Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Οικογενειακές αναμνήσεις ξύπνησαν το βράδυ της Κυριακής παρακολουθώντας την παράσταση «Μη σκοτώνεις τη μαμά» στο θέατρο Olvio. Το αριστουργηματικό κείμενο της Σαρλότ Κήτλυ που ανεβαίνει φέτος στο θέατρο του Κεραμεικού σε μετάφραση του Αλέξανδρου Κοέν και σκηνοθεσία της Ρέινας Σ. Εσκενάζυ είναι ένα σύγχρονο ψυχογράφημα των σχέσεων μητέρας – κόρης που αξίζει να παρακολουθήσει κάθε γενιά αναζητώντας τα δικά της σημεία ταύτισης. Κι εμείς βρήκαμε αρκετά!
Το έργο διατρέχει τα εξήντα τελευταία χρόνια του 20ου αιώνα μέσα από τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών(γιαγιά, μητέρα, κόρη, εγγονή). Η μετ’ εμποδίων σχέση τους βεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη και μοιραία για την εξέλιξη του ανθρώπου σχέση, όσο αυτή της μητέρας με το παιδί της. Το θέμα της παράστασης είναι διαχρονικό, οικείο,πάντα απασχολούσε και πάντα θα έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Το να παρατηρείς την προσέγγιση του ίδιου ζητήματος μέσα από αλλιώτικες οπτικές γωνίες και συναισθηματικές διακυμάνσεις διαφορετικών χαρακτήρων που τείνουν να γίνονται τόσο όμοιοι σε κομβικές στιγμές της ζωής τους, είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό και σίγουρα ικανό να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή.
Με τη σκηνοθεσία της, η Ρέινα Σ. Εσκενάζυ αγκάλιασε το κείμενο και ανέδειξε σε βάθος κάθε πτυχή του δραματικού του πυρήνα. Οι σκηνές ήταν γρήγορα εναλλασόμενες με συχνή χρήση στοιχείων flashback βοηθώντας έτσι το θεατή να παρακολουθήσει παράλληλα τέσσερις διαφορετικές σχέσεις μητέρας – κόρης και να εντοπίσει τις διαφορές αλλά και τις ομοιότητες στη συμπεριφορά της κάθε γενιάς. Η σκηνοθέτις ισορρόπησε αρμονικά το ρεαλισμό με την ευαισθησία αλλά και την τρυφερότητα με τη σκληρότητα της κάθε ηρωίδας φωτίζοντας ανείπωτα μυστικά,κρυμμένα θέλω και παιχνίδια εξουσίας με πρόσχημα το θεσμό της οικογένειας.
Στο «Μη σκοτώνεις τη μαμά» πρωταγωνιστούν η Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, η Πέγκυ Σταθακοπούλου, η Ισιδώρα Δωροπούλου και η Ελίνα Γιαννάκη κερδίζοντας πραγματικά τις καλύτερες εντυπώσεις μας. Και οι τέσσερις ηθοποιοί έδωσαν πολύ δυνατές ερμηνείες που κατάφεραν να μας συγκινήσουν και να μας προβληματίσουν για τη σχέση που έχουμε με τη δική μας μητέρα ή τα δικά μας παιδιά. Η πείρα και η εμπειρία τόσων ετών πάνω στοθεατρικό σανίδι ώθησαν την Αντιγόνη Γλυκοφρύδη σε μια μεστή ερμηνεία χωρίςυπερβολές που έδειχνε πεντακάθαρα την αλήθεια της ηρωίδας της, Ντόρη. Από τηνάλλη, η Πέγκυ Σταθακοπούλου με την φινέτσα και τον εύθραυστο δυναμισμό της γιαακόμη μια φορά απέδειξε το μεγαλείο και την ευρεία γκάμα του υποκριτικού τηςταλέντου. Όσο για την Ισιδώρα Δωροπούλου και την Ελίνα Γιαννάκη που αποτελούντο νέο αίμα της θεατρικής ομάδας, κατάφεραν να σταθούν επάξια δίπλα στιςσπουδαίες ηθοποιούς αφού με τη φρεσκάδα και το υποκριτικό τους ήθος προσέγγισαντις ηρωίδες τους και μας έπεισαν για τις επαναστατικές τους ιδέες.
Σε αυτό το σημείο δεν θα μπορούσαμε να μην δώσουμε τα εύσημά μας στην Κατερίνα Μαραγκουδάκη, η οποία επιμελήθηκε τους εξαιρετικούς φωτισμούς της παράστασης που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην άμεση εναλλαγή της ατμόσφαιρας, των συναισθημάτων αλλά και της χρονικής σειράς των σκηνών.
Στο σύνολό της, το «Μη σκοτώνεις τη μαμά» είναι μια καλοδουλεμένη παράσταση με σύγχρονη σκηνοθετική ματιά και δυνατές ερμηνείες που θα σας συγκινήσουν. Σας την προτείνω.
Καλή σας θέαση!
