Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Έναν εξαιρετικό θεατρικό μονόλογο με πρωταγωνίστρια τη Χρύσα Σπηλιώτη παρακολουθήσαμε πριν μερικές μέρες στην περιοχή του Κεραμεικού. Ο λόγος για την παράσταση «Ο Γιος μου Νικόλαος Μάντζαρος» που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Αυγουστίνου Ρεμούνδου στον Πολυχώρο Vault στο πλαίσιο ενός ευρύτερου κύκλου θεατρικών μονολόγων που παρουσιάζονται φέτος στο συγκεκριμένο χώρο για το θεατρικό project «Ο Γιος μου».
Στο συγκεκριμένο project, επτά σκηνοθέτες ετοιμάζουν επτά παραστάσεις, στηριγμένες πάνω σε επτά βιογραφίες. Επτά μάνες μιλάνε για τους γιους τους που εμείς γνωρίσαμε ως άντρες σπουδαίους και διακεκριμένους, που έλαμψαν με την προσωπικότητα, το έργο, την ευφυΐα, το ταλέντο, την τέχνη ή την επιστήμη τους (Καβάφης, Μάντζαρος, Σολωμός, Συγγρός, Μακρυγιάννης, Ψυχάρης, Μέγας Αλέξανδρος).
Η Χρύσα Σπηλιώτη υπογράφει συγγραφικά και πρωταγωνιστεί στο μονόλογο «Ο Γιος μου Νικόλαος Μάντζαρος» ερμηνεύοντας τη Ρεγγίνα Μάντζαρου, μητέρα του σπουδαίου συνθέτη του Εθνικού μας Ύμνου. Η συγγραφέας έγραψε ένα κείμενο με χαρακτηριστικό το επτανησιακό γλωσσικό ιδίωμα που μας μεταφέρει στην Κέρκυρα του 18ου– 19ου αιώνα με φόντο την εναλλαγή των ξένων κατακτητών.
Μέσα από την πένα της, έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα το βίο του μουσουργού μας. Συγκεκριμένα, μάθαμε πως εκείνος έγραψε για πρώτη φορά στην ιστορία ελληνική όπερα, συνδέθηκε φιλικά με τον Διονύσιο Σολωμό και μελοποίησε πάρα πολλά ποιήματά του. Όσο και αν η διεθνής καριέρα τον καλούσε, ο Νικόλαος Μάντζαρος αρνήθηκε τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή στο Ωδείο της Νάπολης και εργάστηκε αποκλειστικά στην Κέρκυρα. Όλη του τη ζωή αναγκάστηκε να δηλώνει ερασιτέχνης –γιατί για έναν αριστοκράτη ήταν ντροπή να ασχολείται επαγγελματικά με τις Τέχνες ενώ δεν δέχτηκε ποτέ χρήματα για τη μουσική. Κατάφερε να παραβλέψει την αριστοκρατική του θέση, επαναστατώντας για την ίδια του τη χώρα κι αυτό εν μέρει το χρωστάει στη μητέρα του που από μικρό του γνώρισε τη χαρά και την αξία της ελευθερίας. Δίδαξε πλάθοντας καλλιτέχνες διεθνούς φήμης, δημιούργησε τη Φιλαρμονική ορχήστρα της Κέρκυρας και έγινε ο πρωτεργάτης της Επτανησιακής Μουσικής Σχολής. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος όγκος των συνθέσεών του παραμένει σχεδόν άγνωστος στο πλατύ κοινό με εξαίρεση τον Εθνικό μας Ύμνο.
Η ερμηνεία της ηθοποιού είναι άκρως απολαυστική και διαθέτει τεράστιο εκφραστικό πλούτο. Κατά τη διάρκεια της παράστασης, η Χρύσα Σπηλιώτη καλείται να ερμηνεύσει όχι μόνο το ρόλο της μητέρας του μουσουργού αλλά και όλους τους χαρακτήρες που σχετίζονται με την ιστορία του έργου. Μέσα σε δευτερόλεπτα την βλέπαμε να μεταλλάσεται ακούραστα από μάνα σε μικρό παιδάκι και από παιδάκι στο ρόλο του δικαστή και συζύγου της Ιάκωβου. Κι όλα αυτά, τα έπραττε επί σκηνής, χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές αλλά ντύνοντας τους ρόλους της με ειλικρίνεια, αμεσότητα και μια μετρημένη χαριτωμένη αφέλεια που της πήγαινε πολύ. Η Χρύσα Σπηλιώτη ένιωθε ελεύθερη πάνω στη σκηνή και αυτό της επέτρεψε να μας χαρίσει μια προσεγμένη, πληθωρική ερμηνεία, αντάξια της μεγάλης υποκριτικής της δεινότητας.
Η σκηνοθεσία ενός θεατρικού μονολόγου δεν είναι σίγουρα μια εύκολη υπόθεση. Κι όμως ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος τα κατάφερε περίφημα στο σκηνοθετικό τιμόνι της εν λόγω παράστασης. Φώτισε περίτεχνα τις άγνωστες πτυχές της ζωής του Νικόλαου Μάντζαρου προσεγγίζοντας παράλληλα με έξυπνο χιούμορ στιγμιότυπα που σε φυσιολογικές συνθήκες θα βάραιναν το θεατή και θα του προκαλούσαν μια σχετική αμηχανία. Έστησε μια παράσταση με ρυθμό, ευρηματικότητα και εντάσεις όπου το κείμενο το απαιτούσε, κάνοντας εν τέλει τη μορφή του Νικόλαου Μάντζαρου να ζωντανέψει μπροστά στα μάτια μας.
Ειδική μνεία στο Νικόλα Καρίμαλη που επιμελήθηκε για την παράσταση τη μουσική του Νικόλαου Μάντζαρου αλλά και στο Βαγγέλη Μούντριχα για τους εξαιρετικούς φωτισμούς του.
Το έργο «Ο Γιος μου Νικόλαος Μάντζαρος» είναι ένα μικρό διαμαντάκι από αυτά που μόνο ο φιλόξενος Πολυχώρος Vault ξέρει να ξεχωρίζει. Επιλέξτε αυτή την παράσταση για την ψυχαγωγία σας. Η αγαλλίαση και η πληρότητα που θα νιώθετε κατά την έξοδό σας από το χώρο δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα.
Καλή σας θέαση!
