Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Πριν λίγες μέρες ξεκίνησε και τυπικά η φετινή θεατρική σεζόν στη χώρα μας σε πρωτοφανείς συνθήκες πανδημίας και γενικότερου μουδιάσματος στα καλλιτεχνικά δρώμενα. Κι όμως οι μάσκες, τα αντισηπτικά, οι θερμομετρήσεις και οι αποστάσεις μεταξύ των θεατών δεν λειτούργησαν αποτρεπτικά στο να βρεθούμε συνειδητά στους χώρους πολιτισμού και να γίνουμε κοινωνοί στη μαγεία που δημιουργεί μια θεατρική παράσταση. Έτσι, το απόγευμα της Τετάρτης επισκεφτήκαμε το θέατρο Νέος Ακάδημος για να παρακολουθήσουμε την «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι σε μια πρωτότυπη εκδοχή και σκηνοθετική προσέγγιση της Κίρκης Καραλή.
Η «Ποντικοπαγίδα» είναι αναμφισβήτητα το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου (παίζεται συνεχώς στο West End από τo 1952 έως σήμερα), ενώ αξίζει να σημειώσουμε πως η αρχική του εκδοχή, το 1947, ήταν ραδιοφωνική, βασισμένη στο αδημοσίευτο τότε διήγημα της Αγκάθα Κρίστι με τίτλο “Τρία τυφλά ποντίκια”. Τον τίτλο “Ποντικοπαγίδα” , η συγγραφέας τον εμπνεύστηκε από το θεατρικό έργο που στήνει ο Άμλετ στο ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ για να συλλάβει την ενοχή της μητέρας και του πατριού του. Στήνει, δηλαδή, ένα θέατρο μέσα στο θέατρο, υιοθετώντας μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, προκειμένου να μπερδέψει τους ενόχους και να φέρει στο φως την αλήθεια. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στην έμπνευση της συγγραφέως.
Το έργο εκτυλίσσεται σε μια απομονωμένη πανσιόν μιας επαρχίας, την ώρα που το χιόνι πέφτει πυκνό. Οκτώ ήρωες, που όλοι τους κρύβουν ένα μυστικό, βρίσκονται αντιμέτωποι με σκληρές αλήθειες και επικίνδυνα ψέματα. Ο φόβος τους κυκλώνει και ένας δολοφόνος βρίσκεται ανάμεσά τους. Μια ιστορία εκδίκησης με αιφνιδιαστικές ανατροπές, έξυπνα τεχνάσματα και μια ποντικοπαγίδα που περιμένει το επόμενο θύμα της! Ποιός είναι άραγε ο δολοφόνος και ποιός το τυφλό ποντίκι που θα πιαστεί στη φάκα πριν καν το καταλάβει;
Τη μετάφραση του έργου υπογράφει ο Αντώνης Γαλέος ενώ στο σκηνοθετικό τιμόνι αλλά και στη δραματουργική επεξεργασία της παράστασης βρίσκεται η εμπνευσμένη Κίρκη Καραλή. Η εκδοχή της σκηνοθέτιδος μεταφέρει τη δράση στις αρχές της δεκαετίας του ’90, σε μια πανσιόν της ελληνικής επαρχίας κοντά στα δάση του Κιθαιρώνα. Κινητά τηλέφωνα δεν υπάρχουν και έτσι η κακοκαιρία και η κομμένη γραμμή του σταθερού τηλεφώνου εγκλωβίζουν τους ήρωες στο ξενώνα αναγκάζοντάς τους να συμβιώσουν μαζί, να γνωριστούν καλύτερα και να ξεδιπλώσουν ιδιαίτερες πτυχές του χαρακτήρα τους μπροστά στο φόβο ενός δολοφόνου που κυκλοφορεί ανάμεσά τους. Η συνθήκη που δημιούργησε ήταν έξυπνη καθώς ενέτεινε το αρχικό αίσθημα εγκλεισμού της σπουδαίας συγγραφέως αλλά ταυτόχρονα έκανε το θέαμα και πιο οικείο στον Έλληνα θεατή. Σε αυτό το πλαίσιο αλλά και σε μια προσπάθεια μεταδραματικής διάστασης, η σκηνοθέτις επέλεξε να διατηρήσουν οι ηθοποιοί τα κανονικά τους ονόματα αλλά και κάποια ψευδώνυμα στην παράσταση, κάτι όμως που δεν στήθηκε με την δέουσα προσοχή αφού η στιγμή της αποκάλυψης της πραγματικής ταυτότητας των ηρώων ήταν απότομη και αμήχανη.
Ωστόσο, μας άρεσε η επιλογή της Κίρκης να επεκτείνει τη δράση σε όλη τη θεατρική αίθουσα με τους ηθοποιούς να περιφέρονται δίπλα στους θεατές, κάνοντάς τους ενεργούς μέτοχους στο συνολικό θέαμα. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να αναφέρουμε την Άση Δημητρολοπούλου τόσο για το χρηστικό σκηνικό που επιμελήθηκε με μια vintage διάθεση όσο και για τα ιδιαίτερα κοστούμια που ταίριαζαν γάντι στην προσωπικότητα του κάθε ήρωα.
Οι οκτώ πρωταγωνιστές της παράστασης αποδείχτηκαν σωστές επιλογές καθώς μας χάρισαν σε γενικές γραμμές δυνατές ερμηνείες. Ξεχωρίσαμε τον εκπληκτικό Μιχάλη Συριόπουλο (περσινός νικητής του βραβείου Χορν) για το κέντημα του ήρωα του επί σκηνής και την προσεγμένη του ερμηνεία που έδωσε έμφαση και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Χάρμα οφθαλμών και η Ράνια Οικονομίδου που αν και έχει τον πιο αντιπαθητικό ρόλο στην παράσταση, μας κέρδισε με το δυναμισμό και την κωμική της στόφα. Τέλος, εύθραυστη, ευαίσθητη και πειστική βρήκαμε την ερμηνεία της Δανάης Λουκάκη.
Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει να πούμε στο προσωπικό του θεάτρου που τηρεί επιμελώς όλα τα Πρωτόκολλα Υγειονομικής Προστασίας κάνοντας τους θεατές να αισθανθούν ασφαλείς κατά της διάρκεια της συνολικής παραμονής τους στο χώρο.
Τα θέατρα άνοιξαν, είναι ασφαλή και μας περιμένουν σα μια μεγάλη αγκαλιά. Τα δεινά του πολιτισμού φέτος δεν έχουν τελειωμό και καλούμαστε να τον στηρίξουμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας λοιπόν στις θεατρικές αίθουσες. Φώτα, αυλαία και πάμε να χαρίσουμε το πιο δυνατό μας χειροκρότημα φορώντας πάντα τη μάσκα προστασίας μας που μας βοηθάει να μένουμε ασφαλείς, να χαμογελάμε, να τρομάζουμε, να δακρύζουμε και ας μην το βλέπουν οι άλλοι.
Καλή μας θέαση!
