Είδαμε την παράσταση «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή»
Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Τι να πούμε για ένα έργο που κουβαλάει στην πλάτη του τόσα χρόνια επιτυχίας; Όταν μάθαμε πως φέτος θα ανέβει και πάλι σε θεατρική σκηνή της Αθήνας και μάλιστα με ανανεωμένο καστ ηθοποιών, ανυπομονούσαμε να το απολαύσουμε. Το κάναμε και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.
Η παράσταση «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» είχε μονοπωλήσει στο παρελθόν για πέντε συνεχόμενα χρόνια το θεατρικό ενδιαφέρον της Αθήνας με ανεβάσματα σε μεγάλα θέατρα (θέατρο Ήβη, Λαμπέτη , Αθηνά) και παρουσιάστηκε σε όλη την Ελλάδα σε δύο θριαμβευτικές περιοδείες. Είναι αναμφισβήτητα μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες της σύγχρονης θεατρικής Αθήνας και επέστρεψε φέτος στο ανακαινισμένο θέατρο Ριάλτο(Αλέκος Αλεξανδράκης) με ένα σπουδαίο θίασο και σκοπό να προσφέρει άφθονες στιγμές γέλιου στο θεατρόφιλο κοινό.
Το κείμενο ανήκει στο επιτυχημένο συγγραφικό δίδυμο Ρήγα- Αποστόλου, πληροφορία περιττή ωστόσο αφού αρκούν μερικά λεπτά παράστασης για να καταλάβει και ο πιο ανίδεος θεατής πως οι συγγραφείς έχουν βάλει στο έργο τους την προσωπική τους σφραγίδα. Ένα κείμενο τόσο ενδιαφέρον, με συνεχείς ανατροπές και γρήγορους ρυθμούς που σε κρατάνε σε εγρήγορση πάνω από δύο ώρες, όση δηλαδή είναι και η συνολική διάρκεια του έργου.
Το έργο είναι στην κυριολεξία μια μαύρη κωμωδία όπου στο τέλος δεν μένει σχεδόν κανείς ζωντανός. Μπορεί η πλοκή του να μην είναι τόσο πρωτότυπη αλλά τόσο η ξεχωριστή πένα των συγγραφέων όσο και οι νέες προσθήκες βασισμένες στην πολιτική και κοινωνική μας επικαιρότητα, το κάνουν ευχάριστο και διαχρονικό. Σε αυτό φυσικά παίζει ρόλο και η φρέσκια σκηνοθετική ματιά του Αλέξανδρου Ρήγα που δεν επαναπαύεται στιγμή στις δάφνες του αλλά ψάχνει νέους τρόπους να εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο τρόπο το υλικό του.
Κάθε χαρακτήρας είναι τόσο ξεχωριστός μα και τόσο απαραίτητος για το συνολικό επιτυχημένο αποτέλεσμα. Ξεχωρίσαμε την ερμηνεία της Παρθένας Χοροζίδου που μαζί με την Μπέσσυ Μάλφα συνθέτουν ένα μοναδικό δίδυμο επί σκηνής. Η Παρθένα προσέγγισε το ρόλο της με μια παιδική αθωότητα, γεγονός που της χάρισε μια φυσικότητα και μας έκανε να την συμπαθήσουμε από το πρώτο λεπτό. Τις μεγαλύτερες στιγμές γέλιου μας χάρισε με την ερμηνείας στο ρόλο της μοιρολογίστρας η Σοφία Μουτίδου. Η ηθοποιός έδωσε ρεσιτάλ υποκριτικής υπηρετώντας με σεβασμό και αφοσίωση τον αβανταδόρικο ρόλο της. Άθελά της κατάφερε να κλέψει την παράσταση στα σημεία. Εξίσου καλές εντυπώσεις μας προκάλεσε και ο εξαιρετικός Τάσος Παλαντζίδης στο ρόλο του «νεκρού» πατέρα. Ο ηθοποιός έχει στην πλάτη του πάρα πολλά χρόνια επιτυχημένης πορείας, η εμπειρία του είναι δεδομένη και ερμήνευσε το ρόλο του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κάνοντας μας να περάσουμε πολύ ευχάριστα με την παρουσία του στη σκηνή.
Ένα από τα μεγαλύτερα συν της παράστασης είναι το εξαιρετικό σκηνικό της Λίας Ασβεστά. Η σκηνογράφος έβαλε τα δυνατά της αναδεικνύοντας στο έπακρο όλα τα δυνατά σημεία του έργου. Στα συν τα εφέ και οι πυροβολισμοί που χάρισαν πόντους στο συνολικό αποτέλεσμα. Τόσο πλούσια θεάματα σπάνια βλέπουμε στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας πια.
Κι αν απορείτε γιατί οι νεκροί τρώνε τυρόπιτες, γιατί έχει θεριέψει η ομοφυλοφιλία στην επαρχία, ποιό είναι το τσουλάκι που λέει ο Λευτέρης και αν βγάζει καλή φούντα η Καλαμάτα, το «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» μπορεί να σας δώσει όλες τις απαντήσεις.
«Λευτεριά στη γκλαμουριά» και καλή σας θέαση!
