Είδαμε την παράσταση «Επικίνδυνες σχέσεις»
Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μπορούν οι σχέσεις να γίνουν επικίνδυνες; Κι αν ναι, πότε είμαστε έτοιμοι να βυθιστούμε στη δίνη τους και την ελκυστική τους όψη; Οι απαντήσεις δόθηκαν το βράδυ της Κυριακής στο έργο «Επικίνδυνες σχέσεις» που ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου Άλμα σε σκηνοθεσία και διασκευή του Γιώργου Κιμούλη.
Οι “Επικίνδυνες Σχέσεις” είναι ένα επιστολικό μυθιστόρημα του Πιερ Σοντερλό ντε Λακλό, το οποίο δημοσιεύθηκε το 1782, γνώρισε τεράστια επιτυχία και κηρύχθηκε απαγορευμένο το 1825, με την κατηγορία του «επικίνδυνου» επί κυβερνήσεως του Καρόλου Ι’.Το περιεχόμενό του αφορά την ανταλλαγή επιστολών ανάμεσα σε πρώην εραστές εκφράζοντας με τον καλύτερο τρόπο την εξωστρέφεια, την κοινωνικότητα και τον αυθορμητισμό του Διαφωτισμού.
Η παράσταση τοποθετείται χρονικά το 1933, την περίοδο της ανόδου του ναζισμού και πιο συγκεκριμένα στις 27 Φεβρουαρίου 1933, ημερομηνία του εμπρησμού της Γερμανικής Βουλής. Μέσα σ’ ένα ασφυκτικό και ιδιαίτερα επικίνδυνο κοινωνικοπολιτικό κλίμα,η δράση μεταφέρεται στη Γαλλία, όπου μία ομάδα ανθρώπων της αστικής τάξης, με προεξάρχον ένα ζευγάρι πρώην εραστών,τη μαρκησία Μερτέιγ(Εβελίνα Παπούλια) και τον υποκόμη Βαλμόν( Γιώργος Κιμούλης), που για να διασκεδάσουν τη βαρετή ζωή τους, ξεκινούν ένα επικίνδυνο και ιδιαίτερα εκλεπτυσμένο ερωτικό παιχνίδι με στόχο τη χειραγώγηση και την αποπλάνηση των ανθρώπων γύρω τους. Η Μερτέιγ προκαλεί τον Βαλμόν να αποπλανήσει τη Σεσίλ,ένα νεαρό κορίτσι(Νάνσυ Μπουκλή) με σκοπό να εκδικηθεί τον εραστή της που την παράτησε (Σπύρος Σαραφιανός), ενώ ο Βαλμόν παράλληλα ασχολείται με την κατάκτηση της κυρίας Τρουβέλ( Άννα- Μαρία Παπαχαραλάμπους), μιας παντρεμένης γυναίκας με ένα δικαστικό. Στο τέλος, τα επιλεγμένα ανθρώπινα πιόνια τους ανταποκρίνονται μα οι συνέπειες αποδεικνύονται πιο σοβαρές – και θανατηφόρες – από ό,τι οι ίδιοι οι παίκτες είχαν προβλέψει.
Ο Γιώργος Κιμούλης έχει κατορθώσει να κάνει μια έξοχη διασκευή χωρίζοντας το έργο σε διακριτές σκηνές. Έχει τονιστεί ο επιστολικός του χαρακτήρας, κάτι που μας άρεσε πολύ και μας ταξίδεψε στον τρόπο επικοινωνίας μιας άλλης εποχής. Ανάμεσα στις σκηνές, είδαμε να παρεμβάλονται βίντεο με τον Γκέμπελς και το Χίτλερ που παρά τη μεγάλη τους διάρκεια, λειτούργησαν καταλυτικά στην ορθή απόδοση του κοινωνικοπολιτικού πλαισίου της εποχής. Άλλωστε, ο Γιώργος Κιμούλης εκτός από ένας καλός ηθοποιός είναι και ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης που ξέρει πώς να αναδεικνύει κάθε σημείο του έργου που ανεβάζει αλλά και πώς να εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο το υλικό που διαθέτει.
Ο ρόλος του υποκόμη Βαλμόν, ενός σύγχρονου Δον Ζουάν είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του. Ο Γιώργος Κιμούλης δεν παίζει σε άγνωστο γήπεδο αφού είναι οφθαλμοφανές πως διαθέτει την γοητεία του εραστή μιας άλλης εποχής και καταφέρνει πολύ εύκολα να πείσει το κοινό για το χαρακτήρα και την αύρα του ήρωά του. Η μόνη μας ένσταση ήταν τα στοιχεία της φάρσας που έχει ενσωματώσει ο ηθοποιός επί σκηνής σε μεγάλο βαθμό και ενώ στιγμιαία χάριζαν το γέλιο, στην ουσία αποπροσανατόλιζαν τους θεατές από την δραματική ατμόσφαιρα του έργου.
Όσον αφορά τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου, πραγματικά έχουν γίνει εξαιρετικές επιλογές αφού οι ρόλοι ταιριάζουν γάντι σε όλους τους ηθοποιούς. Θαυμάσαμε για άλλη μια φορά το πολύπλευρο ταλέντο της Εβελίνας Παπούλια που μετά το Victor Victoria, επιστρέφει στη θεατρική σκηνή ως μαρκησία Μερτέιγ και μας σαγηνεύει με το δολοφονικό της βλέμμα, την ερωτική της παρουσία και το φλογερό της ταπεραμέντο. Η χημεία της με το Γιώργο Κιμούλη ήταν φανερή από το πρώτο τους λεπτό στη σκηνή. Οι δυο τους συντέλεσαν ένα συμπληρωματικό ισχυρό δίδυμο που μας έκανε να πιστέψουμε πως πράγματι είναι ικανό για όλα. Η Εβελίνα διαθέτει όλα τα φόντα για να αποτυπώσει την ιδανική σκοτεινή φιγούρα της παράστασης και τα καταφέρνει περίφημα. Αν και ενσάρκωνε την κακιά της υπόθεσης, την λατρέψαμε!
Τα εύσημα μας έχουμε να δώσουμε και στην Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους που ερμηνεύει το ρόλο της κυρίας Τρουβέλ, μιας παντρεμένης ντροπαλής γυναίκας που δείχνει πίστη και αφοσίωση στο σύζυγό της. Ο συνεσταλμένος χαρακτήρας της ηθοποιού συνετέλεσε θετικά στο να δώσει στην ηρωίδα της μια γλυκύτητα και μια αθωότητα που μας άρεσε πολύ.
Συμπαθητική και η Μάρα Δαρμουσλή στο ρόλο της φίλης της μαρκησίας Μερτέιγ. Η αριστοκρατική εμφάνιση της ηθοποιού βοήθησε αρκετά στο να δώσει στην ηρωίδα της την γοητεία που της άρμοζε. Ατυχής ωστόσο η στιγμή της ηθοποιού στο δεύτερο μέρος της παράστασης με το περπάτημα της με ορθάνοιχτα πόδια. Αν και σκοπός του στιγμιότυπου ήταν η διακωμώδησή του και η ενίσχυση του γοήτρου του Βαλμόν πάνω στην ηρωίδα της, το αποτέλεσμα ήταν άκομψο.
Από τους νεότερους, ξεχωρίσαμε με διαφορά το Λάμπρο Κτεναβό στο ρόλο ενός νέου ταλαντούχου ζωγράφου. Ο ηθοποιός που διαγράφει μια εξαιρετική πορεία τα τελευταία χρόνια, κατάφερε να μας κερδίσει με τον συμπαθητικό, γοητευτικό μα αδύναμό ήρωά του. Η υποκριτική του δεινότητα είναι μεγάλη και αν συνεχίσει να δουλεύει με την ίδια συνέπεια και μεράκι, περιμένουμε σπουδαία πράγματα από εκείνον και μελλοντικά.
Όσο για τη Μάρω Κοντού που ενσαρκώνει το ρόλο της θείας του Βαλμόν, τα λόγια είναι περιττά. Πρόκειται για μια ηθοποιό μεγάλου βεληνεκούς που παραδίδει μαθήματα υποκριτικής και ήθους επί σκηνής. Και μόνο η παρουσία της στην παράσταση είναι ένας καλός λόγος για να την παρακολουθήσει κανείς.
Στη σκηνή του θεάτρου Άλμα αποτυπώνεται εύστοχα η αίγλη της αριστοκρατικής εποχής μέσα από τα εξαιρετικά εναλλασόμενα σκηνικά του Pawel Dobrzycki αλλά και από τα κοστούμια της Σοφίας Νικολαϊδη που πραγματικά αναδεικνύουν μοναδικά τους ρόλους και την κοινωνική θέση των πρωταγωνιστών. Ένα μεγάλο μπράβο για το όμορφο αποτέλεσμα που μας παρουσίασαν.
Συνολικά, πρόκειται για μια σπουδαία παράσταση που αξίζει να δει κανείς όχι μόνο μία αλλά και περισσότερες φορές. Κατά τη γνώμη μας, είναι μια από τις πέντε καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς και δεν είναι τυχαίο που είναι συνέχεια sold out. Εμείς πάντως θα την ξαναβλέπαμε πολύ ευχάριστα!
Καλή σας θέαση!
