Είδαμε την παράσταση «Φιλουμένα»
Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Δύο χρόνια μετά την τεράστια επιτυχία της παράστασης στο Εθνικό θέατρο, η Ελένη Ράντου μας υποδέχεται στο θεατρικό της σπίτι στην οδό Ιπποκράτους για να ενσαρκώσει και πάλι έναν από τους σημαντικότερους ρόλους της καριέρας της. Αναφερόμαστε φυσικά στην παράσταση «Φιλουμένα», την εμβληματική ηρωίδα του Εντουάρντο ντε Φίλιππο που το βράδυ της Πέμπτης έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Διάνα σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή. Το radioalchemy.net ήταν εκεί και σας μεταφέρει όλες τις λεπτομέρειες.
Πρόκειται αναμφισβήτητα για τη μεγαλύτερη παραγωγή που έχει πραγματοποιηθεί στο θέατρο Διάνα καθώς συμμετέχει 13 μελής θίασος ηθοποιών. Οι φτωχογειτονιές της Νάπολης ζωντανεύουν πάνω στη σκηνή. Εκεί, όπου ο Ντομένικο Σοριάνο (Γιάννης Βούρος) γνωρίζει τη νεαρή Φιλουμένα (Ελένη Ράντου) σε έναν οίκο ανοχής. Την ερωτεύεται την παίρνει στο σπίτι του και η Φιλουμένα τον υπηρετεί με αφοσίωση. Τα χρόνια περνούν και 20 χρόνια μετά ο Σοριάνο ετοιμάζεται να παντρευτεί μια πολύ νέα γυναίκα(Κατερίνα Γερονικολού), χωρίς όμως να έχει υπολογίσει την απάντηση της Φιλουμένα.
Η παράσταση αυτή τη φορά έχει εμφανώς πιο έντονα αυτοσαρκαστικά και κωμικά στοιχεία σε σχέση με το ανέβασμα στο Εθνικό πριν δυο χρόνια. Αυτό ωστόσο δεν αφαιρεί από τη συνολική αξία του έργου που είναι πραγματικά αξεπέραστη. Η Ελένη Ράντου διατηρώντας όλα τα στοιχεία του έργου του Εντουάρντο ντε Φίλιππο έχτισε από την αρχή την ιστορία της Φιλουμένα φωτίζοντας την όχι μόνο σαν σύμβολο μητρότητας αλλά και σαν αποτέλεσμα κοινωνικού αποκλεισμού.
Ο ρόλος της Φιλουμένα ταιριάζει γάντι στην Ελένη Ράντου. Δεν το λέω αυτό γιατί η συγκεκριμένη ηθοποιός αποτελεί εδώ και χρόνια μια από τις θεατρικές μου αδυναμίες αλλά γιατί πραγματικά η Ελένη Ράντου αγαπάει την ηρωίδα της, την ντύνεται με σεβασμό και αφοσίωση και μεγαλώνει μαζί της με ώριμο και υγιή τρόπο. Και αυτό από μόνο του, την κάνει ξεχωριστή και ακόμη πιο σπουδαία καλλιτέχνη στα μάτια μας!
Ο Γιάννης Βούρος είναι μοναδικός στο ρόλο του Ντομένικο Σοριάνο. Δεν υπάρχει παράσταση που να έχω παρακολουθήσει με πρωταγωνιστή το συγκεκριμένο ηθοποιό και να μην έχω γοητευτεί από το μεγαλείο του υποκριτικού του ταλέντου. Αντιμετώπισε το ρόλο του με σοβαρότητα κεντώντας πραγματικά στα σημεία κάποιες κωμικές ατάκες . Η χημεία του επί σκηνής με την Ελένη Ράντου ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής.
Εξαιρετική και η Κατερίνα Γερονικολού στο ρόλο της νεαρής γυναίκας που επιχειρεί να κλέψει την καρδιά του Ντομένικο Σοριάνο. Η ηθοποιός αποδεικνύει συνεχώς με τις δουλειές της πως διαθέτει κωμική στόφα και μπορεί αναμφισβήτητα να υποστηρίξει με το ταλέντο της όποιο ρόλο και να της δοθεί.
Την παράσταση όμως κλέβει μια άλλη κυρία του θεάτρου και αναφέρομαι στη Βίλμα Τσακίρη που ερμηνεύει στο έργο το ρόλο της πιστής υπηρέτριας Ροζαλίας. Η ηθοποιός που βρίσκεται σε μεγάλα κέφια, χάρισε στο κοινό μια γεμάτη ερμηνεία δίνοντας πραγματικά ρεσιτάλ επί σκηνής και προσφέροντάς μας ανέλπιστα πολλές στιγμές γέλιου. Την ευχαριστούμε από καρδιάς γι’αυτό και πραγματικά είμαστε πολύ τυχεροί που είχαμε την τιμή να την παρακολουθήσουμε.
Η σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή ήταν εξαιρετική. Ο σκηνοθέτης προσάρμοσε στα όρια της μικρότερης σκηνής του Διάνα, το θέαμα που μας είχε παρουσιάσει πριν δυο χρόνια στο Εθνικό, αφαιρώντας τα υπερβολικά μελό στοιχεία του έργου και δίνοντας έμφαση στον αυτοσαρκασμό και τα ουσιαστικά μηνύματα της παράστασης. Οι αλλαγές του μας άρεσαν πολύ.
Τα θεαματικά σκηνικά της παράστασης με φόντο τα σοκάκια της Νάπολης είναι του Μανόλη Παντελιδάκη και τα εξαιρετικά κοστούμια της Ντένυς Βαχλιώτη.
Αναμφισβήτητα, είναι μια παράσταση που αξίζει το χρόνο, την προσοχή και τα χρήματά σας. Σας την προτείνω.
Καλή σας θέαση!
