης και αγαπημένος φίλος του Δ.Γιαμλόγλου το «μετουσιώνει» σε θεατρική παράσταση. Οι «Καρχαρίες» αποτελούν κομβικό σημείο για την μετέπειτα πορεία του ως θεατρικός συγγραφέας – μια μικρή στροφή καριέρας όπως κάλλιστα θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε αφού ήταν η αιτία να γνωριστούν με την χαρισματική δραματουργό Ροζαλί Σινοπούλου και να ξεκινήσει ένας ανεξάντλητα δημιουργικός και πολύτιμος κύκλος συνεργασίας μεταξύ τους.
Η Ροζαλί Σινοπούλου κατάγεται από το Ηράκλειο και μυήθηκε στο θέατρο μέσω των βιβλίων, των παραστάσεων σε περιοδεία της Ξένιας Καλογεροπούλου και του θερινού φεστιβάλ που είχε καθιερώσει ο Χατζηδάκης. Όταν πλέον ανέβηκε στην Αθήνα για πολιτισμικές σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, εντάσσει σε εβδομαδιαία βάση την παρακολούθηση παραστάσεων και «από εκεί και πέρα τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο τους» όπως δηλώνει καταλήγοντας στην εκπόνηση μίας διδακτορικής διατριβής που επικεντρωνόταν
στις μεταμορφώσεις του μύθου του Οιδίποδα στην γαλλική δραματουργία πριν και μετά τον Φρόυντ .
« Με την Ροζαλί είμαστε αδερφές ψυχές με την έννοια ότι αγαπάμε πολύ την ακρότητα της τραγωδίας πιστεύοντας στην σημασία του ακραίου, του απερίγραπτου, του αβίωτου, του ανυπόφορου το οποίο κανένα αφηγηματικό, κανένα κειμενικό μνημείο του ανθρώπινου πολιτισμού δεν το κατέγραψε με μεγαλύτερη ενάργεια απ΄ ότι η αρχαία τραγωδία. Μέσα από τις διαφορετικές διαδρομές ερμηνείας μας οι ίδιοι στίχοι της Μήδειας, της Ηλέκτρας, του Οιδίποδα είναι το κέντρο του κόσμου μας».
Θανάσης Τριαρίδης –συγγραφέας
«Με τον Θανάση μας συνδέει η κοινή μεγάλη αγάπη μας για τα κείμενα αλλά εγώ είμαι λίγο πιο αυστηρή ως προς το πως ορίζεται δομικά η τραγωδία δηλαδή τι εννοώ ως τραγωδία σε επίπεδο δομής, μίας δόμησης της ανθρώπινης πράξης ,ενός τρόπου παρουσίασής της».
Ροζαλί Σινοπούλου-δραματουργός
-Στο Θησείο ένα Θέατρο για τις Τέχνες ζωντανεύει από τον Φεβρουάριο επι σκηνής ένα καινούργια σου συγγραφικό δημιούργημα ο «Οιδίνους», ποιο πιστεύετε ότι είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα του συγκεκριμένου έργου και γενικότερα της θεατρογενούς γραφής του Θανάση όπως ο ίδιος την αποκαλεί;
– Θ.Τ: Πρόκειται για ένα έργο στην ακολουθία των έργων που γράφω .
«Το θέατρο που γράφω όπως και ο «Οιδίνους» αφορά πάντα διαλόγους δύο ανθρώπων που σε φυσικό χώρο και χρόνο δημιουργούν μία ψευδαισθητική συνθήκη η οποία τους χωροκατακτά, δηλαδή βαπτίζουν κάτι σαν ένα παιχνίδι ή σαν μία προσπάθεια θεραπείας ή ακόμα σαν μια τυχαία συγκυρία όπου λένε συνειδητά, με πλήρη επίγνωση πράγματα που δεν στέκουν. Κάποια στιγμή αυτά τα ψεύτικα λόγια μέσα στο μυαλό τους γίνονται αλήθεια, πραγματικότητα».
– Ρ.Σ: «Στα έργα του Θανάση μέσω των λέξεων διαδραματίζονται πράγματα, τα λόγια υποκαθιστούν τις πράξεις και θα μπορούσαν κάλλιστα δύο ηθοποιοί να κάθονται απέναντι από τους θεατές και απλά να τα λένε, αυτή η διαδικασία ισοδυναμεί με πράξεις».
Αυτό όμως δύσκολα μπορεί να οριστεί, αυστηρά, ως θέατρο. Το συγκεκριμένο έργο πραγματεύεται μια «μεγάλη έννοια» που είναι η οικογένεια.
-Φράσεις από το έργο Οιδίνους που το ταυτοποιούν για εσάς.
-Ρ.Σ: Έχω ξεχωρίσει τρεις προτάσεις που εκφράζουν απόλυτα το έργο και αποτελούν συγχρόνως αφορμή για μεγάλη συζήτηση.
«Κάθε ανθρώπινη παραφορά εξυπηρετεί την αγωνία εξισορρόπησης». «Είμαστε οικογένεια και πρέπει να ζήσουμε σαν οικογένεια».
« Αγάπη είναι αυτό που δεν πρέπει να καταλάβεις».
-Θ.Τ: Αν κάποιος βρίσκει ενδιαφέρον σε αυτήν την τελευταία φράση να έρθει να δει την παράσταση και πιστεύω ότι θα τον βοηθήσει να την δουλέψει, να την επεξεργαστεί καλύτερα.
-Παραλληλίζοντας τα τεκταινόμενα στις πρόβες σας για την καινούργια παράσταση «Ο Οιδίνους» με τα backstage σε μία συναυλία, κάντε μας μια μικρή αποκάλυψη για κάτι που σας εντυπώθηκε στο μυαλό, που έχετε κρατήσει απο όλη αυτήν την διαδικασία;
– Θ.Τ:Η κάθε παράσταση προκύπτει στις πρόβες, στην ζύμωση της πρόβας θα γεννηθεί το αποτέλεσμα έχοντας πάντα το κείμενο ως αφετηρία. Εγώ προσωπικά δεν συμμετέχω στις πρόβες αλλά βλέπω την τελική μορφή του κειμένου μου ως παράσταση.
– Ρ.Σ: Το πιο αστείο που συμβαίνει είναι ότι θεωρούμε ότι τα έργα του Θανάση έχουν απαντήσεις για τα πάντα και πολλές φορές ερωτήσεις της καθημερινότητας μας απαντώνται με ατάκες από τα έργα του. Στην περίπτωση του «Οιδίνους» συνέβη το εξής ευτράπελο: o Λάζαρος Γεωργακόπουλος που πρωταγωνιστεί στο συγκεκριμένο έργο ερμηνεύοντας ένα διπλό ρόλο φόρτιζε το κινητό του που το χρησιμοποιεί στην παράσταση και σκεφτόταν «εγώ το προσέχω το κινητό μου ,το άλλο πρόσωπο-ρόλος θα κάνει το ίδιο;» συνειδητοποιώντας αμέσως ότι ο άλλος ρόλος είναι ο εαυτός του.
«Τα έργα του Θανάση χτίζουν ένα μικροσύμπαν μέσα στο οποίο παίζουνε οι ηθοποιοί, ο εξωτερικός κόσμος παύει να υπάρχει και αυτή η συνθήκη μεταφέρεται, διεισδύει κατά κάποιο τρόπο και στην καθημερινότητά τους».
-Σύγχρονοι θεατρικοί συγγραφείς και νέες τάσεις ς που έχετε διακρίνει.
– Θ.Τ: Δεν έχω εικόνα τι λαμβάνει χώρα σήμερα, τι συντελείται στην παγκόσμια θεατρική γραφή και όσον αφορά αυτό που εγώ κάνω δεν θεωρώ ότι είναι κάτι καινούργιο. Στον εικοστό αιώνα από τις Δούλες του Ζενέ μέχρι το Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ του Άλμπι παρουσιάζεται μία πραγματικότητα στην οποία και εγώ επικεντρώνομαι.
– Ρ.Σ: Μετά την Σάρα Κειν δεν έχω ασχοληθεί, έστω και επιφανειακά με κάποια συγκεκριμένη, ιδιαίτερη τάση σε επίπεδο γραφής. Πιστεύω ότι το θέατρο κινείται παράλληλα και στο επίπεδο της βιωματικότητας, οπότε σε ένα βαθμό δεν έχει σημασία μόνο το κείμενο. Δεν με ενδιαφέρει να εντοπίσω τάσεις αλλά τα έργα αυτά καθεαυτά.
Εστιάζω παρ’ όλα αυτά στο κείμενο, αυτό αποτελεί το κριτήριό μου. Υπάρχει βέβαια ένα έρισμα σε κάποιους συγγραφείς σε αυτό που αποκαλούμε μεγάλες έννοιες ,το πως το χειρίζονται είναι μια άλλη ιστορία».
-Είστε υπέρ των διασκευών έργων που έχουν “κατακτήσει” την διαχρονικότητα;
– Ρ.Σ: Στο αναπαραστατικό κομμάτι διαφέρει ριζικά το πως θα το προσεγγίσει ο καθένας ,το πως θα το ερμηνεύσει ο σκηνοθέτης, οι ηθοποιοί αλλά ακόμα και το ίδιο το κοινό.
Με ενοχλεί σε αυτές τις περιπτώσεις να ξεχνάει κάποιος ότι ασχολείται με το συγκεκριμένο είδος, για παράδειγμα όταν από την τραγωδία αφαιρέσεις την τραγική της διάσταση τότε θα αντιδράσω.
«Στην περίπτωση των διασκευών όπως για παράδειγμα στο Κουκλόσπιτο του Ίψεν που ανέβηκε από τον Οστερμάιερ αλλάζοντας το τέλος του έργου και βάζοντας την κεντρική ηρωίδα την Νόρα να αυτοκτονεί ,το κοινό πρέπει να γνωρίζει ότι αυτό δεν είναι το πρωτότυπο το οποίο γράφτηκε κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και ότι το τέλος του δεν αλλάζει κατ’ ανάγκην την δύναμή του ακόμη και σε ένα σύγχρονο κοινό».
– Θ.Τ: «θεωρώ ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει τίποτα αν δεν δείξεις μία σχετική «ασέβεια» προς κάτι. Η ασέβεια είναι η απαρχή κάθε καλού πράγματος ,Χρειάζεται να είσαι χίλιες φορές ασεβής, για αυτές τις δύο ή τρεις φορές που θα οδηγηθείς σε ένα ευτυχές αποτέλεσμα. Μόνο αν είσαι ένας μεγαλοφυής άνθρωπος όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ή ο Όρσονς Γουέλς όλες οι ρήξεις θα είναι επιτυχείς ,θα γεννήσουν το καινούργιο».
– Ρ.Σ: Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να εννοηθεί η λέξη ασέβεια με λάθος τρόπο, δεν είμαι σίγουρη αν είναι η κατάλληλη που πρέπει να χρησιμοποιηθεί. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αποφασίζουν ότι αυτό που έχουν στα χέρια τους σε δεδομένες στιγμές δεν τους ικανοποιεί .Το να προσεγγίζεις διαρκώς τα πράγματα ως αυθεντίες ή αριστουργήματα δεν βοηθάει αν δεν οδηγήσει κάπου αλλού. Για τον Πικάσο είχε διαδοθεί ότι το σπίτι του ήταν γεμάτο κλασσικού τύπου πίνακες τους οποίους ζωγράφιζε και ο ίδιος.
« Αν δεν κατέχεις κάτι καλά είναι δύσκολο να ανατρέψεις το οτιδήποτε. Συνεπώς αν υποθέσουμε ότι μιλάμε για ασέβεια πρέπει να έχει προηγηθεί βαθιά γνώση. Νομίζω ότι οι μεγάλες αλλαγές γίνονται από αυτό».
–Θεατρικό έργο σας που αγαπάτε ιδιαίτερα εσείς και η Ροζαλί και για ποιους λόγους;
– Θ.Τ: Το αγαπημένο μου έργο είναι το « Lacrimosa» .Το δεύτερο σε σειρά τα «Μυρμήγκια» για συναισθηματικούς λόγους.
«Αν χανόταν όλη μου η δουλειά μέσω υπολογιστή και είχα την δυνατότητα να σώσω ένα έργο αυτό θα ήταν το “Lacrimosa” που ίσως είναι και το λιγότερο δόκιμο θεατρικά. Με ενδιαφέρουν πολύ τα διανοήματα που λέγονται εκεί και η διανοητική συνθήκη που υπάρχει».
– Ρ.Σ:«Όλα τα έργα του Θανάση έχουν γραφτεί περισσότερο για να διαβάζονται παρά για να παίζονται».
Στην περίπτωσή μου η ευτυχής συγκυρία ήταν ότι αποφάσισα να γράψω στον Θανάση για να του πω ότι μου άρεσε το έργο του και έτσι γνωριστήκαμε ,δεν το έχω ξανακάνει ποτέ. Το έργο που αναφέρομαι είναι οι «Καρχαρίες» που θα το ανέβαζε η φίλη μου Μυρτώ Αλικάκη η οποία μου πρότεινε να το διαβάσω και του έστειλα μήνυμα. Στους «Καρχαρίες» διαπίστωσα ότι υπήρχε μία συνέπεια της ανάπτυξης της πλοκής σε σχέση με την κατάληξη, συγκεκριμένα δηλαδή τα πράγματα οδεύουν προς κάτι ,υπάρχουν συνέπειες για τις πράξεις.. Μερικά κείμενα του Θανάση δεν τα έχω διαβάσει ακόμα, η διαδικασία να τον ακολουθήσει κανείς στην συγγραφή είναι πάρα πολύ δύσκολη γιατί δεν τον προλαβαίνεις το ίδιο συμβαίνει και με κάποιους φίλους μου εικαστικούς.
-Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης του κινηματογράφου Νίκος Παναγιωτόπουλος, με αφορμή μία ταινία του το 2014, στα πλαίσια μίας συνέντευξης είχε δηλώσει: «Μ΄ αρέσει να ανακατεύω ηθοποιούς του θεάτρου μαζί με πρόσωπα της ζωής της καθημερινής ,μαζί με ηθοποιούς της επιθεώρησης ακόμα και μαζί με πρόσωπα του lifestyle. Γιατί μ’ αρέσει τα πράγματα να κινούνται στα όρια ,δεν μ’ αρέσει ούτε το από ‘δω ούτε το από ‘κει». Η πρακτική αυτή υιοθετείται σε ένα βαθμό και στο θέατρο σε παραστάσεις, συμφωνείτε με αυτήν την άποψη και θα δοκιμάζατε κάτι ανάλογο στα έργα σας ;
– Θ.Τ: Δεν έχω καμία σχέση με αυτήν την άποψη, δεν επιλέγω εγώ τους ηθοποιούς αλλά οι ηθοποιοί επιλέγουν τα κείμενά μου τα οποία είναι αντικειμενικά πάρα πολύ δύσκολα, οι ρόλοι απαιτούν πολλές και σκληρές πρόβες και δεν μπορούν να παιχτούν από ανθρώπους που δεν είναι επαγγελματίες . Ο ηθοποιός θα πρέπει να χάσει πάρα πολύ χρόνο, να ματώσει κυριολεκτικά με το κείμενο για να οδηγηθεί σε ένα αποτέλεσμα που δεν θα του δώσει οικονομικές προσόδους αφού τα έργα μου δεν παίζονται στα πλαίσια υποστηριγμένων παραγωγών ,επιχορηγούμενων σκηνών.
«Κάποιοι σπουδαίοι άνθρωποι του θεάτρου όπως ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, η Μυρτώ Αλικάκη, η Άννα Μάσχα, ο Λεωνίδας Κακούρης, ο Κώστας Φιλίππογλου είχα την ιδιαίτερη χαρά να παίξουν στα έργα μου επειδή απλά αγάπησαν το κείμενο».
Αντίθετα το θέατρο του σπουδαίου Μπρεχτ μπορεί να παιχτεί από τους εργάτες μιας κατάληψης ενός εργοστασίου, το ίδιο συμβαίνει και στον Ντάριο Φο.
– Ρ.Σ: Πιστεύω ότι τα πάντα μπορούν να παιχτούν από όλους χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι υπέρ αυτής της άποψης, αλλά γενικά, στο πλαίσιο των συνεργασιών μου, το κομμάτι της διαδικασίας για την επιλογή των κατάλληλων προσώπων για τους ρόλους δεν με αφορά άμεσα.
– Θ.Τ: θέλω να επισημάνω ότι υπάρχει ένα είδος θεάτρου στο οποίο μπορεί κάποιος να βγει στην σκηνή χωρίς να είναι ηθοποιός και να προβεί σε ένα είδος αυτοανάλυσης –αυτοψυχανάλυσης. Πρόκειται για μια άλλη διαδικασία θεάτρου στην οποία άνθρωποι συμμετάσχουν στην δραματουργία εμπλουτίζοντάς την με προσωπικά τους βιώματα.
-Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως εργαλεία κοινωνικοποίησης και ως μέσα προβολής του επαγγελματικού προφίλ ενός δημιουργού. Καταθέστε μου την προσωπική σας άποψη, εμπειρία.
– Θ.Τ: «Όσο πιο πολύ αυξάνουν οι δρόμοι επικοινωνίας τόσο καλύτερα μπορεί να φτάσει η δουλειά σου ,το έργο σου σε ανθρώπους». Το 2004 είχα την ιδέα να δημιουργήσω μία ιστοσελίδα, έθεσα τα κείμενα μου εκεί και με αυτόν τον τρόπο με γνώρισε ο κόσμος του θεάτρου. Ακόμη και σήμερα οι ηθοποιοί τα έργα μου συνεχίζουν να τα διαβάζουν κατευθείαν από την ιστοσελίδα μου σε ένα pdf αρχείο, παρακολουθώντας την πορεία μου ως συγγραφέας. Μέσω του facebook με προσέγγισαν άνθρωποι που τους κίνησαν το ενδιαφέρον τα κείμενά μου με αντιπροσωπευτικότερα παραδείγματα ένα παιδί στο Ναύπλιο που μου ζήτησε να κάνει πτυχιακή εργασία πάνω σε ένα έργο μου και δύο κοπέλες που μετάφρασαν το θεατρικό «Lebensraum» στα γερμανικά.
«Το σημαντικότερο στοιχείο είναι η πνευματική αναζήτηση και όχι η επικοινωνία του εαυτού σου. Ο Edgar Allan Poe, ο «τεράστιος» αυτός ποιητής και πεζογράφος ,μέσα σε είκοσι χρόνια έκανε μια πνευματική διαδρομή αναζήτησης με απίστευτη ταχύτητα. Έσπαζε φράγματα που ένας κανονικός άνθρωπος θα ήθελε 80 χρόνια, περνούσε τα είδη της γραφής και «τρυπούσε τοίχους» πηγαίνοντας στο επόμενο στάδιο με εκπληκτική ταχύτητα πνευματικά εξελίσσοντας τον εαυτό του και όλη την λογοτεχνία του ρομαντισμού μέσα σε είκοσι χρόνια που ήταν και η δημιουργική του περίοδος δεδομένου ότι πέθανε πολύ νέος».
-Ρ.Σ. Πιστεύω ότι ένας άνθρωπος που δεν θα γράψει απλά ένα σχόλιο κάτω από μία ανάρτηση αλλά θα μπει στην διαδικασία να ασχοληθεί λίγο περισσότερο γράφοντας mail όπως οι επιστολές παλιότερα, αφιερώνει επιπλέον χρόνο και συνεπώς παραγάγει κάτι πιο ουσιαστικό γιατί απλά έχει δώσει περισσότερη σκέψη.
«Προτιμώ να απευθυνθώ στον άλλον προσωπικά και κατ΄ ιδίαν για να του εκφράσω την γνώμη μου για το έργο του που θα είναι απόλυτα αιτιολογημένη πάντα, εναλλακτικά θα προβώ σε κάτι εντελώς απρόσωπο δημόσια γράφοντας μία κριτική».
-Η τέχνη λειτουργεί ,δρα θεραπευτικά ;
-Θ.Τ: Δεν είμαι σίγουρος αν η τέχνη έχει θεραπευτικό ρόλο, ειδικά με την πιο στενή έννοια του όρου. Είμαι μάλλον μακριά από τέτοιες προσεγγίσεις.
«Πιστεύω πως η τέχνη είναι μία αδιάκοπη αγωνία για νοηματοδοσία, ένα αίτημα συμφιλίωσης με το αίνιγμα του ανθρώπου. Υπό αυτήν την έννοια δεν είναι απλά θεραπεία, αλλά είναι μόλυνση και ίαση ταυτόχρονα. Και στις μεγάλες της ώρες η τέχνη γίνεται κάτι ακόμη περισσότερο: γίνεται ένας σπασμός ζωής ».
-Ρ.Σ: « Η τέχνη αποτελεί πολλαπλώς θεραπευτικό μέσο και έχει αναγνωριστεί ως τέτοιο. Για το θέατρο υπάρχει, φερ ειπείν, η «δραματοθεραπεία». Ο Φρόυντ έχει επισημάνει αυτή της την διάσταση και ειδικά σε σχέση με το θέατρο, έχει επισημάνει την σημασία-ειδικά για τον συγγραφέα του να βλέπει να παίζονται μπροστά του όσα έχει, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, νιώσει, σκεφτεί και γράψει. Ας μην ξεχνάμε την φράση της Φρήμαν-Σαρπ: Ο Σαίξπηρ δεν είναι ο Άμλετ, ο Αμλετ είναι αυτός που θα ήταν ο Σαίξπηρ αν δεν είχε γράψει τον Άμλετ».
Οι προσδοκίες σας και τα όνειρά σας για το μέλλον αυτής της συνεργασίας.
– Θ.Τ: Η συνάντηση με την Ροζαλί ήταν για μένα ένα από τα σπάνια δώρα του κόσμου του θεάτρου. Είναι ένας άνθρωπος με εξωπραγματική παιδεία και με μία μοναδική οπτική ερμηνείας που συνδυάζει δύο φαινομενικά αντίθετες ροπές: την πολλαπλή ανάλυση και την παραφορά του μαγέματος και αυτή η οπτική πολλαπλασιάζει κυριολεκτικά την δική μου δουλειά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος μπορεί να διαβάσει τα βιβλία μου όπως αυτή και θα μπορούσα να γράφω αποκλειστικά για αυτήν, για την δική της ανάγνωση. Πιστεύω πολύ στα γραπτά της και τα υπάρχοντα και σε αυτά που έρχονται, τα οποία ονειρεύομαι σαν να είναι δικά μου και το βιβλίο που σχεδιάζει για μένα το θεωρώ σαν μία τιμή που μου δίνεται δίχως να την αξίζω.
– Ρ.Σ «Ο Θανάσης είναι ένα κοφτερό μυαλό, ένας εξαιρετικός συγγραφέας και ένας βαθιά καλός άνθρωπος, μια καλή ψυχή, Και αυτά μας βοηθούν και τους δύο στην μεταξύ μας σχέση. Συνεργαζόμαστε τρία χρόνια και νομίζω πως δεν θα σταματήσουμε να συνεργαζόμαστε ποτέ, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Υπάρχει συνεννόηση, κατανόηση και σύμπνοια σε πολλά και άπειρες διαφωνίες χωρίς αυτό να μας αποθαρρύνει. Είναι από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί ως τώρα και εύχομαι να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο».
Υ.Γ. Περιμένουμε εναγωνίως το βιβλίο της Ροζαλί για τον Θανάση το οποίο αδιαμφισβήτητα θα αποτελέσει μία μικρή αλλά ενδελεχή μελέτη για το θέατρό του και όσον αφορά το υλικό συνέντευξης σύμφωνα με την γνώμη του Θανάση, η συναναστροφή μαζί τους προσομοιάζεται με ένα εντατικό σεμινάριο μέσα από την περιήγηση στο δικό τους πολύτιμο σύμπαν….
Mαϊρα
