Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μπορεί η νέα του παράσταση ν’ανέβηκε πρόσφατα, όμως είναι συνεχώς sold out και όχι άδικα αφού τα τελευταία χρόνια έχει κερδίσει το θεατρόφιλο κοινό με την πένα και την υποκριτική του δεινότητα. Ο λόγος για τον Γιωργή Τσουρή και το ολοκαίνουριο έργο του, «Μακριά από παιδιά» που παρουσιάζεται στο θέατρο Ιλίσια- Βολανάκης σε σκηνοθεσία του εξαιρετικού Γιώργου Παλούμπη.
Το έργο «Μακριά από παιδιά», μαζί με τα «170 τετραγωνικά» και τον «Χαρτοπόλεμο», αποτελεί το κλείσιμο της δραματικής τριλογίας, γύρω από τη θεματική: πατρική εστία – οικογένεια στην Ελλάδα του σήμερα. Το νέο έργο του Γιωργή Τσουρή είναι μια ιστορία για τα παιδιά που δεν έγιναν γονείς και για τους γονείς που παρέμειναν για πάντα παιδιά. Μια ιστορία για τον απλό, καθημερινό άνθρωπο, που μια μοιραία μέρα «συναντάει» τα όρια της ύπαρξής του.
Η πλοκή της ιστορίας εξελίσσεται στο σαλόνι ενός σπιτιού στοχεύοντας στο κέντρο της εστίας και των γεγονότων. Συγκεκριμένα, ο Τάσος και η σύζυγός του Όλγα, μετά από μια τραυματική απώλεια εγκαταλείπουν το παλιό τους διαμέρισμα και μετακομίζουν στο νέο τους σπίτι στη Βούλα. Καθώς προσπαθούν να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα, οι διαφωνίες και οι ανελέητες συγκρούσεις μεταξύ τους πυκνώνουν συνεχώς και τα ψέματα που τους απομακρύνουν, βαθαίνουν όλο και πιο πολύ, ενώ στο σπίτι φιλοξενούν για λίγες μέρες και την ιδιόρρυθμη μητέρα του Τάσου που πάσχει από άνοια. Ένας στενός ξάδελφος και ένας διακοσμητής (interior designer), συμπληρώνουν τους χαρακτήρες αυτής της απρόσμενης αλλά και πολύ οικείας ιστορίας, στην οποία τίποτα δεν είναι αυτό που αρχικά φαίνεται. Το παρελθόν «εγκυμονεί» μυστικά που τσακίζουν και οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη σαν μια οδυνηρή επιβεβαίωση ότι για να φτάσεις στην αλήθεια, πρέπει να «ματώσεις».
Στο σαλόνι του σπιτιού του μέσου σύγχρονου Έλληνα, ο Γιωργής Τσουρής επιλέγει να ξετυλίξει το κουβάρι της νέας του ιστορίας δίνοντας χώρο στους χαρακτήρες του να γίνουν μια μικρογραφία της κοινωνίας του σήμερα με όλες τις παθογένειες που κουβαλούν. Οι ήρωες που επιλέγει είναι όπως πάντα άνθρωποι της διπλανής πόρτας με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί άνετα κάθε τριαντάρης της εποχής μας. Ο συγγραφέας ποντάρει εύστοχα για ακόμη μια φορά στον ωμό ρεαλισμό που τόσο καλά ξέρει να χειρίζεται παντρεύοντάς το με δόσεις άφθονου βιτριολικού χιούμορ που κάνει ακόμη και την πιο σκληρή πραγματικότητα να δείχνει πιο φωτεινή.
Στο σκηνοθετικό τιμόνι της παράστασης βρίσκεται ο Γιώργος Παλούμπης που τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται μόνιμα πια με τον Γιωργή Τσουρή. Ο σκηνοθέτης έκανε για ακόμη μια φορά εξαιρετική δουλειά, εκμεταλλεύτηκε κάθε σπιθαμή της σκηνής του Ιλίσια- Βολανάκης και έστησε ένα άρτιο θέαμα φωτίζοντας τα σκοτάδια των ηρώων και την ατελέσφορη προσπάθειά τους να βγουν από το φαύλο τους κύκλο, αναδεικνύοντας όμως παράλληλα και την τρυφερή πλευρά που κρύβουν οι χαρακτήρες μέσα τους. Ωραία πινελιά και αρκετά αποσυμφορητική στο συνολικό αποτέλεσμα αποτέλεσε η προσθήκη των βίντεο από ελληνικές ταινίες που επιμελήθηκε ο ίδιος ο συγγραφέας.
Υποκριτικά, η θεατρική ομάδα υποστήριξε επάξια το όλο εγχείρημα δίνοντάς μας πειστικές ερμηνείες. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Τάσου υποδύθηκε ο ίδιος ο συγγραφέας. Ξεχωρίσαμε τη σκηνή παραφροσύνης όταν αναγκάζεται να παραδεχτεί γιατί αγόρασε το συγκεκριμένο σπίτι αποκαλύπτοντας την απόρριψη και το αίσθημα κατωτερότητας που κουβαλάει από παιδί. Υπέροχη στο ρόλο της μητέρας Αλίκης που πάσχει από άνοια ήταν η Χριστίνα Τσάφου. Η έμπειρη ηθοποιός μας χάρισε μια μετρημένη ερμηνεία που μας συγκίνησε βαθιά και μας αποσυμφόρησε σε καίριες στιγμές αποφεύγοντας τον ύφαλο της γελειοποίησης. Μας άρεσε πολύ και η Ελεάνα Καυκαλά στο ρόλο της Όλγας. Η ηθοποιός σωματοποίησε επιτυχώς το αίσθημα του θυμού, της απογοήτευσης, της λύπης και της παραίτησης που βιώνει η ηρωίδα της ξεδιπλώνοντας όμως παράλληλα και την τρυφερή της πλευρά τόσο προς την Αλίκη αλλά και προς τον Τάσο δείχνοντας πως παρά τα τραύματα που κουβαλάει, η αγάπη φωλιάζει ακόμη στην καρδιά της. Τέλος, πειστικές και στο κλίμα του έργου βρήκαμε και τις ερμηνείες των Θανάση Ζερίτη και Μιχαήλ Μελίσση στους ρόλους του ξαδέρφου και του «interior designer» που ήρθε από τα παλιά.
Αξίζει να αναφέρουμε την Θάλεια Μέλισσα για την επιμέλεια του σκηνικού που ανταποκρινόταν πλήρως στις συνθήκες του έργου αλλά και τη Βασιλική Σύρμα για τα όμορφα κοστούμια της. Στοχευμένοι και οι φωτισμοί της Σεμίνας Παπαλεξανδροπούλου που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη δραματοποίηση της συνθήκης.
Τί σημαίνει πραγματικά σπίτι για τον καθέναν; Πόσο έτοιμοι είμαστε για την ενήλικη ζωή μας όταν το παιδί που κρύβουμε μέσα μας παίζει κρυφτό με τις πληγές μας; Το «Μακριά από παιδιά» είναι μια σπουδαία παράσταση, μια γροθιά στο στομάχι που μας θυμίζει όσα συνηθίζουμε να κρύβουμε κάτω από το χαλί. Να την δείτε και μετά να πάρετε μια αγκαλιά τους ανθρώπους σας.
Καλή σας θέαση!
