Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Περιμέναμε πώς και πώς την επιστροφή του στο θεατρικό σανίδι καθώς ειδικά τα τελευταία χρόνια, μας έχει συνηθίσει σε θεάματα υψηλής αισθητικής, προσεγμένα και στην παραμικρή τους λεπτομέρεια. Φέτος, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος μας υποδέχεται στο θέατρο Ακροπόλ μαζί με μια εξαιρετική δεκαεπταμελή ομάδα ηθοποιών, μουσικών και χορευτών και μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας στον «Κουρέα της Σεβίλλης» σε σκηνοθεσία και χορογραφία της καίριας Σοφίας Σπυράτου.
Πρόκειται για ένα έργο του Καρόν ντε Μπομαρσέ, ο οποίος το 1775, εμπνεόμενος από το διαφωτισμό και τα κηρύγματα του Βολταίρου, του Ρουσσώ κι επηρεασμένος εκτός των άλλων από τον Μολιέρο και τον Μαριβώ γράφει τον περίφημο «Κουρέα της Σεβίλλης» που ανεβαίνει στο θέατρο με πρωτοφανή επιτυχία και στη συνέχεια μεταμορφώνεται από τον Τζοακίνο Ροσίνι σε μια από τις πιο διάσημες όπερες παγκοσμίως.
Ο περίφημος Φίγκαρο εμφανίζεται για πρώτη φορά στη θεατρική πινακοθήκη ως ένας μυθικός χαρακτήρας τυχοδιώκτη πονηρού καταφερτζή αλλά και ονειροπόλου ο οποίος ήταν προάγγελος μιας επανάστασης που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο. Στην ιστορία του έργου μπαίνει ανάμεσα στη διαμάχη του γέρο Ντοτόρε Μπαρτόλο και του νεότερού του κόμη Αλμαβίβα που μάχονται για το ποιός θα καταφέρει να παντρευτεί την πανέμορφη Ροζίνα. Παρά τις μάταιες προφυλάξεις του Μπαρτόλο ο Φίγκαρο με τα πανέξυπνα τεχνάσματά του καταφέρνει να κερδίσει ο αριστοκράτης κόμης Αλμαβίβα την πανέμορφη Ροζίνα κι ως εκ τούτου στο τέλος να νικήσει ο έρωτας.
Η διασκευή και η μετάφραση του έργου ανήκει στη Λουίζα Μητσάκου, η οποία δικαίως αξίζει να πάρει τα εύσημα για το εξαιρετικό της πόνημα. Με τον έμμετρο λόγο της αλλά και τις σύγχρονες διαστάσεις που έδωσε στο κείμενο, το έργο τοποθετήθηκε στο σήμερα και απέκτησε μια φρεσκάδα που το αναζωογόνησε χωρίς να θαμπώσει την ομορφιά του.
Στο σκηνοθετικό τιμόνι αλλά και τις χορογραφίες της παράστασης βρίσκεται η Σοφία Σπυράτου (στη δεύτερη δουλειά της φέτος μετά το «Κάποτε στο Βόσπορο»). Η σκηνοθέτις έστησε ένα θέαμα γεμάτο μουσική, χορό, υπέροχες μελωδίες και γρήγορες εναλλαγές σκηνών που κράτησαν ένα σφιχτό ρυθμό στο σύνολο της παράστασης. Εκμεταλλεύτηκε κάθε σπιθαμή της υπέροχης σκηνής του Ακροπόλ αξιοποιώντας το πολύπλευρο ταλέντο του σπουδαίου της θιάσου. Τα κωμικά στοιχεία έδιναν χώρο στο ρομαντισμό και όλα αυτά έπαιρναν άλλη διάσταση με τη σκανταλιάρικη διάθεση και τα έξυπνα τεχνάσματα του Φίγκαρο. Το αποτέλεσμα ήταν απολαυστικό!
Τί να πει κανείς για το δίδυμο Χαραλαμπόπουλου- Μουρατίδη; Τους έχουμε απολαύσει και στο παρελθόν μαζί επί σκηνής και πραγματικά η χημεία τους είναι αδιαμφισβήτητη. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος μοιάζει με το καλό κρασί που όσο ωριμάζει, τόσο περισσότερο γεμίζει αρώματα και γεύσεις. «Ντύθηκε» μοναδικά το σπουδαίο ρόλο του Φίγκαρο που στο πρόσωπό του αγαπημένου μας ηθοποιού βρήκε τον ιδανικό του ερμηνευτή. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος διαθέτει ένα σπουδαίο ταπεραμέντο και μια ανεξάντλητη διάθεση να εξελίσσεται και να γεμίζει τις ψυχές των θεατών του και τα κατάφερε περίφημα και αυτή τη φορά. Μάλιστα, κατόρθωσε να μας εκπλήξει ευχάριστα και με τις τραγουδιστικές του ικανότητες στην πασίγνωστη άρια του Ροσίνι.
Με τη σειρά του, ο Φάνης Μουρατίδης στο ρόλο του γέρου πλούσιου και τσιγγούνη Μπαρτόλο «κέντησε» χαρίζοντάς μας απλόχερα το γέλιο. Ανέδειξε με χιούμορ τα προτερήματα του ήρωά του και κατόρθωσε να κάνει τα μειονεκτήματά του να μοιάζουν πταίσματα στα μάτια των θεατών παρουσιάζοντας τελικά στο κοινό ένα συμπαθή ήρωα. Από κοντά και ο Ρένος Ρώτας στην καλύτερη θεατρική του ερμηνεία μέχρι σήμερα ήταν ένας γοητευτικός και αθεράπευτα ερωτευμένος κόμης Αλμαβίβα ενώ και το αντικείμενο του πόθου του, η πανέμορφη Νίκη Βακάλη στο ρόλο της Ροζίνας αποδείχτηκε ιδανική επιλογή. Υποκριτικά, μας άρεσε πολύ και ο Ιωάννης Κοντέλλης που ενσάρκωσε διάφορους ρόλους της παράστασης και πραγματικά ανταποκρίθηκε με μεγάλη πειστικότητα.
Θερμά συγχαρητήρια αξίζουν τόσο στον Μιλτιάδη Παπαστάμου για την εξαιρετική πρωτότυπη μουσική του όσο και στους μουσικούς Μαρίνο Γαλατσινό, Φοίβο Ζήτη και Αλέξανδρος Κασάρτζης που παίζουν ζωντανά και συμμετέχουν με τον τρόπο τους και υποκριτικά στην παράσταση.
Υπέροχες οι χορογραφίες της Σοφίας Σπυράτου και άψογα εκτελεσμένες από τους χορευτές Adolfo Vega, Σοφία Μαρτίου, Γκάμπριελ Μιρτσέα, Φαίδρα Νταϊόγλου, Κώστας Παπαματθαιάκης, Γιάννης Σμέρος, Κωστής Τσιαμάγκας και Τατιανή Χατζημπίνου που πραγματικά μας εντυπωσίασαν και συντέλεσαν καθοριστικά στα στοιχεία μούζικαλ της παράστασης.
Τέλος, ένα μεγάλο μπράβο να πούμε στον Μανόλη Παντελιδάκη που έβαλε και πάλι τα δυνατά του στην επιμέλεια τόσο των σκηνικών όσο και των κοστουμιών της παράστασης, τα οποία και είναι πλήρως εναρμονισμένα με την εποχή του έργου.
Η χαρά, η υπέροχη μουσική, η θετική ενέργεια και η αρμονία έχουν φωλιάσει για τα καλά στο θέατρο της Ιπποκράτους και σας περιμένουν να τις ανακαλύψετε σε μια παράσταση που αξίζει να δείτε ξανά και ξανά. Το καλό θέατρο είναι φάρμακο στη σκοτεινιά του καιρού μας.
Καλή θέαση σε όλους!
