Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Ένα συγκλονιστικό θεατρικό μονόλογο παρακολουθήσαμε πριν μερικές μέρες σ’ένα από τα κρυμμένα διαμαντάκια της Αθήνας. Ο λόγος για το έργο της Κικής Μαυρίδου «Η μάνα αυτουνού» που συνεχίζει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά τη σαρωτική του πορεία στο θέατρο Vault σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη με την Ράνια Σχίζα στον ομώνυμο ρόλο.
Το έργο γράφτηκε στο πλαίσιο του θεατρικού project «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ…». Ένα θεατρικό φεστιβάλ μονολόγων, με εμπνευστή και καλλιτεχνικό διευθυντή τον Δημήτρη Καρατζιά, που φέρνει επί σκηνής μάνες σπουδαίων Ελλήνων ανδρών. «Η μάνα αυτουνού…Έλλη Ζάχου Ταχτσή» αφορά τη μητέρα του σπουδαίου μεταπολεμικού λογοτέχνη Κώστα Ταχτσή, μια ανυπόταχτη γυναίκα που το μόνο που ήθελε, ήταν να ζήσει ελεύθερη και να αγαπηθεί. Ατύχησε όμως και στα δύο, υποκύπτοντας στη σκληρότητα της εποχής της με αποτέλεσμα να γίνει πιο σκληρή κι από αυτήν.
Το κείμενο της Κικής Μαυρίδου είναι στρωτό, με εικόνες που σε ταξιδεύουν σε μια περασμένη εποχή με τη θέση της γυναίκας σε πρώτο πλάνο. Μια εποχή γεμάτη στερεότυπα και ρατσιστικές αντιλήψεις όπου η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται σαν αρρώστια και η βία κάθε είδους ανήκει στις καθημερινές συνήθειες της κοινωνίας. Η συγγραφέας συνθέτει την προσωπικότητα της ηρωίδας της σκιαγραφόντας όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής της με φόντο τη συνεχή κόντρα με τη μητέρα της αλλά και την πολύπαθη σχέση με το γιο της Κώστα.΄Ενα συγκλονιστικό κείμενο που μέσα από την απλότητά του, μας παρασύρει ολοκληρωτικά στη δίνη της τραγικής ηρωίδας.
Στο ρόλο της μάνας απολαύσαμε τη Ράνια Σχίζα σε μια καθηλωτική ερμηνεία, από τις σημαντικότερες της καριέρας της μέχρι σήμερα. Η Έλλη Ταχτσή ήταν μια γυναίκα εγωπαθής και ανυπότακτη, ένα σωστό αγρίμι που δεν ήξερε να συμβιβάζεται, ούτε να παραδέχεται τα λάθη του. Μια γυναίκα που δεν έμαθε να αγαπάει. Ίσως γιατί και η ίδια δεν έλαβε αγάπη. Η έμπειρη ηθοποιός ταυτίστηκε σε τέτοιο βαθμό με την ηρωίδα της που δεν μας δημιουργήθηκε ίχνος αμφιβολίας στο αν έχουμε μπροστά μας την Έλλη Ζάχου Ταχτσή ή κάποια που την παριστάνει. Ένας καταρράκτης συναισθημάτων ξεχύθηκε από μέσα της με τρομερή μεθοδικότητα δίχως να πέσει στην παγίδα υπερβολών. Η μαεστρία της υποκριτικής της δεινότητας δεν χρειάστηκε φτιασίδια για να αναδειχτεί. Ο χρωματισμός της φωνής της, οι εναλλαγές στις εκφράσεις της μα και στο ρυθμό του παιξίματός της όσο η ηρωίδας της μεγάλωνε ηλικιακά αρκούσε για να τη δούμε μπροστά στα μάτια μας να μεταμορφώνεται από μικρό κοριτσάκι σε σύζυγο, μάνα, ερωμένη και μελλοθάνατη. Όλα αυτά καθισμένη απλά σε ένα μπαούλο. Ένα μπαούλο γεμάτο αναμνήσεις και πληγές μιας ολόκληρης ζωής.
Στο σκηνοθετικό τιμόνι της παράστασης βρίσκεται ο Βαγγέλης Λάσκαρης που κινήθηκε σε λιτές σκηνοθετικές γραμμές δίνοντας το χώρο στην πρωταγωνίστρια να μας ταξιδέψει στην πολυτάραχη ζωή της ηρωίδας της. Πόνταρε εύστοχα στην ωριμότητα του κειμένου και στο ρεαλισμό της υποκριτικής με το τελικό αποτέλεσμα να τον δικαιώνει.
Πολύτιμοι αρωγοί στο όλο εγχείρημα στάθηκαν τόσο η ατμοσφαιρική μουσική του Μάνου Αντωνιάδη όσο και οι εναρμονισμένοι φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα λειτουργώντας αποσυμφορητικά στο ήδη βαρύ κλίμα του έργου και δίνοντας το χρόνο στην ηρωίδα να πάρει τις απαραίτητες ανάσες για να συνεχίσει την ιστορία της. Έξυπνο το εύρημα με το ανοιγόκλειμα των φώτων που παρέπεμπε στο φωτογραφικό φλας και την αποτύπωση στιγμών.
Μια συνολικά άρτια δουλειά, μια φορτισμένη συναισθηματικά παράσταση που αξίζει να μπει στην πολιτιστική σας ατζέντα για να απολαύσετε ένα δυνατό κείμενο και μια καθηλωτική ερμηνεία από μια σπουδαία πρωταγωνίστρια. «Η μάνα αυτουνού» σας περιμένει στο θέατρο Vault για να σας πει την ιστορία της. Μπορεί να τη συμπονέσετε, μπορεί και να θυμώσετε μαζί της. Αξίζει όμως να την ακούσετε!
Καλή σας θέαση!
