Κριτική της παράστασης «Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα»
Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μπορεί ο τίτλος του σύγχρονου έργου του Joël Pommerat: «La réunification des deux Corées» που παρουσιάζεται φέτος στο υπόγειο του θεάτρου Τέχνης να μας παραπέμπει σε ένα κείμενο πολιτικού περιεχομένου, ωστόσο η επίσκεψή μας στο τόπο του «εγκλήματος» στάθηκε ικανή να μας αποδείξει πως πρόκειται τελικά για μια στοχευμένη παραπλάνηση του θεατή και έναν ύμνο στην αναζήτηση της αγάπης.
Στο σκηνοθετικό τιμόνι βρίσκεται ο Νίκος Μαστοράκης που μετά την περυσινή του επιτυχία «Τα παιδιά του ήλιου», αναλαμβάνει με την ανανεωμένη ομάδα των ηθοποιών το ανέβασμα αυτού του σπουδαίου σπονδυλωτού έργου σε μετάφραση της Μαριάννας Κάλμπαρη.
Πρόκειται για μικρές ιστορίες-εικόνες που μιλούν με μελαγχολία, σκληρότητα, μεταφυσική διάθεση αλλά και με πολύ χιούμορ για το αδιέξοδο της αγάπης. Της αγάπης που δεν καταφέρνει να επανενώσει ποτέ πραγματικά «τη Βόρεια με τη Νότια Κορέα». Της αγάπης που είναι αλληλένδετη με την απώλεια.
Ήρωες καθημερινοί μα και τόσο διαφορετικοί μες τη μονοτονία τους. Αναζητούν την αγάπη με κάθε τρόπο και ακόμη και όταν την κερδίζουν, την βλέπουν να γλιστρά μέσα από τα ίδια τους τα χέρια. Εραστές, σύζυγοι, οικογένειες, φίλοι… Ακόμα και όταν καταφέρνουν να αγαπηθούν, συνειδητοποιούν ότι «η αγάπη δε φτάνει ». Ίσως γιατί «η αγάπη δεν υπάρχει. Η αγάπη είναι μια επινόηση. Ένα παιχνίδι του μυαλού. Η αγάπη είναι ένα είδος αρρώστιας που μας κάνει να κάνουμε πράγματα τρελά, επικίνδυνα…».
Το ιδιαίτερο σκηνικό της παράστασης που υπογράφει ο Αλέξανδρος Λαγόπουλος, αποτελείται από ένα σιδερένιο λαβύρινθο που αναδεικνύει την κίνηση των ηθοποιών την οποία και επιμελείται η Βάλια Παπαχρήστου αλλά και το διαχωρισμό των ιστοριών. Συγκεκριμένα, στις αλλαγές των σκηνών βλέπουμε τους ηθοποιούς να προχωρούν μηχανικά μες το σκηνικό θυμίζοντας άβουλα πιόνια. Μόνο όταν συναντούσαν κάποιο ανθρώπινο εμπόδιο, η πορεία τους ανατρεπόταν φωτίζοντας έτσι την αδυναμία τους να έρθουν σε επαφή με κάποιον άλλον πέρα από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ξεχωρίσαμε το πηγαίο ταλέντο της Μαρίας Καλλιμάνη, τις ιδιαίτερες ερμηνευτικές ικανότητες της Ιωάννας Μαυρέα και της Κωνσταντίνας Τάκαλου αλλά και την υποκριτική φρεσκάδα του Χάρη Φραγκούλη. Όσο για τον Κλέων Γρηγοριάδη, απέδειξε για ακόμη μια φορά πως η καλή θεατρική του πορεία τόσα χρόνια μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι.
Αν επιθυμείτε να παρακολουθήσετε μια συνηθισμένη παράσταση με θέμα την αγάπη, τότε σίγουρα «η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» δεν είναι το έργο που αναζητάτε. Αν πάλι έχετε το θάρρος να κοιταχτείτε στον καθρέφτη και να αντιμετωπίσετε την αλήθεια κατά πρόσωπο όσο ωμή και αν είναι αυτή, τότε μια επίσκεψη στο υπόγειο του θεάτρου Τέχνης πραγματικά θα σας βοηθήσει. Εμείς πάντως σας την προτείνουμε ανεπιφύλακτα.
Καλή θέαση σε όλους!
