Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Συνεχίζοντας για λίγο ακόμα τις θεατρικές μας εξορμήσεις, ο δρόμος μας έβγαλε το βράδυ της Δευτέρας στη Νεάπολη Εξαρχίων για να παρακολουθήσουμε μια άκρως ενδιαφέρουσα παράσταση που κατάφερε να κεντρίσει την προσοχή μας. Ο λόγος για «Το Φαινόμενο του Θερμοκηπίου», το δεύτερο θεατρικό έργο της Δήμητρας Στάικου που ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Φούρνος.
Πρόκειται για ένα έργο σύγχρονο, με τους βασικούς πρωταγωνιστές να είναι ήρωες της καθημερινότητάς μας. Η ευαίσθητη γραφή του αλλά και οι έξυπνες δόσεις χιούμορ που διαθέτει σίγουρα δεν του επιτρέπουν να περάσει απαρατήρητο. Η πλοκή του έργου διαδραματίζεται σε μια στάση λεωφορείου με πολλαπλούς «προορισμούς». Μια μητέρα που πάσχει από άνοια και χάνεται. Μια κόρη που την εντοπίζει. Η άρνηση της μητέρας να αναγνωρίσει στο πρόσωπο της κοπέλας την κόρη της ή να επιστρέψει «σπίτι τους», οδηγεί σε έναν αποκαλυπτικό διάλογο, ξεδιπλώνοντας πτυχές μιας καθημερινής ζωής με τόση “παγιδευμένη θερμότητα” ώστε απειλεί το υπαρξιακό τους οικοσύστημα.
Βρήκαμε ιδιαιτέρως στοχευμένη την επιλογή της συγγραφέως που φέτος υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης, να τοποθετήσει την πλοκή της ιστορίας της σε μια στάση λεωφορείου. Αναμφισβήτητα, ένα τέτοιο σημείο μπορεί να θεωρηθεί ως σύμβολο για τη λήψη νέων αποφάσεων και κατευθύνσεων στην ζωή κάθε ανθρώπου. Αυτό ισχύει φυσικά και για τις πρωταγωνίστριες στο «Φαινόμενο του Θερμοκηπίου» που μετά από αλλεπάλληλες εσωτερικές ρήξεις, καλούνται να επιλέξουν πού πραγματικά θέλουν να πάνε.
Το ρίσκο της Δήμητρας Στάικου να ασχοληθεί συγγραφικά με κάποιες μορφές ψυχικής νόσου αλλά και ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σημερινής μας κοινωνίας, αυτό της έλλειψης επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, αποδείχτηκε επιτυχημένο καθώς η απόπειρά της γίνεται με τέτοιο τρόπο που τα ζητήματα αυτά θίγονται, προβληματίζουν το θεατή που αν και φορτίζεται συναιθηματικά, δεν «βαραίνει». Η ισορροπία επιτυγχάνεται αναμφίβολα με τις κωμικές σκηνές της παράστασης που θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι και ένα από τα δυνατά της χαρτιά.
Η σκηνοθεσία της παράστασης ήταν επαρκής, χωρίς όμως να είναι και η ιδανική για τα δεδομένα του έργου. Θα την χαρακτηρίζαμε περισσότερο διεκπεραιωτική αφού ανέδειξε τα ζητήματα του έργου χωρίς όμως να καταφέρει να τα απογειώσει. Σίγουρα, με μερικές διορθωτικές κινήσεις και μια πιο εμπνευσμένη ματιά, το αποτέλεσμα μελλοντικά θα είναι εξαιρετικό.
Οι ηθοποιοί της παράστασης έδωσαν αναμφισβήτητα ερμηνευτικά τον καλύτερό τους εαυτό. Η Σίβη Σιδέρη ήταν πραγματικά απολαυστική στο ρόλο της μάνας που χάνεται. Η ηθοποιός «ντύθηκε» ολοκληρωτικά την αλλοπρόσαλλη περσόνα της υποστηρίζοντάς την στο έπακρο προκαλώντας στους θεατές ανάμεικτα συναισθήματα. Από την άλλη, η Μαρία Μαυροματάκη ήταν βαθιά συγκινητική στο ρόλο της κόρης. Η έμπειρη ηθοποιός μετέφερε στο κοινό τις αγωνίες, τα άγχη και τους φόβους της να αντιμετωπίσει τις ευθύνες της και να διαχειριστεί την απώλεια της μητέρας της καταφέρνοντας να μας συγκινήσει και να μας κάνει να ταυτιστούμε μαζί της.
Την εξαιρετική κωμική στόφα που διαθέτει, έδειξε επί σκηνής ο Θανάσης Παπαγεωργίου ερμηνεύοντας τους ρόλους του παπά και του αστυνομικού. Μέσα από τους ρόλους του ταλαντούχου ηθοποιού επιτυγχάνεται ο σαρκασμός τόσο των θεσμών της εξουσίας όσο και της θρησκείας με τρόπο εύληπτο και εύκολα αντιληπτό από τους θεατές. Δικαίως, ο ηθοποιός καταφέρνει να «κλέψει» την παράσταση στα σημεία. Τέλος, συμπαθητική βρήκαμε και την προσπάθεια της Μάρας Ματζάρ στο ρόλο της εγγονής.
«Το Φαινόμενο του Θερμοκηπίου» είναι μια παράσταση με πολλαπλά νοήματα που αξίζει να παρακολουθήσετε για το δυνατό της κείμενο και τις δουλεμένες της ερμηνείες. Σας την προτείνω.
Καλή σας θέαση!
