Από τη Μαρία Χαρίτου
Παρασκευή 23 Νοεμβρίου και δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω το ακουστικό Live του Παύλου Παυλίδη. Η καταπληκτική ατμόσφαιρα της ταράτσας του Gazarte μας προετοίμαζε για αυτό που θα ακολουθούσε.
Μεγάλες άνετες μαξιλάρες στο πάτωμα μπροστά στη σκηνή μας έδωσαν μια ιδέα. Χαμηλός φωτισμός για να μην χάνουμε και την υπέροχη θέα της Αθήνας τη νύχτα και ο Bowie από τα ηχεία να μας τραγουδάει σπαρακτικά το Heroes του. Εδώ είμαστε σκέφτηκα και κάθισα αναπαυτικά στο μαξιλάρι, πίνοντας το κρασί μου ανυπομονώντας να βγει ο Παύλος στη σκηνή.
Κατά τις 10.30 περίπου σεμνός και χαμογελαστός ανέβηκε ο Παύλος με τους μουσικούς του. Με τον Ορέστη Μπενέκα στα πλήκτρα και τις λούπες και τον Αλέκο Βουλγαράκη στην ηλεκτρική κιθάρα , μην φανταστείς πολλά όργανα . Άλλωστε δεν χρειάζεται πολυπλοκότητα για να συνοδεύεις τη φωνή και τα τραγούδια του Παυλίδη ακόμα και αν θα φέρνει πάντα μαζί του την αύρα των Ξύλινων Σπαθιών.
Ένα live ιδιαίτερο και ατμοσφαιρικό που κράτησε σχεδόν τρεις ώρες και έκανε βόλτα στη ‘Φωτιά στο λιμάνι “με μια “Σπασμένη πολυθρόνα” και χαιρέτησε τον “Μόχα”. Και εμείς να τον συνοδεύουμε σιγοτραγουδώντας την ποίηση του και εκείνος να μας λέει ότι δεν θέλει να τελειώσει η βραδιά . Και εγώ καθισμένη στην μαξιλάρα μου ένιωθα ότι ήρθε ένας φίλος από τα παλιά να μου θυμίσει τα ταξίδια του νου σε άλλους κόσμους εξωπραγματικούς και συνάμα τόσο γνώριμους.
Χόρτασα από εικόνες και ήχους , αλλά και από αλήθειες γραμμένες με την σκληρή απλότητα των λέξεων που μόνο εκείνος ξέρει να μας λέει.
Ούτε εμείς θέλαμε να φύγουμε Παύλο ……
