Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μια άκρως πρωτότυπη παράσταση παρακολουθήσαμε το βράδυ της Τετάρτης στο κέντρο της Αθήνας. Ο λόγος για την παράσταση «550», την κοινωνική κωμωδία του Σταμάτη Πακάκη που ανεβαίνει φέτος στο θέατρο Faust και κατάφερε να κλέψει τις καλύτερες εντυπώσεις μας.
Τι μπορεί να συμβεί αλήθεια αν αρχίσουμε να παρατηρούμε και να αποκωδικοποιούμε τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε στα μέσα μαζικής μεταφοράς; Τι μπορεί να συμβεί εάν δούμε πίσω από τις συμπεριφορές των διπλανών μας; Η δράση του έργου πραγματοποιείται μέσα σ’ένα λεωφορείο και συγκεκριμένα το «550» (Π. Φάληρο-Κηφισιά). Το λεωφορείο αυτό γίνεται το μέσο για να εκφράσει ο καθένας μας, αυτό που φέρει από το σπίτι του. Ενδοοικογενειακή βία, εθισμοί, ομοφοβία, ρατσισμός, σεξισμός, χονδροφοβία, σχολικός εκφοβισμός. Επιβάτες είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας: ο αφηγητής, η αναρχική φοιτήτρια, η οροθετική σκιτσογράφος, ο παρενδυτικός, ο εθνικιστής ψυκτικός, η θεούσα, η πληθωρική ηθοποιός και ο φιλόδοξος “μαϊντανός”. Σημαντική παρουσία στην παράσταση έχει και ο Αόρατος Ροζ Μονόκερος και ό,τι αυτός συμβολίζει.
Το ολοκαίνουριο έργο του Σταμάτη Πακάκη που υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης είναι εμπνευσμένο από περιστατικά που βίωσε ο συγγραφέας ως επιβάτης του συγκεκριμένου λεωφορείου και του τράβηξαν την προσοχή. Τα αστεία γεγονότα που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια της τεράστιας διαδρομής με τις 52 στάσεις, αγκαλιάζουν το προσωπικό δράμα και τις φοβίες των 8 πρωταγωνιστών με μοναδικό τρόπο. Ακόμη, η έξυπνη χρήση των μονολόγων βοηθά τον θεατή να κατανοήσει καλύτερα με τί πλάσματα έχει να κάνει. Οι οχτώ ήρωες είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, τόσο αναγνωρίσιμοι που νομίζουμε πως τους ξέρουμε ήδη. Εκεί βασίζεται και η επιτυχία του κειμένου. Το έργο είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο που ο θεατής ταυτίζεται άμεσα με τον ήρωα και τα προβλήματά του κι αυτό είναι κάτι που τον κάνει να μην χάνει στιγμή το ενδιαφέρον του.
Ειδική θέση καταλαμβάνει στην παράσταση ο αόρατος ροζ μονόκερος, σύμβολο για τη διαφορετικότητα και μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου. Το συγκεκριμένο σύμβολο ενώνει περίτεχνα τους οχτώ ήρωες που ωστόσο τον αποκωδικοποιούν διαφορετικά και προτρέπει το κοινό να φτάσει στο συμπέρασμα ότι όλα μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά κάτω από μια ομπρέλα αλληλοσεβασμού.
Η σκηνοθεσία του Σταμάτη Πακάκη είναι ευφάνταστη και ουσιώδης με αποτέλεσμα το συνολικό θέαμα να έχει ρυθμό και σωστές ισορροπίες. Η ευχάριστη έκπληξη της εισόδου μας στο θεατρικό χώρο μετά από επίδειξη των εισιτηρίων μας στον αρμόδιο ελεγκτή (ένα από τα πολλά επαγγέλματα του Βασίλη Φακανά επί σκηνής) μας επιβίβασε αμέσως στο λεωφορείο δημιουργώντας μας μια προσμονή για όσα θα ακολουθούσαν. Ο σκηνοθέτης που είναι και ένας από τους οχτώ ήρωες του έργου, πέρασε τον περισσότερο χρόνο του επί σκηνής πάνω σε μια σκάλα έχοντας το ρόλο του αφηγητή της ιστορίας και ελέγχοντας παράλληλα και την παραμικρή κίνηση των ηθοποιών του.
Σ’αυτό το σημείο, αξίζει ν’αναφέρουμε την Εύη Τσακλάνου, υπεύθυνη για την κινησιολογία και τις χορογραφίες του θιάσου για το εξαιρετικά συντονισμένο και προσεγμένο αποτέλεσμα αλλά και τον ταλαντούχο Γιώργο Καλογερόπουλο που έγραψε την πρωτότυπη μουσική της παράστασης και με τις ιδιαίτερες μελωδίες του, μας συντρόφευε νοητά για όλη την υπόλοιπη βραδιά μας. Στο πνεύμα της παράστασης και τα υπέροχα κοστούμια του Νίκου Παπάζογλου.
Θα ήταν άδικο να ξεχωρίσω κάποιον από τους ηθοποιούς γιατί όλος ο θίασος λειτούργησε ομαδικά δίνοντας δυνατές ερμηνείες που χρωμάτισαν ιδιαίτερα τη συναισθηματική φόρτιση του κάθε ήρωα. Λατρέψαμε τη Φανή Παλιούρα στο ρόλο της ηθοποιού Ντέμπορα για την πληθωρική και ευχάριστη παρουσία της, το νάζι και το μπρίο της. Περιμένουμε σπουδαία πράγματα απ’αυτήν μελλοντικά. Σπουδαίος ερμηνευτικά ήταν και ο Αλέξανδρος Ζουριδάκης στο ρόλο του Αντώνη, ενός παρενδυτικού καταπιεσμένου άντρα. Ο ηθοποιός αντιμετώπισε με σοβαρότητα τις δυσκολίες του ρόλου του και απέφυγε τους κίνδυνους να πλασαριστεί στο κοινό ως καρικατούρα. Ώριμη και με βάθος η ερμηνεία της Ειρήνης Μελά στο ρόλο της θεούσας Θεώνης, μιας γυναίκας που σίγουρα έχουμε συναντήσει όλοι στα ΜΜΜ. Η ηθοποιός φώτισε τους φόβους και τα κρυμμένα μυστικά της ηρωίδας της κάνοντάς μας να συγκινηθούμε. Σπουδαίο το επίτευγμα και του Βλάση Πασιούδη στο ρόλο του εθνικιστή και ρατσιστή Μάκη που αν και φαινομενικά μας είναι αντιπαθής για τις αμετακίνητες και σκληρές του απόψεις, η άγνοια του ήρωά του κατάφερε να τον κάνει συμπαθή στα μάτια μας. Δυναμική και η παρουσία της Κωνσταντίνας Αλεξανδράτου στο ρόλο της οργισμένης φοιτήτριας που βρίσκει λόγο να επαναστατεί με το παραμικρό. Η ηθοποιός μας θύμισε τα φοιτητικά μας χρόνια και την ευχαριστούμε ιδιαιτέρως γι’ αυτό. Συμπαθέστατη και η παρουσία της Φαίης Βέβη επί σκηνής στο ρόλο της οροθετικής καλλιτέχνιδας. Η ηθοποιός, η οποία μας θύμισε εξωτερικά χαριτωμένη νεραϊδούλα κατέθεσε την αλήθεια της ανατρέποντας ξεπερασμένες απόψεις της κοινωνίας μας. Ταιριαστό ταίρι της στην σκηνή ο Βασίλης Φακανάς, στο πρόσωπο του οποίου καθρεφτίστηκε η αγωνία όλων των νέων στην Ελλάδα για τις δυσκολίες στην εύρεση εργασίας.
Τα θεατρικά δρομολόγια του «550» ολοκληρώνονται τέλος Δεκέμβρη στο θέατρο Faust. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο θέαμα γεμάτο φρεσκάδα που τοποθετείται στο σήμερα και αντικατοπτρίζει τους φόβους και τα προβλήματα της εποχής μας. Είναι ένα έργο για όλους εμάς που τριγυρνάμε στην πόλη παλεύοντας για ένα καλύτερο αύριο. Είναι μια υπέροχη παράσταση που απλά δεν πρέπει να χάσετε.
Καλή σας θέαση!
