Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μια παράσταση – ύμνο στη ζωή και την αγάπη παρακολουθήσαμε το βράδυ της Τρίτης στο κέντρο της Αθήνας. Ο λόγος για το βραβευμένο έργο του Καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μπερνέτ Ζουρνέτ, “Δυο γυναίκες χορεύουν” που ανεβαίνει φέτος στο φιλόξενο χώρο του θεάτρου Διάνα με τον Πυγμαλίων Δαδακαρίδη στο σκηνοθετικό τιμόνι και την Κατιάνα Μπαλανίκα με την Ιωάννα Ασημακοπούλου στους δυο κεντρικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Η ιστορία αφορά δυο γυναίκες διαφορετικής ηλικίας, μια ηλικιωμένη και μια νεαρή που αναγκάζονται να συνυπάρξουν όταν η δεύτερη προσλαμβάνεται από την κόρη της πρώτης για να την φροντίζει. Μεταξύ τους, αναπτύσσεται αρχικά μια ηλεκτρισμένη σχέση, γεμάτη εντάσεις που θα εξελιχθεί τελικά στη δημιουργία μιας τρυφερής συνύπαρξης μ’ ένα δυνατό δέσιμο γεμάτο νοιάξιμο και ανόθευτη αγάπη. Οι συζητήσεις μεταξύ των δυο γυναικών δημιουργούν αποκαλύψεις και ανατροπές στις ζωές και των δυο, όταν κληθούν να ανακαλύψουν πόσο θάνατο έχει η ζωή και πόση ζωή έχει ο θάνατος και ενώ φαινομενικά τίποτα δεν τις ενώνει, είναι έτοιμες να «χορέψουν» στον δικό τους ρυθμό που θα τους οδηγήσει στη λύτρωση από μια ζωή που δεν τους αντέχει και δεν την αντέχουν πια.
Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό έργο που αν και η ιστορία του φαίνεται καθημερινή και απλοϊκή, οι λεπτές ισορροπίες του συγγραφέα ανάμεσα στο δράμα και την πικρή κωμωδία κάνουν τη διαφορά και παρασέρνουν το θεατή σ’ένα ορμητικό κύμα συναισθημάτων που δεν μπορεί να τον αφήσει αδιάφορο.
Την σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης που επέλεξε να μην κάνει ιδιαίτερες παρεμβάσεις στο έργο αφήνοντας το λόγο του συγγραφέα να ακουστεί ξεκάθαρα μέσα από μια εξαιρετική μετάφραση (Els de Paros). Αν και παρατηρήσαμε πως ο ρυθμός της παράστασης ήταν περισσότερο αργός σε μερικά σημεία, ο σκηνοθέτης εμβάθυνε στον συναισθηματικό ψυχισμό των δυο ηρωίδων και έθιξε εύστοχα ζητήματα όπως η μοναξιά, η παραίτηση, η ανάγκη για αγάπη, φροντίδα και συνύπαρξη αυτών των δυο φαινομενικά αταίριαστων μα στην ουσία τόσο ψυχικά τραυματισμένων ανθρώπων. Στα μεγάλα συν της παράστασης είναι αναμφισβήτητα το ευφάνταστο video art του Πάτροκλου Σκαφίδα που επέλεξε ο σκηνοθέτης για το διαχωρισμό των σκηνών του έργου.
Στους δυο πρωταγωνιστικούς ρόλους απολαύσαμε επί σκηνής την Κατιάνα Μπαλανίκα και την Ιωάννα Ασημακοπούλου που κλήθηκαν να ερμηνεύσουν κάτι ολότελα διαφορετικό από ό,τι τις έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα και τα πήγαν περίφημα. Κόντρα στους κωμικούς ρόλους που τις έχουμε απολαύσει, οι δυο ηθοποιοί μπήκαν για τα καλά στα παπούτσια των δραματικών ηρωίδων τους αποφεύγοντας την παγίδα του μελό και μας συγκίνησαν βαθιά με τις ερμηνείες τους αλλά και με την αδιαμφισβήτητη σκηνική τους χημεία. Η εμπειρία της Κατιάνας Μπαλανίκα είναι αδιαπραγμάτευτη με τόσα χρόνια επιτυχημένης πορείας στο ενεργητικό της αλλά αυτή που ήταν πραγματικά αποκάλυψη και μας εντυπωσίασε ήταν η Ιωάννα Ασημακοπούλου ειδικά στη σκηνή της προσωπικής της ιστορίας. Η ερμηνεία της ήταν αληθινή, μετρημένη και άγγιξε κατευθείαν την καρδιά μας. Κορυφαία σκηνή των δυο ηθοποιών ήταν φυσικά ο κοινός τους χορός και η πορεία τους προς τη λύτρωση. Πολλά μπράβο και στις δυο!
Μας άρεσαν πολύ τα γεωμετρικά σκηνικά που επιμελήθηκε για την παράσταση η Νατάσσα Παπαστεργίου αλλά και οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα που έχτισαν την ατμόσφαιρα της παράστασης. Σημαντική ήταν και η συνεισφορά του Φωκά Ευαγγελινού στην κοινή χορογραφία των δυο γυναικών.
Υπάρχει ένα τραγούδι της Δέσποινας Ολυμπίου που λέει “Βάλε μουσική χορεύοντας να φύγω…”. Αυτό κάνουν και οι δυο ηρωίδες του Ζουρνέτ. Επιλέγουν να πάρουν τα ηνία της ζωής τους στα χέρια τους και να φύγουν από ό,τι τους πονάει και τους ματώνει την ψυχή. Να φύγουν χορεύοντας σαν τον άνεμο και να οδηγηθούν στη λύτρωση από μια ζωή που δεν τους ταιριάζει πια. Μια σπουδαία παράσταση με δυνατές ερμηνείες που αξίζει να παρακολουθήσετε στο θέατρο Διάνα.
Καλή σας θέαση!
