Η ποιήτρια Νάνσυ Γιοβάνογλου μας μιλάει για τη συλλογή ποιημάτων της που κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή, με τίτλο «Ατροφικές Συνειδήσεις».
Ποια ήταν η κύρια πηγή έμπνευσης για τα ποιήματά σας και πόσο δύσκολο ή εύκολο ήταν να αποτυπωθεί μέσα από τους στίχους;
Τα ποιήματά μου, τα έγραψα ορμώμενη από τα συναισθήματα του έρωτα, της αγάπης, της απώλειας και των ανεκπλήρωτων προσδοκιών της νέας γενιάς. Πιο συγκεκριμένα, κάποια ποιήματα είναι βιωματικά, κάποια προέκυψαν από εξομολογήσεις τρίτων και κάποια, ήταν απλά δημιουργήματα της στιγμής. Νομίζω, ήταν σχετικά εύκολο να αποτυπωθούν όλα αυτά μέσα στους στίχους, αφού σχεδόν αβίαστα κατέγραφα τις λέξεις που γεννιόντουσαν στο μυαλό μου.
Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη διαδικασία την οποία ακολουθείτε για τη συγγραφή ενός ποιήματος; Έχει θέση η ρουτίνα στη συγγραφή της ποίησης;
Δεν ακολουθώ κάποια συγκεκριμένη διαδικασία. Δε γράφω με «πρόγραμμα». Καταγράφω τα συναισθήματά μου στο χαρτί όποτε νιώσω την ανάγκη. Κι αυτό συνήθως γίνεται όταν είμαι συναισθηματικά φορτισμένη ή θλιμμένη.
Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που χαρακτηρίζει τα ποιήματά σας;
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, ο εσωτερικός εγκλωβισμός κι η ποίηση που λειτουργεί σαν καταφύγιο μιας γενικότερης απαισιοδοξίας κι απογοήτευσης.
Ζηλεύετε κάποιον ποιητή;
Θαυμάζω αρκετούς ποιητές όπως τον Καβάφη, τον Καρυωτάκη, την Πολυδούρη..
Είναι η ποίηση θέμα ταλέντου;
Ναι φυσικά, ένα ταλέντο που καλλιεργείς και εξελίσσεις.
Είναι η χώρα μας φιλική προς τους ποιητές της;
Αν τους συγκρίνουμε με τους πεζογράφους, θεωρώ πως οι ποιητές είναι κάπως πιο παραγκωνισμένοι.
Πιστεύετε στην κριτική της ποίησης;
Ναι, αν έχει να προσφέρει κάτι!
Είναι η μοναξιά και η μελαγχολία άρρηκτα συνδεδεμένες με τη ζωή ενός ποιητή ή οι σύγχρονοι ποιητές έχουν καταφέρει να το ανατρέψουν αυτό;
Η σύγχρονη ποίηση μπορεί φυσικά να γίνει σκληρή, εξομολογητική και να πηγάζει είτε από τα ερεθίσματα του ποιητή είτε να εκφράζει μία γενικότερη κατάσταση. Δε νομίζω πως κάποιος ο οποίος γράφει για τη μοναξιά ή τη μελαγχολία σημαίνει ότι αυτομάτως ζει μία τέτοια ζωή… Αλλά και πάλι, είναι κάτι και το οποίο μπορεί και να συμβαίνει σε κάποιες περιπτώσεις ποιητών.
Σας ενοχλεί η υπερπληθώρα ποιητών και λογοτεχνών στην Ελλάδα;
Αντιθέτως, με χαροποιεί που υπάρχουν άνθρωποι που εκφράζονται μέσα από τη συγγραφή και την τέχνη.
Υπάρχει μέλλον χωρίς βιβλία;
Τα βιβλία είναι πολιτισμός, είναι αφύπνιση, είναι παιδεία. Οπότε, όχι, δεν υπάρχει μέλλον χωρίς αυτά. Κι αν υπάρξει θα ‘ναι ένα μέλλον πολύ φτωχό από ιδέες και ιδανικά.
Ευχαριστούμε για την παραχώρηση της συνέντευξης και ευχόμαστε πάντα καλοτάξιδες δημιουργίες.
-συνέντευξη
Λυδία Ψαραδέλλη
