Στο βιβλίο με τίτλο “Ο κόσμος που γύρισε ανάποδα” και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδη, πρωταγωνιστής είναι το θέατρο. Αναδεικνύοντας την παράλογη πλευρά ιδιαίτερων χαρακτήρων ο συγγραφέας του Δημήτρης Νταούλης γράφει μονολόγους και διαλόγους γύρω από την ύπαρξη της ζωής.
Σήμερα συνομιλούμε με τον συγγραφέα για τα θεατρικά κείμενα που τον συντροφεύουν από την παιδική ηλικία, την ανασφάλεια ενός νέου συγγραφέα και πως την διαχειρίζεται, τα χαμόγελα και τα αρώματα της ίδιας της ζωής αλλά και για την πολιτική και κατά πόσο μπορεί ένας άνθρωπος των γραμμάτων να διαμορφώσει συμπεριφορές και να αλλάξει την κοινωνία.
Ο Δημήτρης Νταούλης, παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει ήδη πολλά να επιδείξει, και το μέλλον είναι ελπιδοφόρο. Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα.
«Αυτός που γράφει είναι ανασφαλής και γι’ αυτό αποφάσισε να βάλει μια εισαγωγή». Ποιον εκθέτει αυτή η εισαγωγή του βιβλίου σου;
Η εισαγωγή του βιβλίου εκθέτει εμένα, τον συγγραφέα. Αναφέρεται στην ανασφάλεια να παρουσιάσω στον αναγνώστη τις πρώτες σελίδες του βιβλίου μου. Πρόκειται πιστεύω για την ανασφάλεια που ωθεί τον κάθε συγγραφέα να βάλει μια εισαγωγή. Αν δεν υπήρχε αυτή η ανασφάλεια, δεν θα υπήρχε και η εισαγωγή, διότι, αν το καλοσκεφτούμε, σε τι χρειάζεται ουσιαστικά μια εισαγωγή πέρα από το να καλύψει την ανασφάλεια του συγγραφέα να παρουσιάσει το έργο του στον αναγνώστη; Κατά τη γνώμη μου σε τίποτα. Έτσι λοιπόν, λόγω δικής μου ανασφάλειας, σε αυτό το βιβλίο, η εισαγωγή γίνεται πρόσωπο και μας παρουσιάζεται πρώτη, μας λέει τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται, καθησυχάζει τον συγγραφέα και η παράσταση αρχίζει.
Το βιβλίο σου περιλαμβάνει θεατρικά κείμενα με ιδιαίτερους χαρακτήρες. Πως τα εμπνεύστηκες και με ποια αφορμή;
Από μικρός έγραφα θεατρικά κείμενα επηρεασμένος από τους ανθρώπους γύρω μου. Το πρώτο θεατρικό μου έργο έγραψα στην έκτη δημοτικού. Στο Λύκειο αναλάμβανα τις παραστάσεις για τις εθνικές εορτές. Έτσι, όταν ήμουν στη δραματική σχολή εμπνεόμενος από τους συμμαθητές μου, ξεκίνησα να γράφω αυτούς τους μονολόγους που αργότερα αποτέλεσαν το βιβλίο «Ο Κόσμος που γύρισε ανάποδα» με σκοπό να παιχτούν στη σχολή. Ο πρώτος μονόλογος που γράφτηκε είναι το «Μια γυναίκα που σιδερώνει» που γράφτηκε για τη φίλη μου τη Βερόνικα. Οι υπόλοιποι ιδιαίτεροι αυτοί χαρακτήρες ξεπηδούσαν ο ένας μετά τον άλλο ανά βδομάδα από ένα κουρασμένο μυαλό σε ώρες μετά τα ξημερώματα λόγω έλλειψης χρόνου. Ανάμεσά σε αυτούς τους χαρακτήρες μπορώ να δω ανθρώπους με τους οποίους έχω μιλήσει, ανθρώπους που έχω αγαπήσει ή έχω μισήσει, ανθρώπους αληθινούς και άλλους εντελώς φανταστικούς, κάποιοι από αυτούς χαίρονται που υπάρχουν σε αυτό το βιβλίο και κάποιοι δυσανασχετούν, όλοι όμως είναι μες στη ζωή κι όπως η ζωή δεν κάνει εξαιρέσεις, έτσι κι αυτό το βιβλίο τους σέβεται όλους: αστείους και δραματικούς, ενδιαφέροντες και αδιάφορους, καλούς και κακούς, λογικούς και κυρίως… παράλογους.
Πιστεύεις ότι ο μονόλογος έχει μια ιδιαίτερη δυναμική που δεν μπορείς να προβάλλεις μέσα από έναν διάλογο;
Ο μονόλογος έχει πράγματι μια ιδιαίτερη δυναμική. Άλλωστε και η ζωή των ανθρώπων είναι μια ατέρμονη επανάληψη εσωτερικών μονολόγων, που σπάνια και δύσκολα συναντώνται. Κι αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι δεν ακούμε ο ένας τον άλλον. Επαναλαμβάνουμε και διατυμπανίζουμε αυτό που έχουμε στο κεφάλι μας, χωρίς να ακούμε τι μας λέει ο άλλος. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει διάλογος. Όπως στο «Ένας άντρας και μια γυναίκα απολογούνται στο δικαστή», όπου υπάρχει διάλογος αλλά στην πραγματικότητα έχουμε τους εσωτερικούς μονολόγους ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Ή στο «Λεωφορείο», όπου ένας άνδρας και μια γυναίκα προσπαθούν να επικοινωνήσουν, τα ψιλοκαταφέρνουν , στο τέλος όμως δε συναντώνται πουθενά.
Μοιρασμένος ανάμεσα στις σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών), και στην αγάπη για την υποκριτική τέχνη, έχεις αισθανθεί κάποιες φορές ότι δεν έχεις «τόσο όσο» θα ήθελες από κάποιο από τα δύο;
Μου λείπει πολύ η δραματική σχολή. Προσπάθησα να τα συνδυάσω στο δεύτερο έτος των σπουδών μου αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Τόσο το πανεπιστήμιο όσο και η δραματική σχολή χρειάζονται αφοσίωση για να βγουν όπως πρέπει. Αποφάσισα τελικά να πάρω πρώτα το πτυχίο μου από το Πάντειο και ύστερα να πάω πάλι στην δραματική. Μου αρέσει η διεθνολογία όσο και η υποκριτική και ελπίζω τελικά να τα καταφέρω και να επιτύχω και τα δύο.
Έχεις εμπνευστεί από τις σπουδές σου για να γράψεις το θεατρικό κείμενο του βιβλίου σου που αφορά έναν πολιτικό;
Οπωσδήποτε οι σπουδές μου δεν με αφήνουν αδιάφορο σε σχέση με την πολιτική και σίγουρα επηρεάζομαι, παρ’ όλα αυτά το κείμενο αποτελεί μάλλον μια αλληγορία για τη σημερινή εποχή και την πραγματικότητα που ζούμε. Έτσι ως πολιτικός προσωποποιείται ο θάνατος ο οποίος θερίζει τις ψυχές των ανθρώπων και εκλέγεται ξανά και ξανά, γίνεται διάσημος και είναι η κύρια πολιτική επιλογή.
Θα σε ενδιέφερε να ασχοληθείς με την πολιτική;
Δεν θα ήθελα να απορρίψω μια τέτοια προοπτική, άλλωστε σπουδάζω πολιτικός επιστήμονας, όμως προς το παρόν τα πράγματα στην πολιτική της χώρας είναι πολύ απογοητευτικά, δεν μπορώ να πιστέψω σε κάποιο κόμμα ή πολιτικό πρόσωπο ούτε σε κάποια αλλαγή μέσα από τη Βουλή.
Πιστεύεις ότι ένας άνθρωπος των γραμμάτων μπορεί να διαμορφώσει συμπεριφορές και να αλλάξει την κοινωνία;
Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι των γραμμάτων μπορούν να κάνουν την επανάσταση, το σίγουρο είναι ότι αυτή δεν θα έρθει από τους πολιτικούς. Επομένως μπορούμε να ελπίζουμε στην Τέχνη.
Ποια θα είναι τα επόμενα βήματά σου; Ετοιμάζεις κάτι άλλο σε συγγραφικό επίπεδο;
Πάντα έχω πράγματα στο μυαλό μου, προς το παρόν αναζητώ σκηνοθέτη για να ανέβει στο θέατρο «ο κόσμος που γύρισε ανάποδα» και ετοιμάζω τα επόμενα θεατρικά τα οποία όμως δεν αποκαλύπτω μέχρι να πάρουν σάρκα και οστά στο χαρτί.
Η ζωή είναι «χαμόγελα κι αρώματα» ή «ένας δραματικός μονόλογος»; (δανείζομαι τους τίτλους των θεατρικών κειμένων του Δ. Νταούλη)
Η ζωή είναι όπως θες να την αντιλαμβάνεσαι. Για άλλους είναι πράγματι χαμόγελα κι αρώματα και για άλλους ένας δραματικός μονόλογος. Εσύ επιλέγεις αν θες να ξεκινήσεις την ημέρα σου χαμογελώντας ή μονολογώντας δραματικά για τις ατυχίες σου.
«Η Κατακλείδα δίνει ελπίδα, ρε» Υπάρχουν λύσεις στις ανησυχίες της γενιάς σου, Δημήτρη;
Φυσικά και υπάρχουν. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Στη ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ακόμα κι αν ο κόσμος αλλάζει, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι και να αναζητούμε τις λύσεις.
Ευχαριστούμε πολύ τον Δημήτρη Νταούλη για την παραχώρηση της συνέντευξης και του ευχόμαστε καλοτάξιδες δημιουργίες και καλή σταδιοδρομία.
-συνέντευξη
Λυδία Ψαραδέλλη
Διαβάστε επίσης:
