Κριτική της παράστασης «Η κυρία της νύχτας»
Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Πρεμιέρα είχαμε το βράδυ της Πέμπτης στο θέατρο Κιβωτός για το έργο «Η κυρία της νύχτας» του Γιάννη Μαρή σε σκηνοθεσία της Φρόσως Λύτρα. Το θέατρο γέμισε από νωρίς με κόσμο που ανυπομονούσε να απολαύσει την ομάδα “naan” στο νέο της εγχείρημα. Το radioalchemy δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει από ένα τέτοιο γεγονός!
Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από την ομάδα το καλοκαίρι του 2016 σε μια παραδοσιακή αυλή στο Γκάζι, βρίσκοντας θερμή ανταπόκριση από το κοινό. Αυτός είναι και ο λόγος που η ομάδα με την στήριξη των θεατρικών σκηνών, αποφάσισε να επαναλάβει το εγχείρημα μεταμορφώνοντας το θέατρο Κιβωτός, σε σκοτεινό film noir theater και διατηρώντας όλα τα γοητευτικά στοιχεία της εποχής του 50 καθώς και την μυθιστορηματική σαγήνη του συγγραφέα Γιάννη Μαρή.
Το μυθιστόρημα «Η κυρία της νύχτας» δημοσιεύτηκε το 1955 στην εφημερίδα «Ακρόπολις» σε συνέχειες και χαρακτηρίστηκε ως αισθηματικό θρίλερ. Η ηρωίδα, μια μοιραία γυναίκα της δεκαετίας του 50 με το όνομα Λιάνα Περέζ, εμφανίζεται από το πουθενά αναστατώνοντας, την κοσμική κοινωνία της Αθήνας. Σαν ένας σκοτεινός άγγελος από την κόλαση, όπως ήταν και ο δεύτερος τίτλος του μυθιστορήματος, προκαλεί τον έρωτα, τον θάνατο και την καταστροφή ψιθυρίζοντας το μοιραίο και σκοτεινό μυστικό της στα θύματα της.
Τη θεατρική μεταφορά του έργου και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Φρόσω Λύτρα. Η σκηνοθέτης επέλεξε απλές σκηνοθετικές γραμμές για να προσεγγίσει το έργο υπογραμμίζοντας ωστόσο τα καίρια σημεία για την εξέλιξη της παράστασης παρουσιάζοντας μας συνολικά ένα άρτιο αποτέλεσμα. Σε μια- δύο εβδομάδες που η παράσταση θα έχει αποχωριστεί το άγχος της πρεμιέρας και θα έχει βρει τους ρυθμούς της, το θέαμα θα είναι ακόμη καλύτερο.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Λιάνας Περέζ είδαμε τη Λίνα Σακκά που με την άνεση, την ομορφιά, τη γοητεία και το ταλέντο της στη σκηνή κατάφερε να μας πείσει πως είναι femme fatale μιας περασμένης εποχής που βάζει στόχο τα θύματά της και δεν σταματά να τα χτυπά με τα «όπλα» της μέχρι να πετύχει το σκοπό της και να πάρει την εκδίκηση που τόσο αναζητά. Παράλληλα όμως μας ξεδίπλωσε και τις συναισθηματικές αδυναμίες της Λιάνας Περέζ παρουσιάζοντάς μας έτσι μια πιο τρωτή, πιο ανθρώπινη πλευρά της ηρωίδας της.
Στο ρόλο του αφηγητή της ιστορίας είδαμε τον Όθωνα Μεταξά που με μοναδική μαεστρία μας παρουσίασε το έργο καλύπτοντάς μας κάθε πιθανό κενό ή απορία. Η γοητευτική του παρουσία στη σκηνή σε συνδιασμό με τις εξαιρετικές φωνητικές του ικανότητες είχαν μόνο να προσθέσουν πόντους στο συνολικό θέαμα που απολαύσαμε.
Σε ρόλο κλειδί της ιστορίας είδαμε και τον αγαπημένο μας Αλέξανδρο Ρήγα που εκτός από το έμφυτο ταλέντο και τις τεράστιες σκηνοθετικές επιτυχίες του τόσο στην τηλεόραση όσο και στο θέατρο, μας απέδειξε για άλλη μια φορά και το αναμφισβήτητο ταλέντο του στην υποκριτική. Ο ηθοποιός ενσαρκώνει με περίσσια πειστικότητα ένα από τα τέσσερα θύματα που έχει βάλει στο στόχαστρό της η Λιάνα Περέζ.
Ξεχωρίσαμε ακόμη τη Φανή Γέμτου που συμμετέχει στην παράσταση τόσο υποκριτικά όσο και ξεδιπλώνοντας την σπουδαία φωνητική της δεινότητα αλλά και το Δημήτρη Γεωργαλά που κρατάει έναν από τους βασικούς ρόλους της παράστασης. Συγκεκριμένα, ενσαρκώνει τον μυστηριώδη και παντοδύναμο κ. Χρηστάκη που πέφτει στην παγίδα του έρωτα της Λιάνας Περέζ και γίνεται στα χέρια της ένα άβουλο πιόνι.
Αυτό όμως που μας εντυπωσίασε περισσότερο ήταν τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη. Ο εξαιρετικός σκηνογράφος καταφέρνει με κάθε του δουλειά να κλέβει την παράσταση και αυτό δεν είναι τυχαίο αφού για άλλη μια φορά είχε στήσει το ιδανικό σκηνικό για να μετατρέψει τη θεατρική σκηνή του Κιβωτός σε σκοτεινό film noir. Τα σκηνικά του κινήθηκαν σε μαύρες και κόκκινες αποχρώσεις αντιπροσωπεύοντας απόλυτα τα ερωτικά στοιχεία της ιστορίας αλλά και το μυστήριο στην ατμόσφαιρα που μύριζε θάνατο και εκδίκηση κάθε λεπτό.
Εξαιρετικές και οι μουσικές παρεμβολές του Μιχάλη Νιβολιανίτη και του Αλέξανδρου Χρηστάρα που ντύνουν την παράσταση προσθέτοντας αυτό το κάτι παραπάνω που χρειαζόταν για να αποδοθεί πειστικά τόσο η ατμόσφαιρα του έργου όσο και η χρονολογική στιγμή που τοποθετείται. Αυτές τις νοσταλγικές και μυστηριώδεις μελωδίες εκμεταλλεύτηκε απόλυτα ο Αλέξης Φουσέκης που υπογράφει τις χορογραφίες της παράστασης. Τόσο ο ίδιος όσο και η παρτενέρ του Αναστασία Κελέση κινήθηκαν στη σκηνή σαν αερικά ενσαρκώνοντας τη ζωή και το θάνατο, έννοιες τόσο σημαντικές που διακυβεύονται όμως κατά τη διάρκεια όλης της παράστασης.
Ένα έργο που αξίζει να παρακολουθήσετε αν σας αρέσουν τα film noir και η εμβληματική γραφή του Γιάννη Μαρή.
Καλή σας θέαση!
