Ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο βιβλίο του «Showtime» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις IANOS μας αποκαλύπτει γνωστές και άγνωστες πτυχές της τόσο γεμάτης εμπειρίες, ανθρώπους και συναισθήματα ζωής, αποφεύγοντας να αναφέρει ονόματα και σημάδια για να μην εκθέσει πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή αλλά σχολιάζοντας το κοινωνικό-οικονομικό-πολιτικό σύστημα της χώρας, και όχι μόνο.
Κάθε τίτλος του κεφαλαίου του αποτελεί και μια μικρή εξομολόγηση, μια αισιόδοξη ματιά από έναν άνθρωπο που έχει ζήσει τόσα σπουδαία γεγονότα, ανάμεσά τους τον τορπιλισμό της Έλλης, τη Κατοχή, τον Εμφύλιο αλλά και τα μνημόνια. Δεν ωραιοποιεί το χτες, προειδοποιεί όμως για το δύσκολο αύριο αν δεν ενδιαφερθούμε ο κάθε ένας από εμάς ξεχωριστά για τον συνάνθρωπο, για την χώρα, για το μέλλον. Αποδυναμώνοντας τις δυσκολίες του παρελθόντος, εστιάζει στις αλήθειες που είναι σκληρές και αφορούν το τώρα και το μέλλον μας σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιήσει.
«Η ζωή είναι να την παίρνεις στην πλάκα. Άμα την πάρεις σοβαρά, βγάζεις γέλιο». «Η αρχή της ζωής είναι το πουθενά. Δεν είναι μια ευχάριστη διαδρομή. Ένας αγώνας δρόμου είναι, όπου κανείς δεν σκέφτεται το τέρμα». «Οι αναμνήσεις είναι ζωντανά κύτταρα στον εγκέφαλο. Μόνο οι νεκροί λησμονάνε». «Τίποτα δεν είναι πιο γοητευτικό από το άγνωστο, αρκεί να έχεις φτερά». «Άμα κοιτάς μπροστά, βλέπεις τον ορίζοντα. Άμα κοιτάς πίσω, βλέπεις μόνο τα ίχνη από τις πατημασιές σου». «Οι σκέψεις είναι η τροφή του νου. Άλλοτε τον δηλητηριάζουν με τοξίνες και άλλοτε τον δυναμώνουν και τον ελευθερώνουν». «Όταν κοιτάς πίσω, βλέπεις τις ωραίες σου στιγμές. Τα λάθη τα καλύπτεις μ’ ένα πέπλο». «Όπως κλείνει αργά η αυλαία». Μερικοί από τους τίτλους των κεφαλαίων του, σοφές συμβουλές προς όλους μας.
Τα κομμάτια της ιστορίας έγιναν αναμνήσεις και μας ταξιδεύει σε αυτές με τον καλύτερο τρόπο, γρήγορα, αναίμακτα κι όμως πολλές φορές με εμφανή την πίκρα του αν και ο ίδιος δεν το επιδιώκει. Πολλές φορές οι αναδρομές είναι γρήγορες και τα ταξίδια στο χτες έρχονται να διακόψουν το ανέμελο σήμερα. Πόση ομορφιά χαρίζει αυτό στην συγκεκριμένη αυτοβιογραφία! Ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος και καλλιτέχνης που έχει παίξει σε κλασικές στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου ταινίες, θεατρικά έργα που θα μείνουν για πάντα αποτυπωμένα στο μυαλό των θεατών για την εξαιρετική του ερμηνεία αλλά και ταινίες και σειρές που αναπαράγονται και αγαπήθηκαν από τόσες γενιές, είναι δίπλα σου καθώς σου επιτρέπει να «κλέψεις» στιγμές από την σπουδαία ζωή του και σου χαρίζει χαμόγελα γιατί εστιάζει στα όμορφα αυτής της διαδρομής. Ο ίδιος αναρωτιέται «ποιον μπορεί να ενδιαφέρει» το βιβλίο του ενώ υπενθυμίζει ότι μπορείς ανά πάσα στιγμή να το παρατήσεις ή να το χρησιμοποιήσεις σαν προσάναμμα(!). Αυτές τις γεμάτες ιστορία σελίδες τις οποίες έγραψε «για να βεβαιωθώ, όχι ότι γεννήθηκα και υπήρξα, αλλά αν άξιζε να γεννηθώ», κάτι που πραγματοποίησε μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο.
Καθαρά ρομαντική ψυχή που αναρωτιέται που χάθηκε ο ρομαντισμός των παλιών ετών και αφηγείται με νοσταλγία στιγμές και συναισθήματα που τον δένουν με την μητέρα του κάνοντας ιδιαίτερα συγκινητικές αναφορές, επιστρατεύοντας και το χιούμορ του σε μια προσπάθεια να αποδυναμώσει την συναισθηματική φόρτιση. Με απόλυτο σεβασμό σε μια μάνα-βράχο που η προσφορά της παρουσιάζεται σε έντονη αντίθεση με έναν «γάτο», που η παιδική καρδούλα δεν σταμάτησε να αναζητά ανάμεσα στις αδέσποτες τις γειτονιάς.
Αν και σε μικρή ηλικία απέκτησε δύο παρατσούκλια, ο ίδιος χρησιμοποιεί συχνά στο βιβλίο το λιγότερο αγαπημένο του κι ας πονάει ακόμα. «Είμαι ο Ξυλάρας της Πλατείας Βάθης», μας γράφει και η σελίδα πλημμυρίζει πίκρα.
Στα χρόνια της Κατοχής αφηγείται ιστορίες για εξωγήινους κόσμους. Ιστορίες που ηρεμούν και χαρίζουν ανέμελο ύπνο στα ταλαιπωρημένα παιδιά της γειτονιάς δείχνοντας το μεγαλείο της καρδιάς και το ταλέντο που θα άνθιζε στα επόμενα χρόνια. Το γέλιο που χάριζε από μικρός, και πολλές φορές τον στενοχωρούσε με τις αντιδράσεις του κόσμου, άνοιγε τον δρόμο για να γίνει ένας μεγάλος καλλιτέχνης που θα το επιδίωκε πλέον.
«Ξέφυγα. Έτσι είμαι. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Τη μια στιγμή εδώ, την άλλη στο διάστημα»
Σε πολλές περιπτώσεις, μπροστά από την εποχή του, αφηγείται ιστορίες από το μέλλον και εφευρίσκει καινοτομίες που δεν θα του χρεωθούν αλλά θα καλοδεχτεί και θα αφομοιώσει η κοινωνία μας.
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου στην αυτοβιογραφία του «Showtime» ασχολείται με την πολιτική, με τη θρησκεία (εξηγεί γιατί επιτρέπει ο Θεός να γίνονται κάποια πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να τα δικαιολογήσουμε σε κείνον που αγαπάει τα παιδιά του), τη τύχη, τον στρατό και τον πόλεμο, τον έρωτα (χωρίς να μιλάει για τα προσωπικά του, στάση όλων αυτών των ετών), τον τζόγο, τη τέχνη, τον ρατσισμό και τα ατομικά δικαιώματα, το εμπορικό θέατρο, την επιστροφή των μαρμάρων, τη βασιλεία, τις διαδηλώσεις, την εξουσία και τους εταίρους. Από την πρώτη κιόλας σελίδα μας προετοιμάζει ότι θα είναι επικριτικός απέναντι στην πολιτική και τους δυνάστες της χώρας του. Το βιβλίο του κατακρίνει τη σημερινή κατάσταση, το κοινωνικό κράτος που δεν φροντίζει το λαό του και τους δανειστές που δεν πρόκειται να λειτουργήσουν ποτέ προστατευτικά. Ανησυχεί για τους νέους που φεύγουν από την χώρα τους (ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος καθώς είναι πατέρας δύο νέων ανθρώπων), για μια καλύτερη κοινωνία και το μέλλον μας ενώ ταυτόχρονα παραδίδει ένα μάθημα δύναμης, αντιμετώπισης των δυσκολιών και πως μπορούμε να τα ξεπερνάμε και να προχωράμε μπροστά. Σοφά μαθήματα από έναν άνθρωπο που κουβαλάει τόση ιστορία στην πλάτη του.
Αν και αισιόδοξος άνθρωπος, η πίκρα των πολέμων που έζησε «πλημμυρίζει» πολλές φορές αυτές τις σελίδες, σε μια προσπάθεια να διδάξει στη νέα γενιά τα άσχημα χωρίς να τα περιγράφει σε όλη τη φρικτή διάστασή τους.
Όμως όταν ο ίδιος παρηγορεί τους αναγνώστες γράφοντας «Κάντε υπομονή. Θα έρθει και το προφιτερόλ» σε κάνει πράγματι να αναρωτιέσαι αν οι αναγνώστες δεν έχουν ήδη παρασυρθεί από τον μαγικό τρόπο με τον οποίο αφηγείται ο Γιώργος Κωνσταντίνου και αν απλά περιμένουν την ιστορία του προφιτερόλ. Τελικά, πρώτα ο ίδιος δικαιολογεί τον κόσμο που θέλει να ακούει ή να διαβάζει την ιστορία του προφιτερόλ και έπειτα ο ίδιος αποδίδει σε αυτό το βήμα της καριέρας του πολλά από τα καλά που ήρθαν, χωρίς κανένα παράπονο που ο κόσμος τον αγάπησε πολύ από την συγκεκριμένη σκηνή. Πόσοι νέοι δεν αναπαράγουν το συγκεκριμένο κομμάτι από όλη την ταινία καθημερινά στα social media; Και ο Γιώργος Κωνσταντίνου ξέρει καλά από τα κοινωνικά δίκτυα, πάντα συνδεδεμένος και με τη νεολαία γιατί και ο ίδιος παραμένει για πάντα ένα παιδί στην ψυχή.
Συγκλονιστικός όταν εκθέτει την άποψή του για εκείνο το λευκό κενό ανάμεσα στις δύο ημερομηνίες στα μνήματα και το μήνυμά του, αισιόδοξο και σοφό:
«Αξίζει τον κόπο; Νομίζω, ναι. Μόνο που πρέπει να γίνεις ένας μικρός φιλόσοφος. Ένα φίλτρο, που φιλτράρει τις κακές από τις καλές στιγμές.
Προσπάθησε να κρατάς σφιχτά τις όμορφες ώρες. Να αποβάλλεις τις δυσάρεστες, τις κακές. Δικές σου είναι όλες. Τις κρατάς, τις διώχνεις. Τις κάνεις ό,τι θέλεις. Δεν είναι αναισθησία. Είναι αυτοσυντήρηση, επιβίωση. Σ’ αυτήν τη δύσκολη ζωή δε ζεις, επιβιώνεις. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις…»
Στις σελίδες του βιβλίου του, θα διαβάσετε:
«Είμαι πολύ αυστηρός κριτής του εαυτού μου»
και θα δικαιολογήσετε όλα αυτά που κατάφερε αλλά και την αγάπη του κόσμου, που δικαιωματικά κέρδισε και καθημερινά κερδίζει, γιατί όχι μόνο δουλεύει σκληρά αλλά και γιατί είναι πάντα αυθεντικός και σέβεται πρώτα τον εαυτό του και μετά το κοινό στο οποίο απευθύνεται.
Στις σελίδες θα διαβάσετε και ένα, μόνο, παράπονο:
«Το παράπονο λοιπόν. Ο πολύς κόσμος θυμάται τις ταινίες. Κι όμως, πιστεύω ότι έχω δώσει σπουδαίες παραστάσεις στο θέατρο, που αξίζει να τις μνημονεύσει κανείς. Θυμάμαι πρόχειρα τον “Αμπιγιέρ”, τον “Κατά φαντασίαν ασθενή”… Τον Γιάννη Αγιάννη στους “Άθλιους”. Ακόμα και το “Art”, που είπαν τα καλύτερα. Θα μου πείτε, λίγος κόσμος βλέπει θέατρο. Ενώ οι ταινίες παίζονται ακόμα στην τηλεόραση, που κάθε σπίτι έχει από δυο τρεις. Σωστό.»
Είναι μια αυτοβιογραφία που πρέπει, όχι απλώς να διαβάσετε, αλλά και να μελετήσετε γιατί παραδίδει σημαντικά μαθήματα ζωής και ευπρέπειας.
«Ένα σόου είναι η ζωή. Παρουσιαζόμαστε, κάνουμε το νούμερό μας και φεύγουμε. Αλλάζουμε όμως κιόλας, στη διάρκειά του. Και ξεχνάμε πως ξεκινήσαμε»
-κριτική
Λυδία Ψαραδέλλη
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Κάποιες φορές που ξεφυλλίζω άλμπουμ με φωτογραφίες, κοιτάζω ξεχασμένες στιγμές, που όμως υπήρξαν σημαντικές στη ζωή μου. Τότε κακίζω τον εαυτό μου. Θύμησες που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα μου, που οδήγησαν σε μονοπάτια δύσβατα τη ζωή μου, ξέφυγαν από το νου μου στο άπειρο. Έτσι αποφάσισα να γράψω κάτι που δε σβήνεται· που θα μείνει, έστω σε μια παλιά βιβλιοθήκη. Ένα βιβλίο. Φυσικά δε γινόταν να απομακρυνθούν οι σκέψεις μου από αυτό που θεωρώ βίωμά μου, από την τέχνη μου. Θέατρο, τέχνη, ζωή. Κι ο τίτλος, Showtime. Γ.Κ.
O Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, του Κάρολου Κουν. Ως ηθοποιός υπηρέτησε διάφορα θεατρικά είδη, παίζοντας αρχαία κωμωδία, Σαίξπηρ, κλασικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου, όπως των Μπρεχτ και Τενεσί Ουίλιαμς, αλλά και έργα νεότερων συγγραφέων και επιθεώρηση. Συνεργάστηκε επίσης με κορυφαίους Έλληνες συγγραφείς, όπως οι Α. Σακελλάριος, Δ. Ψαθάς, Α. Γιαλαμάς, Κ. Πρετεντέρης, Ι. Καμπανέλλης κ.ά. Πρωταγωνίστησε σε πλήθος παραστάσεων, μεταξύ των οποίων το «Art», οι «Άθλιοι», ο «Επιθεωρητής», οι «Νταντάδες», οι «Όρνιθες», ο «Πλούτος», οι «Θεσμοφοριάζουσες», ο «Αμπιγιέρ», ο «Κατά φαντασίαν ασθενής» κ.ά. Στον κινηματογράφο, πρωταγωνίστησε στις γνωστές ταινίες «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα», «Καλώς ήλθε το δολλάριο», «Χτυποκάρδια στο θρανίο», «Ξύπνα Βασίλη», «Η ζηλιάρα», «Γάμος αλά ελληνικά», καθώς και σε ταινίες που σκηνοθέτησε ο ίδιος, όπως τα «5.000 ψέματα», ο «Άνθρωπος για όλες τις δουλειές», το «Τhe ΚΟΠΑΝΟΙ» κ.ά. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 ασχολείται και με τη συγγραφή θεατρικών έργων και σεναρίων. Στο θέατρο, έγραψε και σκηνοθέτησε για μεγάλους πρωταγωνιστές, όπως οι Λ. Κωνσταντάρας, Μ. Κοντού, Ρ. Βλαχοπούλου, Ντ. Ηλιόπουλος, Θ. Καρακατσάνης κ.ά. Θεατρικά έργα του που παρουσιάστηκαν είναι τα: «Ο φανταστικός κόσμος του Μακρυπόδη», «Μια παρθένα για μένα», «Οι λόρδοι της λόρδας», «Ο λύκος και αν γέρασε», «Πολίτης… Γάμα κατηγορίας», «Οι τελευταίοι Πασοκράτορες», «Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα» κ.ά. Στην τηλεόραση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1971 γράφοντας την κωμική σειρά «Δόκτωρ Τικ» στην οποία και πρωταγωνιστούσε. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, δημιούργησε πολλές τηλεοπτικές σειρές, όπως οι: «Ανθρώπινες ιστορίες», «Άσε τον κόσμο να γελάσει», «Τρεις κι ο κούκος», «Μη μου γυρνάς την πλάτη», «Πατήρ, υιός και πνεύμα», «Τα επτά κακά της μοίρας μου», «Γραμματέας για κλάματα» κ.ά. Το 2006 τιμήθηκε με το βραβείο «Παναθήναια» για την ερμηνεία του σε νούμερο επιθεώρησης, ενώ το 2010 βραβεύτηκε από το «Αθηνόραμα» με το Βραβείο Κοινού για την ερμηνεία του στην παράσταση «Ο Αμπιγιέρ». Όπως λέει ο ίδιος, δεν έχει σημασία ποιο θεατρικό είδος υπηρετείς. Φτάνει να το πιστεύεις και να το αποδίδεις με την ψυχή σου. Τότε όλα είναι τέχνη.
