Συνέντευξη της Δήμητρας Καραγκούνη με αφορμή την παράσταση “Το Θήραμα”
Πείτε μας δυο λόγια για τον εαυτό σας.
Ονομάζομαι Καραγκούνη Δήμητρα. Είμαι 28 ετών. Ηθοποιός και συγγραφέας. Όσο για το σκηνοθέτης ας πούμε απλώς ότι είδα πολλές ασχήμιες στο χώρο κι αποφάσισα να ντύσω ένα όραμα με τα δικά μου χέρια. Απλά, λιτά και χωρίς περιττή ματαιοδοξία και δικτατορικές επικεφαλίδες που γράφουν “ΕΓΩ”.
Τι πραγματεύεται το Θήραμα;
“Το Θήραμα” πραγματεύεται την ζωή. Την ζωή μας στο παρόν, την ζωή των απογόνων μας, την ζωή των προγόνων μας περιτριγυρισμένη από την εγκύκλιο της εξουσίας. Κάτι που όχι απλώς με ενοχλούσε πάντα αλλά το θεωρούσα και ανόητο. Κανείς δεν μπορεί να σε περιορίσει, ούτε να χαρακτηριστεί ανώτερος από σένα, φορώντας το “φωτοστέφανο” της εξουσίας. Αν το καταλάβαινε ο κόσμος αυτό, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Πιο όμορφα και κυρίως πιο απλά. Πάντα πίστευα ότι η δυσκολία που βάζουν κάποιοι είναι σημάδι ανοησίας και της ανασφάλειας που δεν με αφορούσε ποτέ. Για αυτό πήρα την απόφαση να περάσω ένα μήνυμα παρουσιάζοντας την ασημαντότητα διαφόρων μορφών της εξουσίας.
Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή στο έργο;
Για μένα, ενώ το έργο περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές σκηνές, είναι όλο μια σκηνή. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία ως αγαπημένη διότι δεν με απασχολεί να μπω στην διαδικασία αυτή. Ένα μήνυμα προσπαθώ να περάσω. Αυτό και μόνο.
Πως φαντάζεστε τον εαυτό σας 10 χρόνια μετά;
Δεν φαντάζομαι μετά από δέκα χρόνια τον εαυτό μου στο θέατρο, δεν έχω ούτε τα λεφτά, ούτε τις διασυνδέσεις. Γενικά, δεν μπορώ να φανταστώ το μέλλον μου. Μου το έχουν στερήσει αυτό το προνόμιο, εμένα και άλλων εκατομμυρίων Ελλήνων, εδώ και πολύ καιρό. Ελπίζω όμως να είναι καλό. Μου αρέσει να προσφέρω. Θα ήθελα να δώσω σε κάποιους ανθρώπους κάποια καλά ερεθίσματα, είτε αυτά απευθύνονται σε κοινό παράστασης είτε σε έναν άγνωστο που θα μου πιάσει την συζήτηση σε ένα παγκάκι.
Τι μηνύματα επιδιώκει να περάσει το συγκεκριμένο έργο;
Το έργο αυτό ενώ περιλαμβάνει θρησκευτικό, πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο, δεν σκοπεύει να καθοδηγήσει κανέναν σε κανένα στρατόπεδο. Το έργο αυτό είναι καθαρά για να παρατηρήσει κανείς τις συμπεριφορές του/μας, να δει αν αξίζει τον κόπο, ειδικά στην Ελλάδα του 2015, να ξυπνάμε όλοι με εκνευρισμό, να αποδίδουμε ευθύνες σε άλλους και παράλληλα να προσκυνάμε τυποποιημένα ρομποτάκια με ταμπέλες. Όλα ξεκινάνε από εμάς, θεωρώ. Καμία πολιτική ή θρησκεία δεν θα μας σώσει αν εμείς οι ίδιοι δεν πράξουμε αναλόγως.
Πως είναι η συνεργασία σας με τις άλλες δυο ηθοποιούς;
Τις αγαπώ. Είμαστε τρείς ηθοποιοί της ίδιας πάστας που γράφει: “Ας διεκδικήσουμε κάτι μόνες μας γιατί αν περιμένουμε από το τσίρκο, σωθήκαμε”. Έχουμε μια πολύ όμορφη συνεργασία. Φυσικά δεν λείπουν και οι μικροεντάσεις αλλά με την προθυμία και την σωστή επικοινωνία όλα λύνονται. Στο κάτω κάτω αν δεν διαφωνήσεις με τον άνθρωπο που αγαπάς, δεν τον αγαπάς, τέλος. Είναι δυο όμορφοι ηθοποιοί και προσωπικότητες, που με βοήθησαν εκτός από την συγγραφή του κειμένου στο να με προτρέψουν να συνεχίσω σε αυτόν τον χώρο. Αν δεν ήταν αυτές θα είχα παραιτηθεί.
Πως θα περιγράφατε το έργο σε μια πρόταση;
Μόνο οι αδύναμοι και οι ανόητοι εξουσιάζουν, Θεός δεν γεννήθηκε κανείς μας.
