Είδαμε την παράσταση «Οργισμένα νιάτα»
Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Η επανάσταση και η οργή έχει όρια; Γνωρίζει τόπους και ηλικίες; Προφανώς και όχι.. Έτσι τουλάχιστον μας έδωσε να καταλάβουμε η Κίρκη Καραλή που υπογράφει την απόδοση, τη δραματουργική επεξεργασία και τη σκηνοθεσία της παράστασης «Οργισμένα νιάτα» που βασίζεται στο πασίγνωστο ομώνυμο έργο (Look back in anger) του Άγγλου συγγραφέα, Τζον Όσμπορν και παρουσιάζεται φέτος στο θέατρο Olvio.
Πρόκειται για ένα έργο που διαδραματίζεται σε τρεις Κυριακές. Εκείνες τις ώρες της ανίας, της αυτοκαταστροφής, της υπαρξιακής μελαγχολίας, όπου το φως απ’ τις γρίλιες του παραθύρου σε εξουθενώνει. Ο Τζίμυ και η Άλισον νοηματοδοτούν ο ένας τη ζωή του άλλου. Ένα σαρκικό πάθος -που το μυαλό αδυνατεί να εξηγήσει- τους φέρνει κοντά. Ο φίλος Κλιφ βρίσκεται στη σκηνή ως ειρηνευτική δύναμη και η φίλη Έλενα εισβάλλει ανάμεσά τους ως καταλύτης που ανατινάζει το νόημα. Προδοσίες, αποκαλύψεις, απομαγεύσεις και τέσσερις ψυχές ξεγυμνωμένες μέσα σ’ ένα σαλόνι.
Τα τυραννισμένα νιάτα αλληλοσπαράσσονται σε ένα σπίτι όπου πνέουν ψυχροπολεμικά μποφόρ. Σ’ ένα σπίτι που μοιάζει με Κόλαση κεκλεισμένων των θυρών. Κάθε συμφιλίωση, δεν είναι παρά ένα φαινόμενο παροδικό. Μια σκηνική ιστορία που δεν μπορεί να υποδείξει κανέναν δρόμο λυτρωμού και που χρησιμοποιεί τις στιγμές παραφροσύνης, για να υποδείξει το μέγεθος ενός υπαρξιακού ατελείωτου αγώνα.
Το έργο του Τζον Όσμπορν διαθέτει αυτοβιογραφικό χαρακτήρα και ολοκληρώθηκε σε μόλις 17 ημέρες. Αν και γράφτηκε το 1956, παραμένει διαχρονικό χάρη στα ζητήματα που θίγει αφού η επανάσταση, τα όρια της ηθικής και τα καταστροφικά πάθη θα απασχολούν πάντα τους νέους κάθε ηλικίας.
Η Κίρκη Καραλή προσέγγισε το κείμενο με μια σύγχρονη σκηνοθετική ματιά δίνοντάς του έναν αέρα φρεσκάδας, ανανέωσης και διαχρονικότητας. Αν και χωροταξικά, η δράση του έργου πραγματοποιείται σε ένα σαλόνι σπιτιού, χωροχρονικά το έργο, μέσα από τη ματιά της σκηνοθέτη, ταξίδεψε σε επτά διαφορετικές πόλεις και χρονολογίες αποδεικνύοντας περίτρανα πως η επανάσταση των νέων δεν έχει σύνορα και ηλικίες. Οι νέοι έχουν ανάγκη να διαμαρτύρονται, να οργίζονται σε όσα δεν τους αρέσουν και θέλουν να αλλάξουν, ακόμα και αν δεν βρουν τη δύναμη και τα κότσια να το κάνουν ποτέ.
Αν παρακολουθήσει κάποιος επιφανειακά το έργο, μπορεί να πει πως η δράση των ηρώων επί σκηνής είναι μηδαμινή. Αυτός όμως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αφού τα «Οργισμένα Νιάτα» έχουν τεράστια εσωτερική δράση και πάλη των ηρώων που άλλοτε μιλούν ακατάπαυστα, άλλοτε επιλέγουν να σιωπήσουν μαχόμενοι όμως και στις δυο περιπτώσεις να τιθασεύσουν τα πάθη τους, τα θέλω, τις υποχρεώσεις τους και να επικοινωνήσουν με τους γύρω τους.
Πρόκειται για τέσσερις ήρωες που πατούν απροκάλυπτα πάνω σε εφημερίδες, ακούν ραδιόφωνο αρνούμενοι πεισματικά όμως να γίνουν μέρος της εξέλιξης της δικής τους καθημερινότητας επιλέγοντας να παραμένουν εγκλωβισμένοι σε αδιέξοδες καταστάσεις και σε μια κοινωνία που κάποιοι άλλοι ετοίμασαν για εκείνους. Η φοβισμένη Άλισον, ο επαναστάτης χωρίς αιτία Τζίμυ, ο ντροπαλός Κλιφ και η δειλή Έλενα έχουν χάσει την πίστη τους σε όλα. Είναι αδύναμοι να το διαχειριστούν όλο αυτό και αρκούνται στην φαινομενικά άκακη οργή τους που είναι ικανή όμως να διαλύσει τις ανθρώπινες σχέσεις με τους γύρω τους, ακόμη δε και τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Η Πέγκυ Τρικαλιώτη στο ρόλο της Άλισον είναι ένα υποκριτικό φαινόμενο πάνω στη σκηνή. Είναι φαινομενικά εύθραυστη, αδύναμη, κουβαλάει μέσα της ένα φοβισμένο παιδί που αρνείται πεισματικά να κάνει το επόμενο βήμα στη ζωή του αλλά στο τέλος δείχνει τη δυναμική της παρουσία επιλέγοντας να φύγει από το νοσηρό περιβάλλον του σπιτιού της και να επιστρέψει εκεί όταν πραγματικά ειναι ικανή να το αντιμετωπίσει. Η αμεσότητα της ηθοποιού επί σκηνής ήταν πρωτοφανής. Οι κλιμακώμενες εντάσεις της ηρωίδας της με αποκορύφωμα τον αριστουργηματικό παραληματικό μονόλογό της στο τέλος είναι κάτι που θα θυμόμαστε για καιρό.
Οργισμένος και δυναμικός ο Χάρης Τζωρτζάκης που ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Τζίμυ. Ο ηθοποιός εμφανίστηκε στη σκηνή σαν ορμητικός χείμαρρος έτοιμος να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Μας άρεσε η ενέργεια και η ομαλή συναισθηματική μετάβαση του χαρακτήρα του μέχρι το τέλος της παράστασης.
Απολαύσαμε πραγματικά τον Σήφη Πολυζωίδη στο ρόλο του ειρηνευτή φίλου του ζευγαριού. Ο Κλιφ, αν και κρυφά ερωτευμένος με την Άλισον, λειτουργεί πυροσβεστικά στη σχέση του ζευγαριού προσπαθώντας να σβύνει τις φωτιές και να ηρεμεί τα πνεύματα. Ο γοητευτικός ηθοποίος μας άρεσε πολύ στο ρόλο της ήρεμης δύναμης και θα θέλαμε η παρουσία του επί σκηνής να ήταν ακόμη πιο μεγάλη. Αξιοπρεπέστατη και η παρουσία της Παρθενόπης Μπουζούρη στο ρόλο της φίλης Έλενας. Η ηθοποιός ήταν πειστικότατη στο ρόλο της ξελογιάστρας ενώ κατόρθωσε να μαγνητίσει τα βλέμματά μας όσο βρισκόταν πάνω στο θεατρικό σανίδι.
Τα εύσημά μας αξίζουν να δοθούν στον Άγγελο Μέντη για τα σκηνικά της παράστασης που αν και φαινομενικά ήταν απλοϊκά, στην ουσία λειτούργησαν καθοριστικά στην ορθή απόδοση του έργου με τη σκηνοθετική ματιά της Κίρκης Καραλή. Επιπλέον ήταν και εξαιρετικά λειτουργικά συντελώντας αισθητά στην ομαλή ροή της παράστασης.
Τα «Οργισμένα Νιάτα» είναι ένα κλασσικό έργο που φέτος παρουσιάζεται με μια διαχρονική ματιά στο θέατρο Olvio. Μην το χάσετε!
Καλή σας θέαση!
