Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε πριν λίγες μέρες στο κέντρο της Αθήνας. Ο λόγος για τον «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ που ανεβαίνει φέτος στον εμβληματικό χώρο του θεάτρου «Τζένη Καρέζη» μ’ένα θίασο υψηλών αξιώσεων σε σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη.
Η πλοκή του έργου διαδραματίζεται στη σκιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πίσω από τις ιστορίες των παρασκηνίων ενός ετοιμόρροπου θεάτρου της αγγλικής επαρχίας, όπου η ακλόνητη σχέση ενός μεγάλου ηθοποιού (Σερ) με τον αμπιγιέρ του (Νόρμαν) και των υπόλοιπων μελών του θιάσου, δημιουργούν ένα παιχνίδι ανάμεσα σε εξουσιαστή και εξουσιαζόμενο. Μέσα από τον μικρόκοσμο των συντελεστών-ηθοποιών ενός θιάσου, το έργο έρχεται αντιμέτωπο με τα μεγάλα και διαχρονικά προβλήματα όλων των ανθρώπινων σχέσεων. Ο αιώνιος φόβος της μοναξιάς, η ανάγκη μας για αφοσίωση, πίστη και αυταπάρνηση στον άλλον, δημιουργούν μοιραία σχέσεις αλληλεξάρτησης. Η ισορροπία όμως έρχεται πάντοτε με την αναπόφευκτη σύγκρουση ζωής και θανάτου.
Τριαντατέσσερα χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα του «Αμπιγιέρ» στην Αθήνα, το έργο επιστρέφει στην ίδια θεατρική σκηνή με μια φρέσκια σκηνοθετική ματιά δια χειρός Κώστα Γάκη, ο οποίος επιμελείται επίσης τον σχεδιασμό ήχων αλλά και την μουσική της παράστασης. Ο σκηνοθέτης έδωσε έμφαση στους ήρωές του και στην ολοκληρωμένη σκιαγράφηση των χαρακτήρων του αναδεικνύοντας παράλληλα τα μηνύματα του έργου, σεβόμενος απόλυτα τη συγγραφική γραμμή του Χάργουντ. Τέλος, με την εύστοχη μουσική που έγραψε ο σκηνοθέτης για την παράσταση ενέτεινε ακόμη περισσότερο τη μελαγχολική διάσταση του κειμένου βάζοντας παράλληλα την αισθητική του πινελιά και την προσωπική του σφραγίδα στο συνολικό θέαμα.
Υποκριτικά, ολόκληρη η θεατρική ομάδα (Τζένη Κόλλια, Άγγελος Νεράντζης, Απόστολος Πελεκάνος, Μάρω Παπαδοπούλου και Αντριάνα Ανδρέοβιτς) μας χάρισε δυνατές και φυσικές ερμηνείες που κράτησαν την παράσταση σ’ένα υψηλό επίπεδο. Ειδική μνεία αξίζει να κάνουμε φυσικά στον Ιεροκλή Μιχαηλίδη που μεταμορφώνεται πραγματικά επί σκηνής σε Σερ και στον Γεράσιμο Σκιαδαρέση που υποδύεται εξαιρετικά το ρόλο του αμπιγιέρ Νόρμαν. Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης πόνταρε στην ανθρώπινη πλευρά του ήρωά του φανερώνοντας όλα τα τρωτά του σημεία ως γερασμένος, κουρασμένος, ανασφαλής και υπερόπτης θιασάρχης γ’ πια διαλογής, απόλυτα εξαρτημένος από τον Νόρμαν και που ενώ έχει εξαντληθεί χάνοντας κάθε ίχνος πάθους για την δουλειά του, παράλληλα αρνείται πεισματικά να τα παρατήσει. Από την άλλη, η ερμηνεία του Γεράσιμου Σκιαδαρέση στο ρόλο του αμπιγιέρ είναι διάφανη με την αφοσίωση και την εξάρτησή του στο πρόσωπο του Σερ αδιαπραγμάτευτη. Η απόγνωσή του για να μην χάσει τα καθημερινά του δεδομένα σε συνδιασμό με την εσωτερικότητα του χαρακτήρα του τον έκαναν να μοιάζει με καζάνι που είναι έτοιμο να εκραγεί.Ήταν πειστικός, συγκινητικός και υπέροχος για ακόμη μια φορά.
Μας άρεσαν τα κοστούμια που επιμελήθηκε για την παράσταση η Κέννυ Μακλέλαν ενώ ιδιαίτερα ατμοσφαιρικούς και βοηθητικούς βρήκαμε τους φωτισμούς του Βασίλη Κλωτσοτήρα.
Στο σύνολό της, «Ο Αμπιγιέρ» είναι μια σπουδαία παράσταση που μας βάζει εύστοχα στα άδυτα των καμαρινιών ενός θεάτρου ανακαλύπτοντας τον μικρόκοσμο που κρύβεται εκεί πίσω όταν τα φώτα της σκηνής σβήνουν. Εκεί που τα σκοτάδια παίζουν κρυφτό με τις ανασφάλειες και τους φόβους. Απολαύσαμε δυνατές ερμηνείες. Σας την προτείνω.
Καλή σας θέαση!
