Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Συνεχίζοντας τις θεατρικές μας εξορμήσεις, το απόγευμα της Κυριακής βρεθήκαμε στο φιλόξενο χώρο του θεάτρου Χυτήριο για να παρακολουθήσουμε ένα κλασσικό έργο που απευθύνεται κυρίως σε εφήβους κάθε ηλικίας. Ο λόγος για την παράσταση «Άννα Φρανκ – Το ημερολόγιο» των Φράνσες Γκούντριχ και Άλμπερτ Χάκετ που ανεβαίνει φέτος στο συγκεκριμένο χώρο σε μετάφραση-απόδοση και σκηνοθεσία της Βάσιας Παναγοπούλου.
Η ιστορία της Άννας Φρανκ είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Μέσα στο ημερολόγιό της, η δεκατριάχρονη Γερμανοεβραία δεν σταματά να καταγράφει καθημερινά την εμπειρία του εγκλεισμού της σε μια σοφίτα μαζί με την οικογένειά της και τέσσερις ακόμη ανθρώπους βιώνοντας ασταμάτητα το φόβο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και των ναζιστικών πρακτικών για τους Εβραίους. Μέσα από τις σελίδες της που αποτελούν αναμφισβήτητα σύμβολο πραγματικής ελευθερίας, μεταφερόμαστε ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Ο ένας είναι ο προεφηβικός, επαναστατικός και γεμάτος αντίδραση κόσμος της Άννας που μέσα στα δυόμιση χρόνια του συνολικού της εγκλεισμού, μεταμορφώνεται από κορίτσι σε νεαρή γυναίκα και ο άλλος είναι ο τρομακτικός κόσμος του πολέμου που αφαιρεί απροκάλυπτα ζωές και οδηγεί κατ’επέκταση και στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων.
Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει η Βάσια Παναγοπούλου που μαζί με τον Δημήτρη Μοθωναίο έχει επιμεληθεί και την απόδοση του κειμένου. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Βάσια Παναγοπούλου καταπιάνεται με το συγκεκριμένο κείμενο αφού είναι ένα βιβλίο που πραγματικά την αγγίζει και αυτό φαίνεται και στη σκηνοθετική της προσπάθεια. Η σκηνοθέτις έστησε την παράσταση δίνοντας έμφαση στη σκιαγράφηση της ψυχολογίας τόσο της βασικής ηρωίδας όσο και των υπολοίπων πρωταγωνιστών δημιουργώντας σχέσεις και συνοχή μεταξύ τους. Παράλληλα, έδωσε χώρο και στην προβολή του ιστορικού και πολιτικού πλαισίου της ιστορίας δίχως όμως να χάνεται σε καμία περίπτωση η δυνατή αίσθηση αισιοδοξίας για τη ζωή που αγκαλιάζει όλο το κείμενο.
Ανάμεικτα συναισθήματα μας προκάλεσε η επιλογή της σκηνοθέτιδας για χρήση video σε κομβικά σημεία της παράστασης. Σίγουρα αυτός είναι ένας σύγχρονος και λειτουργικός τρόπος για το δέσιμο των σκηνών, ωστόσο στέρησε από το θεατή τις ουσιαστικότερες στιγμές δράσης της ιστορίας. Αναφερόμαστε φυσικά στις σκηνές της προδοσίας και της σύλληψης όλων των ατόμων της σοφίτας από τη γερμανική αστυνομία καθώς και τη μεταφορά τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Από την άλλη, μπορούμε να δικαιολογήσουμε αυτή την επιλογή της αν σκεφτεί κανείς πως ανάμεσα στους θεατές υπήρχαν πολλά παιδιά και θα ήταν καλό να παραλειφθούν οι έντονες σκηνές βιαιότητας. Πάντως, σε αυτό το σημείο της παράστασης, νιώσαμε έντονα πως η ιστορία που βλέπουμε να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας, δεν κορυφώνεται πουθενά.
Από τους ηθοποιούς θα ήταν αδύνατον να μην ξεχωρίσουμε την ταλαντούχα Κωνσταντίνα Δαούτη στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Άννας Φρανκ. Η ηθοποιός, εκτός από την εκπληκτική εξωτερική της ομοιότητα με την πραγματική Άννα Φρανκ, μας έπεισε με το υποκριτικό της ταλέντο γεμίζοντας νιάτα, αισιοδοξία , πείσμα και αθωότητα τη σκηνή του θεάτρου Χυτήριο.
Από τους υπόλοιπους ηθοποιούς ξεχωρίσαμε τον Αλμπέρτο Εσκενάζη στο ρόλο του Όττο Φρανκ. Ο ηθοποιός απέδωσε εξαιρετικά το ρόλο του πατέρα της Άννας με τον τελευταίο του σπαρακτικό μονόλογο να καθηλώνει τους θεατές. Μας άρεσαν πολύ και η Μαρτίνα Δημοπούλου αλλά και ο Άρης Αντωνόπουλος στους ρόλους της Μαργκότ Φρανκ και του Πέτερ αντίστοιχα. Οι δυο νέοι ηθοποιοί έβαλαν τη δική τους σφραγίδα στους εφήβους που ενσάρκωναν και σίγουρα θα μας απασχολήσουν και μελλοντικά με τις υποκριτικές τους ικανότητες. Τέλος, αποκάλυψη στο ρόλο της Πετρονέλλα ήταν η Τέτα Καμπουρέλη που αν και δεν είναι ηθοποιός, στάθηκε επάξια στο ύψος των περιστάσεων.
Η ατμόσφαιρα της σοφίτας και η στενότητα του χώρου αποδόθηκε επαρκώς από τα σκηνικά του Πάνου Πετρίδη ενώ απόλυτα στο κλίμα της εποχής ήταν και τα κοστούμια των ηθοποιών που επιμελήθηκε η Έβελιν Σιούπη. Στα συν της παράστασης και οι φωτισμοί της Ολυμπίας Μυτιληναίου που ενίσχυσαν την δραματικότητα του έργου.
Η παράσταση «Άννα Φρανκ- Το ημερολόγιο» δίνει μια γροθιά στο στομάχι του θεατή αποτυπώνοντας τη σκληρότητα του πολέμου αλλά ταυτόχρονα αφήνει ανοιχτό και ένα παράθυρο στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Σε κάθε περίπτωση αξίζει να πάρετε τα παιδιά σας και να το παρακολουθήσετε.
Καλή σας θέαση!
