«Μερικές φορές λέω ψέματα» - κριτική του βιβλίου της Alice Feeney

,

«Μερικές φορές λέω ψέματα» – κριτική του βιβλίου της Alice Feeney

Η συγγραφέας Alice Feeney στο νέο της βιβλίο που κυκλοφορεί με τον τίτλο «Μερικές φορές λέω ψέματα» από τις Εκδόσεις BELL, συνθέτει ένα ισχυρό ψυχολογικό θρίλερ με συνεχόμενες ανατροπές μέχρι το συναρπαστικό τέλος του.

Η Άμπερ βρίσκεται σε κώμα. Το μεγάλο ερώτημα που θέτει η συγγραφέας στους αναγνώστες της είναι ποιος την έφερε σε αυτή τη θέση. Το αμέσως επόμενο ερώτημα, το οποίο γεννάται καθώς αναπτύσσεται η ιστορία, είναι ποια είναι πραγματικά η Άμπερ.

«και οι εφιάλτες όνειρα είναι!»

Η Άμπερ μας συστήνεται, σχεδόν διαφημιστικά, δίνοντας μερικά στοιχεία τα οποία «κατευθύνουν» τον αναγνώστη να βγάλει συμπεράσματα και να καταλήξει ως προς τον ένοχο.

 

Το όνομά μου είναι Άμπερ Ρένολντς.

Υπάρχουν τρία πράγματα που πρέπει να ξέρετε για μένα:

  1. Βρίσκομαι σε κώμα
  2. Ο άντρας μου δε μ’ αγαπάει πια.
  3. Μερικές φορές λέω ψέματα

 

Η συγγραφέας τοποθετεί την ηρωίδα της σε μια πολύ δύσκολη θέση από την πρώτη σελίδα του βιβλίου. Βρίσκεται σε κώμα αλλά το μυαλό της λειτουργεί προσπαθώντας να γεμίσει τα κενά: πως κατέληξε εκεί, πόσο άσχημα είναι, ποιος την έφερε σε αυτή τη θέση. Η Άμπερ παρακολουθεί το σήμερα σαν ένα παράλληλο σύμπαν. Απορροφά τις πληροφορίες που μοιράζονται όσοι περνάνε από δίπλα της και εκείνη ζει ένα δράμα ακίνητη να νιώθει τη ζωή να περνά. Αδυνατεί να επικοινωνήσει, το μυαλό της την μπερδεύει, θυμάται λίγα και διαστρεβλωμένα, τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο. Ο αναγνώστης προσαρμόζεται στην σκέψη της. Νέα στοιχεία παρουσιάζονται συνεχώς και όλα είναι ρευστά.

Η ηρωίδα μας συστήνεται σαν κάποια που έχει ένα καταπληκτικό ταλέντο: να αλλάζει έτσι ώστε να ταιριάζει με τους γύρω της. Μπορεί να εστιάζει στις ατέλειες κάποιου, με τις όποιες συνέπειες. Ο αριθμός 3 έχει ξεχωριστή θέση στη ζωή της αλλά και μικρές ψυχαναγκαστικές συνήθειες θέτουν κανόνες στην καθημερινότητά της. Προτιμά την ησυχία της και δεν έχει πολλούς φίλους. Ζει μια ζωή με αυτόματο πιλότο. Όχι και πολύ καλά στοιχεία αυτά. Κι όμως, η συγγραφέας αποκαλύπτει σταδιακά την αλήθεια. Ίσως, με μερικά στοιχεία που αφήνει σαν ψίχουλα, από δω και από εκεί, να προσπαθεί να προειδοποιήσει τον αναγνώστη της.

«Δεν είμαι το αγαπημένο τους παιδί, είμαι απλώς η κόρη που πάντα είχαν»

Σε τριπλή χρονική αφήγηση η Feeney μας συστήνει την ηρωίδα αλλά και τους ανθρώπους που κινούνται στο πλευρό της. Όλα συνδέονται μεταξύ τους που δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο δικαιολογούν το ένα το άλλο, συνήθειες, συμπεριφορές, ψυχολογίες και πράξεις. Το παρελθόν δικαιολογεί την ψυχαναγκαστική-καταναγκαστική διαταραχή και η κακή και καλή πλευρά του χαρακτήρα, που είναι φανερά από την αρχή, αποκτούν άλλη διάσταση μετά τις αποκαλύψεις που δίνονται σαν κύματα ψύχους από τη συγγραφέα.

«Καλό και κακό: το ένα είναι απλώς η κατοπτρική εικόνα του άλλου σε σπασμένο γυαλί»

Όταν όλα αρχίζουν να στρέφονται γύρω από το ποια είναι η ηρωίδα τότε όλα γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέροντα, καθώς τα τρία πράγματα με τα οποία μας συστήθηκε η Άμπερ, είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Πόσα πολλά κρύβονται πίσω από αυτόν τον χαρακτήρα! Καλοστημένος από τη συγγραφέα, δεν αφήνει περιθώρια να σκεφτεί κάποιος ότι κινείται στην μυθοπλασία.

Σε μετάφραση Βεατρίκης Κάντζολα-Σαμπατάκου, που σέβεται τον αναγνώστη αλλά και το αρχικό κείμενο, η Feeney στήνει μια ωραία και ενδιαφέρουσα ιστορία που καθηλώνει τον αναγνώστη, ο οποίος απορροφάται από τις σελίδες αναζητώντας απαντήσεις στα ερωτήματα. Δεν είναι απαραίτητο ότι οι απαντήσεις θα του αρέσουν κιόλας. Ένα ψυχολογικό θρίλερ που με την κινηματογραφική του πλοκή θα σας προσφέρει όμορφες λογοτεχνικές στιγμές και ένα ανατρεπτικό τέλος αντάξιο του βιβλίου.

-κριτική

Λυδία Ψαραδέλλη

 

Διαβάστε επίσης:

Νέα κυκλοφορία: “Μερικές Φορές Λέω Ψέματα”