Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Την μεγάλη αδυναμία που έχουμε στους θεατρικούς μονολόγους, πιθανότατα τη γνωρίζετε. Όταν μάθαμε λοιπόν ότι η «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» της Λένας Κιτσοπούλου ανεβαίνει φέτος ξανά στη θεατρική Αθήνα, την βάλαμε άμεσα στη πολιτιστική μας ατζέντα και επισκεφτήκαμε το θέατρο Ζίνα για να δούμε αν η διαχρονικότητα αυτού του έργου καλά κρατεί. Το αποτέλεσμα μας αντάμειψε και με το παραπάνω!
Μπορεί να έχουν περάσει 12 ολόκληρα χρόνια από τη στιγμή που η Λένα Κιτσοπούλου έγραψε κατά παραγγελία τη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της για το Εθνικό Θέατρο, ωστόσο τα ζητήματα που πραγματεύεται ο θεατρικός της μονόλογος παραμένουν επίκαιρα, διαχρονικά και άξια λόγου για νέες προσεγγίσεις.
Η ιστορία αφορά μια νέα γυναίκα που καλείται να διασχίσει πολλές φορές την απόσταση από το σαλόνι της στην κουζίνα της, να χτυπηθεί κάτω για τον έρωτα, αλλά και να χτυπήσει αλύπητα όποιον influencer της πει τους δέκα καλύτερους τρόπους για να ζήσει. Είναι εύφλεκτη και ταράζεται «για το τίποτα». Ναι τι; Φουσκώνει σαν τον ελληνικό στο μπρίκι της. Ναι τι; Ανεβαίνει στο πλοίο της γραμμής Πειραιάς-Ιθάκη, αλλά τη ζαλίζει πολύ και θέλει να κατέβει. Και πάνω στα χάρτινα σακουλάκια που της χαρίζουν για τον εμετό, γράφει ρίμες για την πλάκα της: «Μόνη σου μπορείς. Μόνη. Να μην έχεις ανάγκη κανέναν. Να σταθείς στα πόδια σου. Μα λυγίζω! Δεν πειράζει! Στα τέσσερα. Πέφτω στα τέσσερα».
Ένα έργο για όσους διανύουν τη δεκαετία των 30 και έρχονται αντιμέτωποι για πρώτη φορά με το φόβο της φθοράς. Για όσους είναι ακόμα νέοι, δραστήριοι αλλά ταυτόχρονα δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στα δεδομένα της καθημερινότητάς τους. Ίσως γιατί δεν τους αρέσει. Ίσως γιατί δεν τους αξίζει. Ίσως γιατί έχουν την ωριμότητα να δουν τα πράγματα κατάματα και να αντιληφθούν πόσο ανούσιο είναι να προσπαθήσουν να τ’αλλάξουν και πόσο ψυχοφθόρο να καταλάβουν ότι η μοναξιά τους είναι ήδη παρούσα. Γιατί το νερό κυλάει και σε παρασέρνει μαζί του. Εκτός κι αν επιλέξεις τη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α..
Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει η Δήμητρα Δερμιτζάκη, η οποία έστησε ένα σφιχτό θέαμα που ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλισμό και την ποίηση. Έδωσε έμφαση στην προσωπικότητα της ηρωίδας αποκαλύπτοντάς την σταδιακά στα μάτια του θεατή. Πολύτιμος αρωγός της σ’αυτή την προσπάθεια ήταν το πρωτότυπο σκηνικό, το οποίο εμπνεύστηκε η Θάλεια Μέλισσα και υλοποίησε η Ήρα Σπαγαδώρου και πραγματικά έδωσε άλλη διάσταση στο όλο εγχείρημα.
Την ηρωίδα ενσάρκωσε επί σκηνής η Κίττυ Παϊταζόγλου. Η ταλαντούχα ηθοποιός που διέπρεψε το καλοκαίρι ως κορυφαία του χορού στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη αποδείχτηκε εξαιρετική επιλογή για το συγκεκριμένο ρόλο. Αν και είναι η πρώτη φορά που η ηθοποιός έρχεται αντιμέτωπη μ’ ένα θεατρικό μονόλογο που αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα δυσκολότερα θεατρικά είδη, η Κίττυ Παϊταζόγλου μας χάρισε μια ερμηνεία γεμάτη συναισθηματικές μεταπτώσεις κάνοντας πράξη τον κλαυσίγελο που αποπνέει ο λόγος της συγγραφέως. Η πορεία της ηθοποιού αναμένεται ανοδική, κάτι που θα χαρούμε να διαπιστώσουμε και μελλοντικά.
Η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. έχει λόγο ύπαρξης στη θεατρική Αθήνα γιατί τολμά να μας φέρει αντιμέτωπους με τους πιο μεγάλους μας φόβους. Αν κατορθώσουμε μάλιστα να τους ξορκίσουμε έστω και στο ελάχιστο, η λύτρωση θα είναι μονόδρομος.
Καλή σας θέαση!
