Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Είναι ο χορός ικανός να ενώσει δυο εντελώς διαφορετικούς και μοναχικούς ανθρώπους; Μέσα μας, πάντα πιστεύαμε στις μαγικές του ικανότητες και η επιβεβαίωση ήρθε το βράδυ της Δευτέρας στη σκηνή του θεάτρου Ιλίσια παρακολουθώντας την παράσταση «Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες» σε απόδοση – σκηνοθεσία του εξαιρετικά χαρισματικού Δημοσθένη Παπαδόπουλου.
Το «Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες» είναι ένα αριστουργηματικό έργο του Richard Alfieri που από το 2001 κατακτά τις καρδιές του θεατρικού κοινού σε ολόκληρο τον κόσμο και γνωρίζει πάντα πολύ μεγάλη επιτυχία όπου και αν έχει παρουσιαστεί. Πρόκειται για δύο ασύμβατους κόσμους, μια μοναχική γυναίκα που διανύει πια την τρίτη ηλικία και έναν ομοφυλόφυλο δάσκαλο χορού, οι οποίοι μέσα από τη μουσική και το χορό έρχονται κοντά για να μιλήσουν για τη σκληρότητα, τη μοναξιά, τη διαφορετικότητα, τον εγωισμό των ανθρώπων και την ανάγκη για αγάπη και συντροφικότητα.
Στην ουσία, το έργο είναι μία συγκινητική ιστορία δύο ιδιαίτερων ανθρώπων με πολύ χιούμορ, μουσική και χορό. Είναι μια ιστορία που προκαλεί στο θεατή ανάμεικτα συναισθήματα και είναι ικανή να τον ευαισθητοποιήσει και να τον κάνει να συλλογιστεί με λίγο πιο καθαρή σκέψη τί ακριβώς συμβαίνει γύρω του και μέχρι εκείνη τη στιγμή έκλεινε πεισματικά τα μάτια για να μην το δει. Η μετάφραση του κειμένου ανήκει στον έμπειρο Αντώνη Γαλέο που για μια ακόμη φορά μας έδωσε ένα έργο σύγχρονο και πλήρως εναρμονισμένο στη γλώσσα και στις εκφράσεις μας.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους της γηραιάς κυρίας και του δασκάλου χορού απολαύσαμε τη Ναταλία Τσαλίκη και το Δημοσθένη Παπαδόπουλο αντίστοιχα. Η χημεία των δυο ηθοποιών επί σκηνής ήταν κάτι το μοναδικό. Οι ερμηνείες τους ήταν μεστές, ώριμες, πασπαλισμένες με έξυπνες δόσεις χιούμορ που έκαναν τα προβλήματα των ηρώων τους να φαίνονται πιο απτά. Έθιξαν με απίστευτη λεπτότητα το σοβαρό θέμα της μοναχικότητας, αυτής της σύγχρονης μάστιγας της εποχής μας, αποδεικνύοντας πως αν συναντήσεις τα κατάλληλα άτομα στο δρόμο σου, δεν θα είσαι ποτέ πια μόνος. Οι ερμηνείες τους ήταν αυθεντικές, μας συγκίνησαν βαθιά και μας ώθησαν να ανέβουμε στη σκηνή και να τους πάρουμε μια τεράστια αγκαλιά. Κακώς τελικά που δεν το κάναμε!
Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος βρίσκεται και στο σκηνοθετικό τιμόνι της παράστασης αποδεικνύοντας πως το ταλέντο και η δημιουργική του φαντασία δεν έχουν όρια. Έστησε στη σκηνή του Ιλίσια με ελάχιστα επί της ουσίας σκηνικά, ένα δικό του κόσμο που έμπλεξε αρμονικά τον κινηματογράφο και το θέατρο δημιουργώντας ένα ολοκληρωμένο θέαμα που δεν θύμιζε τίποτα από όσα έχουμε δει μέχρι στιγμής στο θέατρο. Καθοριστικό ρόλο στο μαγικό του αποτέλεσμα έπαιξαν τόσο τα καλλιτεχνικά βίντεο του Αλέξανδρου Παπαθανασόπουλου που θα μπορούσαν άνετα να είναι και ταινίες μικρού μήκους αλλά και οι μοναδικοί φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου που κάποιες στιγμές παρέσυραν τον θεατή σε ένα αλλιώτικο παραμύθι γεμάτο σκιές, όνειρα και αισιοδοξία.
Δεν θα μπορούσαμε φυσικά να μην αναφέρουμε τις χορογραφίες του Μέμου Ρούσσου που κυριολεκτικά πρωταγωνιστούν στην παράσταση. Σουίνγκ, τάνγκο, βαλς, τσα τσα, φοξ τροτ και commercial συνθέτουν τα έξι μαθήματα χορού που στην πραγματικότητα είναι έξι μαθήματα ζωής που μας έκαναν φεύγοντας από την θεατρική αίθουσα να θέλουμε να πιάσουμε το ρυθμό και να λιώσουμε τις σόλες των παπουτσιών μας.
Το «Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες» είναι από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει σε ολόκληρη τη ζωή μου. Αξίζει να την παρακολουθήσετε για να ξαναπροσδιορίσετε το νόημα της ζωής, την αξία της συντροφικότητας και τις ευεργετικές ιδιότητες του χορού. Σας την προτείνω με όλη μου την καρδιά!
Καλή σας θέαση!
