Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Στα γραφικά στενά της παλιάς Αθήνας περιπλανηθήκαμε το βράδυ του Σαββάτου ψάχνοντας να βρούμε τον “John”. Τον ανακαλύψαμε τελικά στον ανακαινισμένο χώρο του θεάτρου Δίπυλον που φέτος επαναλειτουργεί και παρουσιάζει το ομώνυμο έργο της βραβευμένης με Πούλιτζερ συγγραφέως, Annie Baker σε μια ευρηματική σκηνοθεσία του νεαρού μα πολλά υποσχόμενου Μιχάλη Πανάδη.
Το έργο “JOHN” έκανε πρεμιέρα το 2015 στο Signature Theatre στη Νέα Υόρκη και δημιούργησε μεγάλη αίσθηση σε κοινό και κριτικούς. Μέσα από το κείμενό της, η Αμερικανίδα συγγραφέας μας προσκαλεί να εξερευνήσουμε τις λεπτές αποχρώσεις των σχέσεων και της ανθρώπινης φύσης, καθώς εξετάζει θέματα όπως η μοναξιά, η απώλεια, και οι αδιόρατες δυνάμεις που επηρεάζουν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Η πλοκή του έργου διαδραματίζεται σ’ένα μικρό πανδοχείο στην Πενσυλβάνια που διατηρεί η Κίττυ Μέρτις, μια πρόσχαρη αλλά λίγο μυστηριώδης ξενοδόχος. Στο κατάλυμα καταφτάνει ένα ζευγάρι, ο Ελάιας και η Τζένη που αντιμετωπίζουν προβλήματα στη σχέση τους και παλεύουν να μείνουν μαζί, ενώ παράλληλα κάνουν tour σε μνημεία πολέμου. Παρούσα είναι και η Ζενεβιέβ, η τυφλή φίλη της ιδιοκτήτριας με το σκοτεινό παρελθόν και τα κρυμμένα μυστικά. Παιδικά τραύματα, λατινικά ξόρκια, λίστες πουλιών, πλάσματα του Lovecraft, το άγρυπνο σύμπαν που παρακολουθεί, φαντάσματα και υπερφυσική δραστηριότητα, νεοπλατωνισμός, μια θυμωμένη κούκλα, δυσπιστία και απιστία πρωταγωνιστούν στην παράσταση σ’ένα σκηνικό γεμάτο ένταση και μυστήριο, όπου κάθε λεπτομέρεια έχει σημασία. Χαρακτήρες πολύπλοκοι και βαθιά ανθρώπινοι, διάλογοι γεμάτοι υπονοούμενα και μία σιωπή εκκωφαντική.
Πόσο έτοιμοι είμαστε τελικά να σκαλίσουμε τις βαθύτερες πληγές μας και να ανακαλύψουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος που μας στοιχειώνουν; Το έργο της Annie Baker είναι πολυδιάστατο και γεμάτο συμβολισμούς και σίγουρα μας ωθεί να δούμε τον κόσμο και τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας με μια διαφορετική οπτική ματιά. Αν και η γραφή της χαρακτηρίζεται από έντονο ρεαλισμό δίνοντάς μας ένα κείμενο που πατά γερά στο σήμερα, τα στοιχεία από το θέατρο του Παραλόγου και το μεταφυσικό είναι πολλά και δημιουργούν μια άκρως ενδιαφέρουσα μείξη που μαγνητίζει τον θεατή και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του.
Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Μιχάλης Πανάδης που με όπλο τη ρέουσα μετάφραση της Χρύσας Κοτταράκου αλλά και τη σύγχρονη ματιά του, έστησε ένα καλοκουρδισμένο θέαμα με σφιχτό ρυθμό, έντονα στοιχεία χιούμορ και μυστηρίου δημιουργώντας για το κοινό μια ολοκληρωμένη θεατρική εμπειρία. Με αρωγούς τους, το εκπληκτικό σκηνικό (ένα από τα εντυπωσιακότερα σκηνικά που έχουμε δει σε παράσταση τα τελευταία χρόνια) και τους πολυεπίπεδους φωτισμούς που επιμελήθηκε για την παράσταση η Ζωή Μολυβδά Φαμέλη, τις μουσικές επιλογές του Βασίλη Μαντζούκη, τα υπέροχα κοστούμια της Αλέγιας Παπαγεωργίου που έκανε για ακόμη μια φορά θαύματα αλλά και τις κεντημένες ερμηνείες των πρωταγωνιστών του, ο σκηνοθέτης έχτισε την μυστικιστική ατμόσφαιρα που απαιτούσε το έργο πασπαλίζοντας το συνολικό θέαμα με μπόλικα μαγικά στοιχεία. Το αποτέλεσμα, αν μη τι άλλο, εντυπωσιάζει τον θεατή.
Υποκριτικά, απολαύσαμε επί σκηνής την εξαιρετική Κόρα Καρβούνη στο ρόλο της συμπαθέστατης μα εκκεντρικής Κίττυ Μέρτις. Και αυτή τη φορά, η ηθοποιός έδωσε σάρκα και οστά στην ηρωίδα της κάνοντάς την προσιτή μα και απόκοσμη στα μάτια μας. Μια ύπαρξη που αναρωτιόμασταν αν όντως υπάρχει ή ανήκει στον κόσμο των πνευμάτων υποκινώντας με μοναδικό τρόπο το ρου της δράσης. Απολαυστική ήταν και η Γιούλη Τσαγκαράκη στο ρόλο της τυφλής Ζενεβιέβ, ένας ρόλος απαιτητικός που όμως ερμηνεύτηκε από την ηθοποιό με μαεστρία ισορροπώντας εύστοχα ανάμεσα στο κωμικό και στο πνευματικό στοιχείο. Μας άρεσαν πολύ και ο Χρήστος Κοντογεώργης με την Καλλιόπη Παναγιωτίδου στους ρόλους του Ελάιας και της Τζένης αντίστοιχα, ένα ζευγάρι εκρηκτικό, με έντονες συναισθηματικές μεταβολές που ήξερε καλά ακόμα και με τις σιωπές να χτίζει τις εντάσεις, κάνοντας συχνά τη σκηνή να μοιάζει καζάνι που βράζει και είναι έτοιμο να εκραγεί.
Ποιός είναι τελικά αυτός ο “John”και τί σχέση μπορεί να έχει με τον καθένα από εμάς; Πώς θα ήταν άραγε αν είμασταν στον κέντρο της ίδιας μας της ζωής χωρίς ούτε μια σκέψη για το τί σκέφτονται οι άλλοι; Μην ψάχνετε τη λογική σ’αυτή την παράσταση. Δεν υπάρχει παντού και δεν είναι και απαραίτητη πάντα. Η παράσταση “John” στο θέατρο Δίπυλον είναι ένα θέαμα που ξεχειλίζει ταλέντο και ψυχή και αξίζει με χίλια να την παρακολουθήσετε!
Καλή σας θέαση!
