Κριτική της παράστασης «Ζωή Χαρισάμενη»
Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Η αδυναμία μου στους θεατρικούς μονολόγους είναι αδιαπραγμάτευτη και κρατάει χρόνια. Είναι το μόνο είδος που αν με αγγίξει ο λόγος του, καταφέρνει να μιλήσει κατευθείαν στην ψυχή μου. Όταν έκανε πρεμιέρα η «Ζωή Χαρισάμενη», το νέο θεατρικό εγχείρημα του Κώστα Τσιάνου στο θέατρο Προσκήνιο, όλοι μίλησαν για μια σπουδαία παράσταση και μια συγκλονιστική ερμηνεία από την Αγγελική Λεμονή.Τα λόγια ήταν περιττά. Έπρεπε να την δούμε και άμεσα. Αυτό ακριβώς λοιπόν επιλέξαμε να κάνουμε το βράδυ της Τρίτης.
Ποιά είναι η Ζωή; Η Ζωή είναι μια αγράμματη γυναίκα, αγνώστου πατρός και μητρός που βρέθηκε στο περιθώριο της ζωής από την πρώτη μέρα που ήρθε στον κόσμο. Έχει τρία εξώγαμα παιδιά από διαφορετικούς πατεράδες το καθένα, τα οποία κατάφερε να μεγαλώσει και να αποκαταστήσει δουλεύοντας ακόμη και σαν παραδουλεύτρα σε οίκο ανοχής. Βρέθηκε ανάμεσα σε πόρνες, σωματέμπορους, μαυραγορίτες, νταήδες και επιβίωσε με τη δύναμη της ψυχής της, το γερό της σκαρί και το ενισχυμένο μητρικό της ένστικτο.
Το μόνο της στήριγμα σε όλα της τα προβλήματα, το αποκούμπι της είναι η γειτόνισσά της, η Ζαχαρούλα, μια παλιά ιερόδουλος που είναι για τη Ζωή ο μοναδικός πραγματικά δικός της άνθρωπος που της στέκεται σα μάνα, σαν αδερφή, σα φίλη και την αποδέχεται όπως πραγματικά είναι χωρίς να κρίνει τις επιλογές της. Η Ζαχαρούλα είναι το άτομο που θα στηρίξει την ηρωίδα και θα της δώσει δύναμη να συνεχίσει να παλεύει με τους δαίμονές της ακόμη και μετά το θάνατό της.
Η ιστορία της Ζωής και τα βάσανά της σκιαγραφούν παράλληλα μια Ελλάδα ταλαιπωρημένη από δικτατορίες, πολέμους, κατοχή, την κατάρα του εμφύλιου σπαραγμού, τη ζοφερή μετεμφυλιακή εποχή, την μετανάστευση και γενικά την πολιτική, οικονομική, και κοινωνική εξαθλίωση.
Τόσο το κείμενο όσο και η σκηνοθεσία του Κώστα Τσιάνου που επιστρέφει στη θεατρική Αθήνα μετά από απουσία 4 ετών, είναι άκρως ρεαλιστικά και εύστοχα. Η λαϊκή του ηρωίδα με την αμεσότητα και την απλότητά της καταφέρνει να αγγίξει αμέσως το θεατή που ταυτίζεται μαζί της απόλυτα και τη συμπονεί αφού στο πρόσωπό της βλέπει όλες τις κατατρεγμένες και φοβισμένες ψυχές που επιβιώνουν με πείσμα κόντρα στις δυσκολίες και τις τρικλοποδιές της εκάστοτε εποχής. Άλλωστε, όλοι οι άνθρωποι λίγο πολύ έχουν βρεθεί κάποια στιγμή της ζωής τους σε παρόμοια θέση.
Η ερμηνεία της Αγγελικής Λεμονή είναι απλά συγκλονιστική. Μπορεί να πρόκειται για ένα γυναικείο μονόλογο μα εγώ είδα στη σκηνή ένα αγρίμι, ένα αντράκι δυο μέτρα που με τη δύναμη της ψυχής και το τσαγανό της επιβίωνε πάντα και ας ήταν επιρρεπής σε πάθη, λάθη και σαρκικές απολαύσεις. Η σπουδαία ηθοποιός έδωσε στη Ζωή ένα φως μοναδικό και κατάφερε να μας καθηλώσει από το πρώτο λεπτό. Κρεμόμασταν από κάθε της λέξη, από κάθε κίνηση των χεριών της και κάθε έκφραση του προσώπου της. Χωρίς φλυαρίες και περιττές φανφάρες κατέθεσε στο κοινό την αλήθεια της χαρίζοντάς μας απλόχερα τόσο τη συγκίνηση όσο και το γέλιο. Υποκλινόμαστε στο πηγαίο ταλέντο της!
Θετικότατη εντύπωση μας έκαναν και τα σκηνικά της παράστασης που επιμελήθηκε η Μαίρη Τσαγκάρη. Το φτωχικό εσωτερικό του σπιτιού της Ζωής ταιριάζει απόλυτα στη εποχή αλλά και στην οικονομική κατάσταση της πρωταγωνίστριας βάζοντας το θεατή στο κλίμα της παράστασης πριν ακόμη ξεκινήσει το έργο.
«Η ζωή χαρισάμενη» είναι ένας σπουδαίος θεατρικός μονόλογος που αξίζει να παρακολουθήσετε κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Προσκήνιο. Είμαι σίγουρη πως θα το απολαύσετε και θα συγκινηθείτε. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Καλή θέαση σε όλους!
