Η Δέσποινα Νικητίδου μιλάει στο Radio Alchemy με αφορμή τη παράσταση “Ιράκ – 9 τόποι επιθυμίας”
Ποιος είναι ο ρόλος σου σε αυτό το έργο;
Είμαι η Αμερικάνα στο έργο της Χέδερ Ράφο, ο ρόλος που είναι ουσιαστικά η ίδια η συγγραφέας . Ως Αμερικάνα αγωνιώ για τους συγγενείς μου στο Ιράκ και παρακολουθώ συνέχεια τις αναμεταδόσεις του CNN, προσπαθώντας να δω ζωντανούς τους συγγενείς μου στα πλάνα της τηλεόρασης. Την ίδια στιγμή περπατάω στους δρόμους της Νέας Υόρκης, παρακολουθώντας τον κόσμο να συνεχίζει κανονικά τη ζωή του. Και συνεχίζω κι εγώ τη δική μου ζωή, παρέα με τις ενοχές, την αγωνία, τη βαθιά θλίψη.
Τι θέλεις να μοιραστείς μαζί μας ως Δέσποινα και τι ως ρόλος.
Ως Αμερικάνα και ως Δέσποινα θέλω να σταματήσει ο πόλεμος. Θέλω να σταματήσει η βία. Θέλω να μην πονάνε τα θύματα και να αφυπνιστεί επιτέλους η ανθρωπιά των θυτών, που έχει θαφτεί κάτω από τα συμφέροντα, κάτω από το χρήμα.
Βρίσκεις σημεία που να ταυτίζεσαι μαζί του;
Όταν διάβασα το κείμενο, ξύπνησαν συναισθήματα που ένιωσα κάποια χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Σερβία. Φοιτήτρια, καθισμένη στο σαλόνι του σπιτιού μου στο Λονδίνο, βλέπω στην τηλεόραση τη γέφυρα του Βελιγραδίου και ακούω τον εκφωνητή να λέει ότι πύραυλοι έχουν ξεκινήσει και σε λίγες ώρες θα βομβαρδίσουν το Βελιγράδι. Η όμορφη βραδιά, που οι άνθρωποι έκαναν τη βόλτα τους αμέριμνοι, θα γινόταν σε λίγη ώρα κόλαση. Κι εγώ το ήξερα. Το έβλεπα στη μικρή οθόνη. Πραγματικά δεν περιγράφεται με λόγια αυτό που ένιωσα. Και το νιώθω σε κάθε παράσταση του «IRAQ – 9 τόποι επιθυμίας».
Ποια είναι η καθημερινότητά σου και ποια του ρόλου σου;
Ως Αμερικάνα ζω την κάθε μέρα μηχανικά και νιώθω ανήμπορη να κάνω κάτι. Ξυπνάω και κοιμάμαι με τα μάτια μου καρφωμένα στην τηλεόραση. Ως Δέσποινα εργάζομαι με πρόσφυγες και νιώθω δυνατή, όταν κοιτάζω στα μάτια τους και βλέπω την ελπίδα και τη δύναμη να συνεχίσουν να ζουν, ακόμα κι αν χρειάζεται να κάνουν τα πάντα από την αρχή.
Πιστεύεις ότι πρέπει να δει κάποιος την παράστασή σας και αν ναι, γιατί;
Πιστεύω στη δύναμη της Τέχνης. Πιστεύω στη δύναμη του θεάτρου. Πρέπει όλοι να δουν την παράσταση για να ακούσουν αυτόν τον μοναδικό λόγο της Χέδερ Ράφο, έναν βαθιά αντιπολεμικό λόγο. Το κείμενο αποτελεί φόρο τιμής σε ανθρώπους που υπέφεραν από τη βία ενώ παράλληλα στέλνει ένα βροντερό μήνυμα ειρήνης. Ως Αμερικάνα λέω 40 «σ’ αγαπάω» επί σκηνής, που με τη μοναδική και απίστευτα εμπνευσμένη σκηνοθετική οδηγία από τη Μαρία Τσαρούχα, το απευθύνω σε όλους, θύματα αλλά και θύτες.
